Het Verlangen [18+]

21.

Vorige hoofdstuk:

Hij duwde zijn hand voor haar mond. 'Shh', suste hij. Zijn stem klonk gevaarlijk zacht. Ze was nog nooit zo bang voor hem geweest. 'Jij gaat nog lang niet weg...'

!! Waarschuwing !!

BDSM hoofdstuk

-----

'Als ik mijn hand weg haal, blijf je stil en ga je in de positie "nadu" zitten. Hoofd omlaag en handen op je bovenbenen. Is dit duidelijk?' Zijn lippen streelden haar oor. Maar het voelde niet goed. Ze voelde zich als een prooi in zijn klauwen. Een prooi die op het moment stond om opgegeten te worden.

'Is dit duidelijk?!' vroeg Alec nog een keer. Danique knikte voorzichtig. Ze durfde haast niet te ademen. Alec haalde zijn hand van haar mond. 'Kniel.'

Danique ging rustig en beheerst in de positie zitten. Hoofd omlaag en haar handpalmen naar boven gericht op haar bovenbenen. En daar zat ze dan te wachten. Alec liet een diepe zucht. Eindelijk deed ze wat hij wilde. Hij liep naar haar toe en legde een hand op haar hoofd. Het was als beloning bedoelt, maar Danique schrok er van.

Hij liet een grom horen en trok aan haar haren. Danique kneep haar ogen dicht.

'Kijk me aan!'

Ze opende aarzelend haar ogen. Zijn pikzwarte ogen keken diep in haar ziel. Een traan vond zijn weg langs haar wang. Het deed hem niks. Hij liet haar los en liep naar de deur. Ze richtte haar hoofd weer naar de grond en wachtte. Alec deed de deur dicht en draaide hem op slot. Danique zou deze keer niet kunnen wegrennen. Niet zoals Sophie...

Alec dimde het licht. Danique kon alleen nog maar de contouren zien van haar eigen handen en bovenbenen. Ze haatte dit, ze had namelijk een soort fobie voor duisternis en donkere ruimtes. En dat wist Alec maar al te goed. Ze kreeg het benauwd en snakte naar adem. Maar ze kon niks doen. Ze kon niet vluchten, ze kon niet gillen want dat zou toch geen zin hebben. Het zou haar alleen een zwaardere straf opleveren.

Alec's voetstappen maakten het enige geluid in heel de kamer. Heel de situatie was zenuwslopend. In andere omstandigheden zou ze dit juist opwindend vinden. Wachten op het ultieme genot dat hij haar kon geven. Maar nu moest ze wachten op haar onaangename straf.

'Ga in positie liggen voor je staf. Op je knieën en ellebogen, voeten van de grond. Ik wil je voetzolen kunnen zien.' Zijn stem was nog steeds zacht en onheilspellend. Danique ging in de positie liggen. Ze vond het nu al vervelend.

'Mond open.' Hij stopte een ball gag in haar mond. En kwam een piepje uit haar mond. Hij suste haar stil. Hij bond haar handen vast aan een bedpoot. En wederom liet hij haar machteloos en wachtend achter. Dit maal ging Alec wat spullen halen. Een paddle, een kaars en ten slotte een cane. Toen hij terugkwam lag Danique nog steeds in de gewenste positie. 'Good girl', mompelde hij.

Hij hurkte naast Danique en streelde met zijn vingertoppen over haar rug. 'Wat moet ik toch met jou?' Ze keek hem smekend aan. Hij greep haar kin vast met één hand en kneep in haar wangen met zijn vingers. 'Had ik gezegd dat je mocht opkijken?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee. Niet doen dan!' Hij liet haar los en ze keek snel naar de grond.

Hij pakte de cane en raakte het voorzichtig aan. Het was een gepelde, dunne cane. Alec verkoos gepelde canes altijd boven ongepelde canes. Ze waren namelijk lichter van kleur, soepeler en gelijkmatiger. Ook kon hij er harder en preciezer mee slaan, wat hem natuurlijk meer genoegdoening gaf. De dikte van de cane zorgde voor een fellere en meer bijtende pijn. Exact de pijn die Danique verdiende voor haar actie.

