Het Verlangen [18+]

6.

'Soof, wakker worden dronke zuiplap,' mompelde Isabelle. In haar ene hand zat een paracetamol en in haar andere hand een glas water. 'Hmm...' was haar reactie. 'Soof, wordt nou eens wakker. Een paracetamol zal je goed doen.'
Koppig ging Sophie rechtop zitten. Pakte de paracetamol aan en nam een paar slokken water. 'Dankje Iz, je bent de beste.'

'Meneer de Worm heeft je trouwens een briefje achtergelaten.' En ze gaf het briefje. Sophie's ogen schoten over het briefje:

Lieve Sophie,
Mijn personal assistant. Ondanks het feit dat je het contract al hebt ondertekend, zal je pas volgende week beginnen. Dit weekend kan je je spullen alvast inpakken en laten overbrengen naar je nieuwe appartementje.

- Alec

Onderaan het briefje stond een adres. Nu pas realiseerde Sophie wat ze had gedaan. Ze ging uit huis. Ze ging op zichzelf wonen. Uitgeput liet ze zichzelf neervallen. Op zichzelf wonen, kon ze dat wel? Isabelle trok haar in een knuffel alsof ze haar gedachten kon lezen. 'Het komt wel goed, ik zal je helpen inpakken.' Isabelle stond op. 
'Ga je naar huis?'
'Niet als ik hier mag blijven,' lachte ze.
'Tuurlijk.' Izzy's huis was haar huis en natuurlijk andersom ook. Ze waren al beste vriendinnen vanaf hun geboorte. Hun ouders waren goede vrienden vroeger en nog steeds. Ze hadden zo veel logeerpartijtjes gehad dat het niet meer uit maakte waar ze sliepen. Hun ouders maakten het niet uit waar ze waren, zolang ze maar samen waren en iets van zich lieten horen. 'Ik stuur even een bericht naar pa en ma.'

Die ochtend daarop had Sophie nog steeds wel last van hoofdpijn, maar het kon erger. Heel het huis was in rep en roep. Haar ouders hadden aan de buren gevraagd of ze nog grote dozen hadden. En heel de bovenverdieping stond nu vol. Sommige al met spullen, maar vele nog leeg. Al haar spullen in haar slaapkamer moesten mee. Kleren, foto's en andere spullen zoals boeken. Ze wou haar boeken niet achterlaten, ook al wist ze dat ze nieuwe kon kopen. Heel de dag waren ze allemaal bezig met spullen uitzoeken. 'Moet dit mee?' 'Waar moet deze bij?' 'Zonde als je dit achterlaat.' En ga zo maar door. Heel de dag hoorde Sophie vele vragen en opmerkingen. Wat ze moest meenemen en wat ze kon achterlaten. Ze werd er onderhand wel een beetje moe van, maar ze wist dat ze het goed bedoelden. En ze vond het heel fijn dat haar vader, moeder en beste vriendin graag wilden helpen.

Richting de avond was ze bijna klaar. 'De rest doen we morgen wel,' zei Dianne uitgeput. Ze glimlachte en trok haar dochter in een knuffel. 'Ik ben zo trots op je.'
'Fris jezelf maar even snel op, het restaurant gaat over een halfuurtje weer open.'

Toen Sophie onder de douche stond gingen haar gedachten naar de afgelopen dagen. Hoe kon het allemaal zo snel zijn gegaan? En toen dacht ze ineens aan gisteravond. Het contract, Alexander, het diner, de wijn... De vele wijn. Oh god... Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen en schaamde zich kapot. Haar nieuwe baas, Alexander had haar al meteen dronken gezien. Wat moest hij wel niet van haar denken?!

Ze stapte onder de douche vandaan en trok haar gebruikelijke zwarte kleren aan. Het schortje knoop ze achter op haar rug vast. Haar bruine haar deed ze in een staart en liep naar beneden. Ze draaide het bordje van "closed" naar "open". Langzaam stroomde het restaurant vol.
Weer rond negen uur 's avonds liep hij weer binnen. Sophie rende bijna naar hem toe en pakte zijn tas en jas van hem aan. 'Goede avond, meneer Groenendijk. Een tafel voor twee neem ik aan,' zei ze bijna vrolijk.
'Je leert snel,' zei Alec en gaf haar een knipoog. Ze liepen naar zijn vaste tafeltje. Toen hij plaats had genomen liep Sophie weg. En kwam terug met een fles wijn. 'We hebben nieuwe wijn ingekocht. Ze zeggen dat deze nog beter is dan onze beste huiswijn.'
'We zullen zien,' grapte hij. Sophie kreeg opslag een blos op haar wangen. 'Er is geen "we", ik moet vanavond echt werken en wat gister was gebeurd mag echt niet nog een keer gebeuren,' zei ze beschaamd.
Ging ik te ver? vroeg Alec zich af. Het was maar een kusje op haar voorhoofd. Vond ze dat zo verkeerd?
'Het spijt me meneer Groenendijk,' zei ze met een charmante lach en ze liep weg. Hij vond het alleen leuk als ze wegliep, zodat hij haar kon bekijken.
Ze had een prachtig lichaam, maar ze maakte er niet echt gebruik van. Alle mannen zouden voor haar moeten vechten, dacht hij.
Hij dronk rustig van de wijn en genoot van het verrassingsmenu van de dag. Zo nu en dan kwam Sophie vragen of alles naar wens was. En deze keer reageerde hij erg aardig: 'Het smaakt allemaal heerlijk, dankjewel Sophie.' In plaats van zijn gezeik van een paar dagen geleden. Maar dat deed hij alleen om haar een beetje te testen. Sophie liep vrolijk, maar verbaasd weg. Waar was zijn verschrikkelijke innerlijke worm karakter gebleven? Had hij dan toch nog een hart? Liet hij minder van zichzelf zien, dan hij werkelijk was?
Zo veel vragen en geen antwoorden. Ze haalde haar schouders op en ging verder met werken.

Richting het eind van de avond had Alexander al 2 flessen van de nieuwe wijn op. Dit ging de verkeerde kant op dacht Sophie. Ze gaf hem een glas water en wou de fles wijn meenemen. 'Nee, laat staan! Dat is een bevel!' riep hij. Hij klonk scherp, maar toch ergens was hij helemaal het padje af. Toen hij realiseerde wat hij had gedaan en haar geschrokken gezicht zag, begon hij te lachen. Sophie wist echt niet wat ze met die man aanmoest. Ze haalde een kan water en ruilde die met de fles wijn. 'U gaat echt geen wijn meer drinken vanavond.' Ze liep boos weg met de bijna lege fles wijn. Hoorde dit ook bij personal assistant zijn, zorgen voor een dronken man als een oppas voor een baby?

De knappe man was uiteindelijk in slaap gevallen op tafel. Sophie liep zuchtend op hem af. 'Meneer Groenendijk, wordt wakker,' fluisterde ze. 'U moet naar huis, u moet gaan slapen.' Ze duwde een paar keer tegen zijn schouder, maar er straalde nog steeds geen leven van hem af. Ze hield haar oor bij zijn mond om te horen of hij nog ademde. Toen ze een paar woorden hoorde, was ze opgelucht en geschrokken tegelijk. 'Je ruikt zo lekker, Fietje.'