Het Verlangen [18+]

2.

'DAT MEEN JE NIET?! PERSONAL ASSISTANT?!' riep Isabelle verrukt. 'Sophie je moet dit aanbod aannemen. Denk eens na, hij is een succesvolle man. Denk aan al het geld en wat je ermee kan doen, je ouders zullen het vast niet erg vinden.'
'Waarom denk je dat?' vroeg Sophie in de war. 'Waarom zouden ze het niet erg vinden?'
'Ze willen het beste voor je, en ondanks dat je hier voor je familie werkt, weten ze beide dat je beter kan.' De woorden kwamen er voorzichtig uit. Maar kwamen hard aan. 'En ondanks het feit dat jullie een economisch topjaar hebben, kunnen jullie het geld goed gebruiken om te verbouwen.'
Dat was waar. Er waren nog zo veel dingen die moesten gedaan worden. Het oude pand dat haar vader enkele jaren geleden had gekocht, was toe aan vernieuwing. De muren waren niet allemaal stabiel genoeg en sommige leidingen waren stuk. Ook kon zijzelf het geld goed gebruiken om te sparen voor het apparementje waar ze van droomde, samen met Izzy. De stad in.
'Kom op Soof, we weten beiden dat het een geweldige kans is!' zei Isabelle enthousiast. Isabelle had al meerdere baantjes tegelijk, om zo veel mogelijk te sparen voor hun appartementje waar ze als sinds hun achtste van droomden. Als Sophie die baan zou nemen, zou die droom zo werkelijkheid kunnen worden.
'Maar het is zo'n worm,' klaagde ze.
'Bedoel je zijn geslacht of zijn karakter?' vroeg Izzy grijnzend.
Sophie gooide een theedoek richting haar hoofd. 'Niet grappig Iz. Dat is gewoon regelrecht verkeerd.'
Isabelle keek nog steeds grijnzend. 'Maar even serieus, heb het er eens over met je ouders. Ze zullen het vast wel begrijpen.'
'Dankje Iz, ik zal het aan ze vertellen.'

'Tja dat dus...,' verklaarde Sophie. Dianne en Willem keken beide sprakeloos. Dianne opende haar mond en na een paar seconden sloot ze hem weer. Willem zat met zijn hand in zijn haar, dat deed hij altijd wanneer hij nadacht. Sophie stond afwachtend te kijken. Wat zouden ze denken, vroeg ze zich af. Uiteindelijk vroeg ze nerveus: 'Dus wat vinden jullie ervan?' Haar vader sprak als eerst. 'Het houdt dus in dat je hem overal bij helpt. Personal assistant... Dat is veel werk dat begrijp je toch wel? En dan krijg je een aparte woning toch? Dan woon je niet meer bij ons.'
Zo had ze nog niet gedacht. Kon ze dat? Haar ouders niet meer zo vaak zien. 'Dat klopt en dat begrijp ik. Maar ik kan veel geld verdienen. Ik kan de kosten betalen voor de bouw en ik kan sparen voor mijn eigen appartementje,' zei ze hoopvol. Ergens wilde ze het heel graag. Maar ze was ook bang. Bang voor de vele verantwoordelijkheid.
'Nee,' mompelde haar moeder. 'Ik wil niet dat je het geld voor ons wil verdienen. Het is jouw geld, spaar voor je eigen appartementje. Zorg goed voor jezelf, Soof.' Dianne liep bedroefd weg. 'Trek het je niet aan joh, ze vindt het jammer als je weggaat. Maar is zal blij zijn als je voor jezelf kan zorgen,' zei William. 'Niet dat wij dat niet voor je willen doen!' ging hij verder.
'En jij pap, wat vind jij ervan?'
'Ik vind dat je moet doen wat je zelf wilt. Je denkt altijd aan anderen. Denk eens aan jezelf. Een beetje egoïsme mag wel eens. En ik denk dat je je keuze al hebt gemaakt, maar niet onder ogen wil komen.' Hij gaf haar een knuffel en liep achter Dianne aan.

Sophie bladerde door het contract, ze las alles nauwkeurig en precies. Als ze wat dingen wou aanpassen, maakte ze een krabbel erin en ging verder. Na enkele uren van lezen en krabbels maken, was ze eindelijk klaar. Ze zette haar handtekening en legde het contract met een zucht aan de kant. Het was onderhand al midden in de nacht. Op haar tenen liep ze naar de badkamer. Voordat ze bij de badkamer aankwam, moest ze langs de kamer van haar ouders. Ze hoorde de gesmoorde stem van haar moeder. 'Wat als ze het niet aankan? Wat als het te veel verantwoordelijkheid is voor haar?' En toen hoorde ze de sussende stem van haar vader. 'Het komt wel goed, ze is een sterke meid. Een overlever. Ze redt zich wel. We konden ook niet verwachten dat ze voor altijs bij ons zou wonen.'
'Wil! Ze is nog maar 21! 21...'
'Toch een prachtige leeftijd om uit het nest te vliegen. De wereld te ontdekken. Haar dromen waar te maken. Dian, je zult haar een keer los moeten laten.'
Verder hoorde Sophie het gesprek niet. Met ingehoude adem liep ze snel door naar de badkamer en sloot de deur. Ze liet zichzelf langs de deur naar beneden zakken. Te vermoeid om nog dingen te verwerken. Haar moeder had met zo veel pijn gesproken. Ze kon het niet over haar hart krijgen om haar moeder zo veel pijn te bezorgen. Vlug poetste ze haar tanden en gooide wat water in haar gezicht. Ze liep terug naar haar kamer en hoorde geen geluid meer uit de kamer van haar ouders. Toen ze bij haar eigen kamer kwam, deed ze de deur op een kiertje zodat er altijd een straalje licht door kwam.
Sophie pakte het contract op en verscheurde het vastberaden door tweeën. Ze wou het allemaal vergeten. Daarmee vergooide ze ook haar kansen en haar dromen. Maar niet de liefde van je ouders, zei ze tegen zichzelf. Niet de liefde...

Die avond stond Sophie weer achter het standaard. 'Goede avond, waar kan ik u mee van dienst zijn?' En zo heel de avond lang. Totdat ze rond negen uur 's avonds een man zag komen aanlopen. Dezelfde die haar gisteren een contract had aangeboden. DIE WORM, schreeuwde ze in haar gedachten.
Sophie liep met een brok in haar keel weg. 'Izzy. Iz, kan jij alsjeblieft op mijn plek staan. Ik neem jouw plek avond wel in.' Isabelle keek verbaasd, maar knikte zonder enig verzet of vragen. Sophie pakte een theedoek en begon alle borden klaar te maken om geserveerd te worden.
'Goede avond meneer Groenendijk, waar kan ik u mee van dienst zijn?' hoorde ze Isabelle met een zoete stem zeggen. En alweer was zijn antwoord: 'Een tafel voor twee.' Merkwaardig vond Sophie, net als gisteren. Het leek alsof hij iemand verwachtte, maar hij zat heel de avond alleen. Heel merkwaardig...
Sophie's ogen volgden de man terwijl hij Isabelle achterna liep. Hij nam plaats in haar hoekje en grijnsde. 'Waar is juffrouw Sophie? Ik wil dat zij mij bediend.' Isabelle keek gekwetst en trok daarna haar wenkbrauw omhoog. Alsjeblieft Izzy, ik wil dit niet... 'Maar natuurlijk,' zei Izzy met een zure glimlach.