"Blake" nam-ı diğer "İKSİR PRENSİ" kızıl bir cadının korkunç lanetine uğrayarak Araf'ın karanlığına mahkum edildi.Bu laneti sadece o soydan gelen bir diğer kızıl cadı, ruhunu feda ederek bozabilirdi.Ve 194 yıl sonra Blake'in beklediği o an geldi.Cad...
Hayattan ne istiyorum?Belki mutluluk, belki aşk, belki de para... Ama evden postalanmayı istemediğim kesin.Değersiz varlığımı başka bir yere sürüklemenin vakti geldi.Sahi niye yaşadığım bile meçhul...Varlığımın değersizliği canımı sıkıyor.Seni seven insanlar yoksa dünya üzerinde olmanın ne anlamı var ki?
Her neyse boşver...Birkaç aptal sayfa ya duygularımı yazacak kadar yalnızım anlaşılan.Bu ilk ve son yazışım...
Elveda baba...Elveda anılarımla süslediğim ev...Sana da elveda..
Aptal günlük...!
Vivian oturduğu masadan kalkarak eşyalarının eksildiği odasına son bir defa baktı.Keman kutusunun kemerini tek kolundan geçirip merdivenleri yavaşça inmeye başladı.O, küçük bir kız çocuğuyken aşağıda annesi Alexa ve Pedro ona sevgi dolu gözlerle bakar ve tebessüm ederlerdi.
Şimdi ise Pedro'nun yanında yüzünde güller açan bir adet Margaret bulunuyordu. Blake, dış kapının yanında ki sehpalardan birine oturmuş, sert bir yüz ifadesiyle Margaret ve Pedro'yu izliyordu.Dişlerinin arasına sıkıştırdığı kurumuş ot ve içinde kahve tonlarını barındıran ilginç kıyafetleri ile kesinlikle buraya ait görünmüyordu.Masallardan fırlayıp gelmiş kahramanlara benziyor demek yanlış olmazdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vivian son basamağıda indiğinde gözleri Blake'e çevrildi.En azından o kendini yalnız bırakmayacaktı.Hayalet falandı ama diğer tüm insanlardan daha iyiydi genç kızın gözünde.
Ya da ortada Blake diye biri hiç yoktu ve Vivian tımarhaneyi hakeden bir ruh hastasıydı.
Kendi düşüncelerine göz devirip sevgili (!) ailesine çevirdi gözlerini.Pedro temkinli bir şekilde bir iki adım yaklaşıp kızına kollarını doladı.Sarılması beş saniye anca sürmüştür.
-"Bu sadece bir sürelik, unutma Vivian."
Genç kız onu umursamadan kapının yanına Blake'in iki adım uzağına geldi.Margaret da aksak yürüyüşüyle onun peşinden kapıya kadar gelip, ağaca dolanan yılan misali, ince kollarını Vivian'a doladı.Göz ucuyla da Pedro'yu izliyordu.Sesi tüm evde yankılanacak bir biçimde gür çıktı.
-"Bana her ne yapmış olursan ol, unutma Vivian! Daima omzum, senin başını koymam için hazır bekliyor olacak."
Sözlerinden sonra Vivian'ın kulağına eğildi.
-"Umarım sonsuza dek yollarımız kesişmez tarla faresi."
Bu söylediğini sadece Blake ve Vivian duymuştu.Vivian'ında Margaret'e sarılmasıyla hizmetliler de dahil herkes şok oldu.Tıpkı kadının ona yaptığı gibi kulağına eğilip Margaret ve genç prensin duyacağı şekilde fısıldadı.
-Hiç merak etme günün birinde, mısır püskülünü andıran saçların döküldüğünde yanında olacağım."
Kadının gözleri far görmüş bir tavşan gibi irileşirken Vivian'ın dudağının ucu kıvrıldı. -"Bu arada tıpkı Blake'in sarayında yaşayan cüce şempanzelerine benziyorsun."
