Het Verlangen [18+]

5.

Alec keek naar haar alsof ze het mooiste op de wereld was. En sprak met trots uit: 'Op mijn nieuwe personal assistant!'
Zij glunderde en zei: 'Op mijn nieuwe baas.' Ze proostten en genoten van de heerlijke wijn. Hij had Sophie zo ver gekregen om samen met hem te dineren. Hij legde al wat dingen uit over haar dagelijkse taken, wat niet heel lastig was. Ze kreeg elke dag een lijstje met bepaalde taken en moest zijn afspraken bijhouden. Ook kreeg ze een oortje waarmee ze direct was verbonden aan Alexander. Als hij nog iets nodig had liet hij dat via het oortje weten. Ze smulden beiden van het verrassingsmenu, wat vandaag bestond uit: tomaten-paprikasoep met balletjes, tagliatelle met zalm en avocadopesto en een stuk bramen-bessencrumble. De fles wijn ging zo op en de tweede ging er net zo gemakkelijk op als de eerste. Na het toetje bleven Alec en Sophie nog even zitten en nipten ze van hun wijn.

'Ons hoekje,' mompelde Alec half aangeschoten. 'Niet waar, mijn hoekje!' zei Sophie met een dubbele tong. Ze dronk bijna nooit en als ze een keer dronk was het zo weinig dat ze er amper iets van merkte. Maar nu had ze al 4 volle glazen op en het hielp niet echt dat ze verschrikkelijk slecht tegen alcohol kon. 'Mijn hoekje!' zei ze betweterig. En ze stond op. Ergens in haar hoofd zei een stemmetje: Soof wat ben je nou weer aan het doen?! Ga zitten voordat het helemaal verkeerd uitloopt!
Maar toen stond ze al, de vloer leek te bewegen alsof ze op water dobberde. Alec had allang door dat ze te veel op had. Hij wist dat hij haar eigenlijk moest tegenhouden, maar het was ook ergens wel grappig om te zien. 'Meneer de Worm,' zei Sophie fronsend. Alsof ze het antwoord op een hele moeilijke reken som moest geven. 'Je hoofd ontploft bijna.' Ze lachte een beetje en begon te hikken. Ze draaide een rondje en voordat ze het wist zakte ze door haar benen. Alec had dit al zien aankomen en ving haar net op voordat ze de grond raakte. Hij tilde haar als een bruid op. Isabelle kwam aanlopen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze paniekerig. Ze had hen zo veel mogelijk in de gaten gehouden, maar het restaurant zat best vol, waardoor dat niet altijd lukte. 'Ze heeft ietsjes te veel gedronken,' mompelde Alec. 'Waar is haar slaapkamer?'
'Oh nee! Nee, nee, nee! Ik dacht het mooi niet! Jij brengt haar niet zo maar in je eentje naar haar slaapkamer!' zei ze vastberaden.
'Rustig maar, ik doe haar niks. Ze is mijn personal assistant, dat zou écht verkeerd zijn,' verklaarde hij. Hij liep automatisch naar een trap die naar boven leidde, omdat hij Sophie een keer naar boven had zien lopen.
'Ik weet hoe je naar haar kijkt,' zei Izzy hard. 'Zo hoort een baas niet naar zijn personal assistant te kijken.' Hij draaide zich niet om en Isabelle liep afkeurend weg. Ik ben nog niet klaar met jou, zei ze in gedachten. Ik laat haar hart niet zo maar breken door een knappe vent als jij. Daar heb jij het recht niet voor.

Alec liep met Sophie in zijn armen naar boven. Hij had de bijtende woorden van het meisje wel gehoord. 'Ik weet hoe je naar haar kijkt. Zo hoort een baas niet naar zijn personal assistant te kijken.' Viel het dan zo erg op dat hij haar bewonderde?
Hij duwde de eerste deur open met zijn schouder. Nee dit was niet haar slaapkamer, het was de badkamer. Achter de tweede deur zat de kamer van haar ouders, dacht hij. Achter de derde deur was haar slaapkamer. Tenminste daar ging hij vanuit. Het rook er naar Sophie. Hij legde haar neer op haar bed en deed de deur weer dicht. Dimde het licht en liep geïnteresseerd naar haar bureau. Boven haar bureau hing een groot bord. Er hingen wel honderd foto's op. Foto's van haar ouders, haar vriendin die hem net een uitbrander had gegeven, een hond en vakantie foto's. Het viel hem op dat het grotendeels plaatjes waren van Londen. De Big Ben, de Londen Eye, typisch Engelse Telefooncellen, een Engels ontbijt, Buckingham Palace en een kamer met uitzicht op de Tower Brigde. 

Hij hoorde haar ineens wat brabbelen in haar slaap en liep terug naar haar bed. Hij omving met zijn hand haar wang en streelde zachtjes. 'Fietje,' fluisterde hij zachtjes. Maar ze werd niet wakker. Hij zuchtte en drukte een lichte kus op haar slaap. Ineens lag haar hand op de zijne. 'Blijf,' mompelde ze.
'Ik kan niet Fietje, ik moet gaan.'
Ze zuchtte en rolde weer op haar zij. Ze zou dit morgen toch niet herinneren, dacht Alec. Hij ging terug naar het bureau en schreef snel een briefje dat hij op haar nachtkastje neerlegde. 'Welterusten Sophie,' mompelde hij zacht en sloot de deur achter zich.

Toen hij beneden kwam was het al een stuk rustiger in het restaurant. Het meisje dat hem een uitbrander had gegeven, keek hem argwanend aan. 'Ik heb niks gedaan, ik beloof het,' zei Alec terwijl hij naar haar toe liep.
'Hoe moet ik dat nou weten, worm,' zei ze boos.
'Ga maar kijken.'
'Dat ga ik zo ook doen, om haar een paracetamol te geven en wat water.'
'Fijn dat je zo'n vertrouwen in me hebt, kort lontje.' Ze keek hem vernietigend aan. Als blikken konden doden, zou Alec nu al meerdere keren dood zijn geweest. Ze trok een wenkbrauw op een liep afkeurend weg. 'Aan wie heb ik trouwens de eer, om me steeds een uitbrander te geven?' vroeg hij nieuwsgierig met een grote arrogante grijns op zijn gezicht. Kon ik die grijns maar van zijn gezicht slaan, dacht Izzy.
'Isabelle, Isabelle Raaijmakers. Sommigen mogen me Izzy noemen, maar voor jou maak ik een uitzondering.' En ze draaide zich weer om en liep weg.
'Aangenaam kennis te maken,' riep hij haar na. 'Ik kan helaas NIET hetzelfde zeggen,' riep ze terug.

Alec liep boos het restaurant uit. Hij wist dat het niet kon. Hij besloot zijn frustratie weg te stoppen en belde een vertrouwd persoon. 'Danique, kom naar mijn huis. Wacht op je knieën tot ik er ben,' gromde hij. Boos en verlangend tegelijk.