Never again (B-Brave fanfiction)

Never again

Hey even vooraf iets.
Joyce is de beste vriendin van Samuel.
xx

- Joyce

'Ik ga even naar Sam ik ben zo terug.' zeg ik.

Ik hoor me moeder boven wat schreeuwen en ik trek dan de deur achter me dicht.

Ik loop naar het schuurtje en pak me fiets.

Ik woon dichtbij Samuel dus het is maar 5 minuten fietsen.

5 minuten later.

Ik heb aangebelt maar er doet niemand open.

Ik word ongeduldig dus ik bel nog een keer aan.

Dan hoor ik iemand iets mompelen aan de andere kant van de deur en kort daarna word de deur open gedaan door Samuel.

Ik omhels hem maar hij knuffeld niet terug.

'Is er iets ?' vraag ik.

'Kom binnen.' zegt Samuel.

Ik loop naarbinnen en ga op de bank zitten.

Samuel maakt de deur voorzichtig dicht en komt dan naast me zitten.

'Nou ? Vertel op.' zeg ik.

Ik hoor Samuel zuchten.

'Me moeder ligt op sterven en ik vind een meisje leuk maar die gaat het waarschijnlijk ook niet redden.' zegt Samuel in een adem.

Ik vind Samuel leuk maar dat kan niet omdat we beste vrienden zijn maar nu kan het al helemaal niet meer want hij vind een ander leuk.

Ik kijk Samuel medelevend aan maar geef geen antwoord.

'Hoe heet ze ? Ken ik haar ?' zeg ik nerveus.

'Lia.' zucht Samuel.

'H-huh wat ?!' zeg ik geirriteerd.

Het voelt net of er iemand een mes door me hart steekt me beste vriend is gewoon op een van mijn beste vriendinnen.

'Ik ben blij voor je.' zeg ik met een fakesmile.

'Hoezo blij ?' vraagt Samuel.

'Omdat je haar leuk vind en zij denk ik jou ook want ja wie wil nou niet me de Samuel Leijten van B-Brave.' stotter ik.

Samuel glimlacht maar zegt niks. 'Maar wat is er dan met Lia ?' vraag ik nerveus.

Ik hoor Samuel zuchten.

'Dat verhaal ga ik niet nog een keer vertellen.'

- Lia

'Doe mij er ook nog maar een !' schreeuw ik naar Wouter die net de kamer uitloopt.

Ik pak een zak paprika chips die naast me bed ligt en pak er een handje uit. Wouters zus mag bijna naar huis ze moet nog een operatie en nog een paar dagen rusten en dan mag ze eindelijk naar huis.

Ze mocht eigelijk eerder naar huis maar ineens ging het heel slecht met haar dus hielden ze haar liever nog wat langer in het ziekenhuis.

Dan komt wouter binnenlopen met een dienblad met 2 glazen appelsap. 'Een voor mij.' zegt Wouter blij.

'En een voor de charmante dame.' zegt Wouter met een glimlach op zijn gezicht.

'Nou wat charmant zeg met verband om me kop.' zeg ik lachend.

Ik wijs naar me voorhoofd waar wit verband omheen zit.

'Dat maakt het extra mooi.' zegt wouter lachend.

'Nou nog een ooglapje en ik ben een piraat.' zeg ik non-chalant.

Ik neem een slok van me appelsap die trouwens heel koud is.

'Geef mij ook eens wat chips vreetzak.' zegt Wouter.

Ik trek de zak chips dicht naar me toe en kijk Wouter uitdagend aan.

'Oké je vraagt er gewoon om.' zegt Wouter lachend.

Hij schuift dichter naar me toe en begint me te kietelen.

'W-wouter stop !' schreeuw ik.

'twee woorden ; zak chips.' zegt Wouter lachend.

Ik duw de zak chips tegen Wouter op en laat hem op zijn schoot vallen.

Er valt een diepe zucht van opluchting dat ik weer normaal kan ademhalen. Wouter pakt een grote hand chips en duwt het in een keer in zijn mond.

Het ziet er komisch uit hoe dat hij probeert de chips binnen zijn mond te houden.

Ik probeer zachtjes te lachen maar het gaat net iets de hard waardoor Wouter het hoort en me raar aankijkt.

'Is er iets ?' vraagt Wouter met een opgetrokken wenkbrauw.

'Nee hoor.' zeg ik zo normaal mogelijk.

Ik grijp naar me appelsap en wil net een slok nemen als er een onbekende jongen de kamer binnen komt.

Hij loopt met een bigsmile op Wouter af en Wouter staat op.

'Hier ben je dus.' zegt de onbekende jongen.

Hij geeft Wouter een kus op de wang en kijkt me dan raar aan.