Edward

22 | Niall

Art is not what you see, but what you make others see. -Edgar Degas

22 | Niall

Het was al 18 uur 28 toen ik me neerzetten in mijn zetel met pasta en de tv opstartte. Ik zat in mijn zwarte bh en mijn zwarte string, mijn haar natuurlijk laten drogen zodat ik krullen had en een groot deel van de make-up was al aangebracht.

Mijn bordeaux clutch lag klaar met de nodige spullen in en mijn zwart kleed hing aan de kapstok in mijn kamer met mijn zwarte hakken.

Toen mijn bord met pasta op was keek in naar de klok en schrok een beetje, het was al 18 uur 47 en ik snelde naar mijn kamer en deed het kleed aan en liep naar de badkamer en bracht nog mijn bordeaux lippenstift aan nadat ik mijn tanden gepoetst had.

Ik ging weer naar mijn kamer en deed mijn schoenen aan toen er op de deur geklopt werd. Ik zuchtte nerveus uit en opende de voordeur.

Mijn hart ging te keer en ik twijfelde wat de reden was. Was het omdat Harry er ongelooflijk goed uit zag in dat pak of omdat ik alle leden van The Rippers ga ontmoeten?

"Wow Beth, je ziet er prachtig uit." Zei hij toen hij klaar was met me van kop tot teen te bekijken. Ik voelde mijn wangen warm worden en glimlachte. "Jij ziet er ook goed uit." Zei ik en hij kreeg een lach.

Ik nam mijn handtas en ging terug bij Harry staan en sloot de deur achter me en draaide hem dicht.

We gingen in stilte naar de lift en de deuren schoven meteen open en we stapte binnen. "Deze avond is het Harry, de rest van de jongens zullen zich wel aan je voorstellen. En Louis heb je al gezien, maar blijf alsjeblieft niet alleen met hem." Zei hij.

Iets in me zei me om niet te discussiëren over Louis, ik kreeg al een beetje de kriebels van hem toen ik hem voor het eerst ontmoete.

Toen we naar buiten stapte was ik blij dat het niet aan het regen of aan het sneeuwen was, wel lag er nog sneeuw maar ze hebben zout gestrooid zodat je niet kon uitglijden op de oprit en de stoep.

Harry gaf me toch voor de zekerheid zijn arm die ik aan nam, ik wou niet vallen met deze hakken en dan voor maanden in het gips liggen met een gebroken arm of been.

Hij deed de autodeur open voor me. "Dankje." Zei ik met een lachje en liet zijn arm los en stapte in, hij duwde de deur dicht en ik zuchtte. Ik wist niet wat ik moest verwachten van de kunstgalerie en de leden van The Rippers.

In de auto vertelde Harry me over Niall, hij is diegene die de kunstgalerie heeft georganiseerd. Hij is Iers maar is naar Groot-Brittannië verhuist toen zijn ouders gescheiden waren toen hij 19 jaar was.

Het nerveuze gevoel ging niet weg wat ik wel gehoopt had, Harry bleef praten maar ik kon nergens anders aan denken dan aan het feit dat ik de andere leden ga ontmoeten. Zij weten wie ik ben en ik vind het maar niets. Ik wist echt weinig over hun en het maakte me ongemakkelijk en wat beschaamd misschien? "Beth? Luister je wel?" Vroeg hij, hij klonk niet geïrriteerd maar meer bezorgd.

"Sorry, ik was aan het dromen wat zei je" Vroeg ik en keek naar hem terwijl hij stopte bij een stop bord, hij keek naar me en keek daarna naar de baan en reed verder toen hij geen auto zag aankomen. "Ik vroeg of alles oké was, je lijkt nerveus." Zei hij met een frons.

"Oh, nee. Wat voor kunst doet die vriend van jou?" Vroeg ik, ik moest echt aan iets anders zien te denken en kunst leek me goed om over te praten.

"Tekeningen en schilderijen. Alles in zwart en wit." Hij hief zijn schouders op alsof het niets was. "Hou je niet van kunst Harry?" Vroeg ik, hij leek al niet enthousiast toen hij me mee vroeg.

"Valt mee. Ik vind het een saaie boel, Niall is grappig en lacht veel maar tijdens een kunstgalerie is hij altijd aan de mensen uitleg aan het geven over zijn werken." Hij stopte voor een rood licht en ik keek naar hem.

"Ben je jaloers omdat je geen aandacht krijgt?" Ik had een lach op mijn gezicht en hij keek naar me met een frons op zijn voorhoofd. "Wat? Nee." Zei hij en keek weer naar voren. Mijn lach werd groter toen het groen werd en hij verder reed. "Niall is ongeveer mijn enige goede vriend van de groep." Zei hij, mijn lach viel weg en ik fronste. "Waarom?" Vroeg ik, hij haalde zijn schouders op.

"De andere zeggen dat mijn grappen echt slecht zijn, Niall is de enige die met ze lacht. Hij begrijpt tenminste mijn humor." Zei hij en ik beet op mijn lip om niet te lachen. Zijn ego is gekwetst omdat de andere hem niet grappig vinden, waarschijnlijk vind die Niall ze ook niet grappig maar heeft hij medelijden met Harry wat me grappig lijkt. Harry is een moordenaar en Niall zit in zijn groep.

"Niall kinkt als een goede vriend, en hij is een artiest en dat is een bonus." Zei ik en keek naar buiten, ik wist niet wat in anders moest zeggen. "Eerlijk gezegd, ik begrijp zijn werken niet echt." Gaf hij toe en ik keek naar buiten, de sneeuw viel opnieuw zacht neer. Er waren nog best veel mensen buiten ook al vroor het en lag er overal ijs, er waren vanavond ook opvallend veel koppels die aan elkaar plakte.

"We zijn er." Zei hij en wees naar een gebouw, de meeste die ik had zien lopen stapte naar binnen en mijn mond viel open. Waarom daarom al deze mensen op straat? Die Niall moest vrij bekend zijn.