Kadere Bak

17. Bölüm: Yeni Ev

"Her şeyi topladık mı, kızım?"

"Topladık, anne. Bir şey kalmadı" dedim ve son kitap kolimi de alıp odadan çıktım. Belki kısa bir süre kalmıştık burda ama alışmıştım. Bir ay içinde iki ev değiştiren de bir bizizdir herhalde. Şimdi burdan gitmesi de zor geliyordu. Aynı evde olmasak da Umutla yaşamak güzeldi.

Bir yandan da mutluydum. Akınla aramızda olan bir engel kalkmıştı. Belki annemi de çalışmamaya ikna edersem aramızda hiçbir engel kalmazdı. Hem emekli olmasına da bir şey kalmamıştı. Üç ay sonra emekli olacaktı. O üç ayı da benim maaşımdan öderdik artık. Bir üç ay kendimizi sıkardık. Ona şans vermeyi gerçekten istiyordum. Bana değer verdiğini anlamayacak kadar salak değildim. Hazan ve annem dışında birisinin bana değer verdiğini hissetmek gerçekten güzeldi.

Evi iki gün önce üzerime almıştım. Hem mahkemeyle de uğraşmak istemiyordum. Babamı sonsuzluğa uğurladıktan sonra gitmiştik notere. Anneme üstüne alması için ne kadar ısrar etsem de kabul etmemişti. İlla benim üzerime olmasını istemişti.

Evet, onun cenazesine gitmiştik. Sonuçta babamızdı. Eren hepimizden daha fazla üzülmüştü. O küçücük aklıyla kim bilir neler düşünmüştü? Bu zamana kadar ona babasızlığı ne ben ne de annem yaşatmamıştık, bundan sonra da yaşatmayacaktık.

"Gidiyorsunuz ha?" Umutun sesini duyunca gülümseyerek ona baktım. "İstediğin oldu sonunda."

"Böylesi daha iyi olacak, emin ol" dedim.

"Ne güzel birlikteydik."

"Şimdiki ev de o kadar uzak değil" dedim koliyi arabaya bırakırken. "Yürüme mesafesi. Akşamları birlikte yürürüz belki de."

"Neyseki işte birlikteyiz."

"Evet."

"Kankacım" diyerek yanıma gelen Burak sıkıca sarmaladı beni. "Evi toparla, ilk fırsatta geliyorum ziyaretine."

"Her zaman beklerim" dedim gülümseyerek. "Sizi de tabi."

"Geliriz" dedi Umut da gülümseyerek. "Hatta ben bugün yardıma da geleceğim. Bu koca oğlanlar kafeyi halleder nasıl olsa."

"Gerek yok ya, biz hallederiz" dedim. "Boyayı zaten ustalar bitirdi. Banyoyu, mutfağı falan dün gece bitirdik zaten. Az kaldı."

"Olsun, gelmek istiyorum" dedi omuz silkip. "Sevgi yumağıma yardım edeceğim."

"Oy kuzum benim" dedi annem onu sevgiyle kucaklayıp. "Her zaman çıkın gelin, olur mu?"

"Geliriz tabi."

"Hadi, gidebiliriz artık" dedi Akın yanımıza gelip. Kapıyı kapattıktan sonra unutmadan anahtarları ona uzattım.

"Canan hanımları da görelim, çıkarız" dedi annem. Başımla onaylayıp onun arkasından biz de eve geçtik. Canan hanımları kapıda görünce gülümseyerek ilk önce ona sarıldım.

"Her şey için çok teşekkür ederiz, Canan hanım."

"Ne yaptık ki biz?" dedi beni sevgiyle kucaklarken. "Ayrıca bana artık Canan teyze demelisin."

"Peki, Canan teyze" diye mırıldandım geri çekildiğimde ellerini tutup. "Hakkınızı ödeyemeyiz. İyiki varsınız."

"Sen de iyiki varsın, güzelim" dedi gülümseyerek. Ellerini bıraktıktan sonra annemle de vedalaştı. Murat beye de sarıldıktan sonra kapıdan bakan Burcuyla da vedalaştım.

"Ee, sizinle nasıl olsa görüşeceğiz" dedim Burak ve Umuta bakarak.

"Arada uğra bize de, Mina. Unutma bizi" diyen Canan teyzeye gülümseyerek cevap vermiştim.