Hij sloeg op haar billen. Vanuit zijn pols en met een niet te grote beweging, waardoor hij de gewenste plek goed raakte. Natuurlijk lette hij er wel op dat hij niet haar stuitje of ruggengraat raakte, dat kon namelijk letsel ten gevolgen hebben. En dat wilde hij niet.

Danique piepte en duwde haar rug omhoog. Alec drukte op haar onderrug en zei dat ze zich stil moest houden. Hij sloeg nog een paar keer en Danique probeerde wanhopig stil te houden. Ze kromde haar tenen van de pijn. Uiteindelijk werd de pijn zo fel dat ze geluid maakte. Tot grote ergernis van Alec. 'Wat zei ik nou!?'

Hij greep een van haar enkels en sloeg op haar voetzool. Voetzolen waren over het algemeen extreem gevoelige plekken om te canen. Danique maakte nog meer geluid, maar deze keer liet Alec het maar gebeuren en sloeg hij door tot haar voetzool bijna open ging. Hij pakte toen haar andere enkel vast en ging verder op haar andere voetzool. Danique begon te huilen. Het canen werd te intens voor haar.

Na een tijdje was Alec wel klaar met canen en pakte hij de kaars. De laatste keer dat hij met hete wax had gespeeld was al enkele jaren geleden. Dat was zelfs voor hij Danique had ontmoet. Hij stak de kaars aan en wachtte tot het kaarsvet in vloeistof veranderde. Langzamerhand begon hij het kaarsvet te druppelen op haar rug en billen. De huid om de druppels heen werd dan roze-rood. Danique kermde zo nu en dan wat onverstaanbare woorden. Alec was opgelucht dat hij die gagball in haar mond had gedaan. Nu hoefde hij eindelijk niet naar haar gejammer te luisteren.

Alec voelde zich verdooft. Gevoelloos en versuft. Alles dat hij deed, gebeurde automatisch. Het leek wel alsof hij zelf geen controle meer had. Dat zijn lichaam het deed en zijn geest de situatie vanbuiten aan het bekijken was. Het voelde bevredigend en vreselijk tegelijk; hij had controle, maar voelde zich machteloos. Heel het tafereel was als een droom - of nachtmerrie - waar hij in speelde, maar geen invloed op had.

En ineens ging de situatie veel te snel voor zijn gedachtegang. Alec zag zichzelf de paddle pakken. Hij zag zichzelf Danique raken met de paddle. Hij zag hoe Danique reageerde op de pijn. Er rolden tranen over haar wangen. Het deed hem niks. Hij was verdooft, gevoelloos.

Danique kermde wat geluiden. Het vormde een woord: 'rood'. 

Rood was het stopwoord. Maar het deed hem niks. Op een of andere manier bereikte de betekenis van het woord zijn gedachten niet. Danique bleef maar geluiden kreunen. Waarom stopte ze nou niet, dacht Alec.

Hij wist niet hoe lang hij door ging. Misschien waren het seconden. Misschien waren het minuten. Maar hij stopte door één woord. Eén naam.

Danique lag plat op de grond. Ze had nog maar net genoeg kracht om een zucht te laten. Een zucht waarin ze iemands naam zei: 'Sophie...'

Sophie. Het bereikte zijn gedachten en haalde hem uit zijn verdoofde toestand. De paddle viel uit zijn hand en kletterde op de grond. En voor hij het wist maakte hij Danique los, sprintte de kamer uit en trok Alec vlug wat kleren en schoenen aan.

Hij stapte zijn auto in en drukte het gaspedaal flink in. Een boete boeide hem niet. Hij kon het toch wel betalen.

Alexander had nog nooit zo'n gevoel gehad. Alsof hij eindelijk een doel had.

Op zoek naar het licht dat hem uit zijn donkere, verdoofde droom haalde.

Sophie.

-----

I'm back!!

Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan! Een nieuw hoofdstuk :)
Laat me weten wat je er van vond :p
x LelyBookz