KAÇAK

Bölüm 20

''Anne?'' Mağazanın boşluğundan aşağı kattaki annemi görebiliyordum. Hıçkırıklarla duvara tutunarak yere çöktüm. ''Anne'' dedim hıçkırıklarımın arasından. Elimle okşuyordum onu uzaktan. ''B-ben özür dilerim annem, çok özür dilerim.'' Annemi hiç bu kadar kötü bir halde görmemiştim. Çökmüştü. Oturduğu tekerlekli sandalyede bile dik duramıyordu. Görebildiğim kadarıyla kötüydü hali. İnanç yanıma oturarak elimi tuttu. Bende ona sarıldım hıçkırıklar içinde. ''İnanç, İnanç o benim annem. Benim annem.'' Bana sıkı sıkı sarılması iyi geliyordu. ''Çok teşekkür ederim.'' deyip anneme bakmaya devam ettim. Sandalyesini iten adam başka yöne doğru gittiğinde ayağa kalktım. ''Hayır, hayır götürme onu, lütfen'' deyip annemi götürdüğü yöne doğru takip ediyordum. O kadar çok özlemiştim ki onu, onun sesini, kokusunu, nasihatlerini. Ama ona sarılamıyordum bile.

''Ona bir şeyler söylemek ister misin?''

''Nasıl?'' Benimle gel deyip elimden tuttuğunda peşi sıra onu takip ettim. .....?(kanka bu odanın adı neydi be) salonunun önünde durduğunda şaşkınlıkla ona baktım. Başımdaki tokayı alıp kapıyı açtı.

''Ne yapıyorsun?''

''Hadi.'' deyip beni içeri soktu.

''Ne söyleyeceğim.''

''İçinden gelenleri söyle.''

''Tanır mı sesimi?''

''Anne bu, nefesinden tanır seni.'' Gülümseyip mikrafonun önündeki sandalyeye oturdum. İnanç kapıyı kilitleyip hopörleri açtı. Mikrofonu açıp ''Mağaza görevlilerinden şimdiden özür dilerim. Önemli olmasa sizi rahatsız etmezdim.'' deyip mikrofonu bana uzattı.

Anneme bir şarkı söylemek istedim. Dinlediğim zaman hep onu düşündüğüm şarkıyı ona da söylemek istedim.

''Omzumda ağlayan bir sen, ne çok isterdim bir bilsen.
Kalmadı artık bak kimsem, sensizlik gitsin sen gel.
En dipte hep ben kaldım, çok zordu zor nefes aldım
Bir kez yanımda olsaydın başkasına bağlamazdım ben.

Aaaah düştüm kaldır hadi dön gel'' Bu kısmı söylerken annemi önümde hayal ettiğim için göz yaşlarımı tutamayıp ağlamaya başladım. Sesimde hafif bir titreme vardı.

''Aaah unutmak için adını, sana koştum her adımı
Siliyorum geçmişimden, yaktım bütün anıları. '' Gözlerimi yumdum, bu yüzden göz yaşlarım daha hızlı akıyordu.

''En sevdiğinde gidermiş, güvendiğin aşk bitermiş
Öyleyse mutlu sonlar, gerçek değil bir hayalmiş.

Kapıyı açamayınca vurmaya başladılar. Büyük ihtimalle güvenlik görevlileriydi. İnanç devam etmem için işaret yaptığında mikrofona sarıldım.

''Seni çok özlüyorum.'' deyip kapattım.

''Gidelim artık.''

''Konuşsaydın.'' dediğinde başımı sağa sola salladım. ''Ona beni affet demeye yüzüm yok.'' Kapıya yöneldiğimde ''Ne yapıyorsun?'' dedi kolumdan tutarak.

''Direk güvenliklerin kucağına mı düşeceksin?''

''Nereden çıkacağız peki?'' Camı işaret etti ''Koridora çıkıyor.'' Önden ben çıktım, hemen arkamdan İnanç'ta çıkmıştı fakat o sırada bize doğru koşan güvenlikleri görmemiz uzun sürmedi.

''Acele et'' Elimden tutarak koşmaya başladı. Arada bir arkaya bakıp gülüyordum. Zaten hayatımın çoğunu kaçarak geçmiştim. Bu sefer diğerlerinden daha eğlenceliydi. Gerçi diğerlerinde eğlendiğimi söyleyemem.