Captured by a vampireprince (compleet)

Proloog

2057

You are so brave and quiet

I forget you are suffering.

- Ernest Hemingway

Hiervoor had de schaar een metaalkleur met bruine, rossige roestvlekken gehad. Hij had er bot uitgezien en dat was hij ook geweest. Hij had er afgeleefd en smerig uitgezien en ook dat was hij geweest. Al de bovengenoemde kwaliteiten had hij nog steeds. Alleen was er nu een kleur aan toegevoegd. Karmijnrood, dat was de toevoeging. Ook had hij nu minder roest en was hij minder smerig. Hoewel hij zodra het bloed begon op te drogen, klonteren en zwart zou worden, hij er nog smeriger uit zou zien. 

Hoewel het niet echt zwart te noemen was, het was de specifieke kleur van opgedroogd bloed. Het zou een naam moeten hebben, net zoals de kleur van bloed zich bloedrood had toegeëigend. Hoe dan ook, de schaar zag er minder vuil uit. Want de smerigheid en het vuil zat nu in mijn hand. Waardoor ik précies wist, hoe bot hij was en hoeveel roest hij had. En aangezien het niet ontsmet was, nog zou uitvinden als het zou verzweren.

Lichtpuntje in de duisternis, ik had de schaar er tenminste uit weten te krijgen. Het had een hoop kracht gekost, aangezien de schaar er in volle woede op was vastgepind.

Begin FlashbackXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

‘Zo, voedsel stelen, hè? Hoe lang is dat al aan de gang? Waarschijnlijk al een tijdje, zo weinig nemen dat we het niet door hadden. Je moet jezelf wel slim vinden, hè?’ Ik antwoorde niet, het was waarschijnlijk als een retorische vraag bedoeld. Hij stak zijn hand in de lucht en ik wachtte op de impact die de klap op mijn wang zou veroorzaken.

‘Wacht!’ De klap kwam niet, ik keek omhoog en zag dat Karsten, de leider van de zwarte markt, zijn hand had tegengehouden. ‘Ga, ik regel dit wel persoonlijk.’ Zijn stem klonk neutraal en kil. In het begin had ik dat beangstigend gevonden, nu was ik het ondertussen wel gewent.

‘Persoonlijk, dat klinkt niet zo goed.’ ik trok gedurfd mijn wenkbrauwen in de lucht. Karsten schoot in de lach en produceerde een hartelijk vol geluid, waarvan de haren op mijn rug rechtovereind gingen staan. Dit kon niet goed zijn. De enige keer dat ik hem ooit zo had horen lachen, was toen ik per ongeluk binnengelopen was terwijl hij iemand martelde.

‘Nyah, liefje, persoonlijk kan in dit geval goed voor ons beiden zijn. En als je akkoord gaat, ben ik bereid om heel…’ hij zwaaide zijn armen open ‘… dit gedoe te vergeten.’ De lust schitterde in zijn ogen. Hij bedoelde toch niet… In een oogwenk had hij de afstand tussen ons overbrugt en had hij zijn lippen op de mijne geduwd. Instinctief vloog mijn vuist in zijn gezicht. Hij gromde: ‘Dat had je nu net niet moeten doen, liefje.’ Voor ik hem kon tegenhouden, staken mijn handen in de lucht boven me, vastgeklemd door een van zijn onverzettelijke klauwen. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne.

‘Stop!’ zei ik. Niet zo slim, want hij maakte er gretig gebruik van door zijn tong in mijn mond te stoppen. Ik voelde me zo vies. Ik was toch geen hoer zeker! Er waren weinig dingen die ik niet voor mijn familie overhad, maar dit was er een van. Ik beet op zijn tong en gaf hem een harde kopstoot, waar ik een gruwelijke hoofdpijn aan overhield.

‘Ah! Stomme, stomme hoer!’ Ik kreeg alsnog een klap in mijn gezicht. Hij greep naar het eerste, beste ding binnen handbereik, wat toevallig de botte schaar was, waar ik daarnet een gat in het plastic, die blikken voedsel bijeenhield, had proberen te knippen. Met brute kracht stak hij deze door mijn hand in de tafel, waardoor ik daaraan vast zat. Er ontsnapte een kleine pijnschreeuw aan mijn lippen. Dat deed echt verdomd veel zeer. ‘Wat heb je nu te zeggen, hè? Stomme, slet, als je nu gewoon geluisterd had!’ Ik bekeek hem minachtend en spuwde in zijn gezicht, wat het enige was wat ik nog kon doen aangezien hij buiten mijn bereik was gesprongen. Dat leverde me nog een klap op. Mijn wang schrijnde van de brandende pijn.