~5 jaar later~
Mijn lange, beige jas wappert met de wind mee, door de tocht als ik het grote, grijze gevangenisgebouw binnenloop.
Ik loop door naar de balie, waar meneer Carsson me glimlachend op te wachten staat.
"Ik kom voor.." wil ik iets zeggen als hij mijn zin al afmaakt.
"Brandon.. Dat weet ik nu ondertussen al wel hoor mevrouw Prior" glimlacht hij lief.
"Sorry, maar ik heb gewoon nog steeds elke keer stress als ik hier binnenkom.." zucht ik diep als ik alles, buiten mijn GSM al uit mijn zakken begin te halen, aangezien je alleen dat mee naar binnen mag nemen.
Zoals Brandon toen al verwachtte, werd hij 5 jaar geleden meteen veroordeeld tot 6 en een half jaar celstraf. Sinds die dag kom ik hem minstens 4 keer per week bezoeken. Hij vertelde toen ook aan de rechter dat hij mij bedreigde om te zwijgen, zodat ik niet de cel zou invliegen en met geluk. Ik heb hem mentaal al zo veel achteruit zien gaan, maar ook qua gezondheid. Hier in de gevangenis mogen de andere gevangenen je namelijk niet echt als je een moord hebt gepleegd, dus gebeurt het wel regelmatig dat Brandon een keer in elkaar geslagen wordt. Gelukkig kan ik hem elke keer dat ik langskom weer blijven overtuigen om vol te houden.
"Ga al maar zitten, hij komt er zo meteen aan.." vertelt meneer Carsson me als we in die ruimte komen waar de bezoeker langs 1 kant van het raam zit en de gevangenen langs de andere kant.
Ik zet me neer en kijk eens naar de mensen die langs mij heen zitten. Aan mijn linkerkant een al iets oudere vrouw die waarschijnlijk op bezoek komt bij haar zoon die vastzit langs de andere kant van het glas. En aan mijn rechterzijde een jong meisje dat op bezoek komt bij haar mama die haar tranen niet kan inhouden. Als ik zulke zaken zie, besef ik dat Brandon en ik nog geluk hebben in ons geval. Deze twee vrouwen zullen hun kinderen nooit fatsoenlijk kunnen, zien, opgroeien.. Waar klaag ik dan zelfs over?
"Ga maar" hoor ik dan een luide stem door de kamer weerklinken.
Ik kijk op en zie Brandon sloom naar de plaats tegenover mij komen toestappen.
"Hey babe.." klinkt hij hees door de rode telefoon die langs beiden kanten van het raam aan de muur hangen.
"Hey, gaat het nog met je?" Probeer ik zo vrolijk mogelijk te klinken terwijl ik het leven in zijn ogen probeer terug te vinden dat diep verscholen zit achter al de ellende die je in zijn ogen ziet.
"Niet echt nee.." zucht hij diep als hij zich nog wat meer onderuit laat zakken op zijn stoel. "Ik wil hier echt weg Alex" kijkt hij me droogjes aan als hij zijn ellebogen op de tafel laat leunen en zijn gezicht in zijn handen verbergt.
"Het gaat echt niet lang meer duren schatje.. Houd nog even vol en dan ben je er meteen van af" probeer ik hem voor de zoveelste keer weer wat moed in te spreken.
"Dat heb je al zo vaak gezegd, maar die fucking bullshit blijft hier maar duren en duren en duren.." zucht hij gefrustreerd.
"Wat scheelt er met je stem?" Vraag ik dan plots aangezien die echt wel raar klinkt.
"Ik had ruzie met men celgenoten en één van hen sloeg me op mijn keel dus nu zijn men stembanden gekwetst" legt hij uit als hij zijn schouders eens snel ophaalt.
"Oww.. Euhm.. Is Jackson eigenlijk al langs geweest?" Probeer ik zo snel als ik kan van onderwerp te veranderen.
"Eergisteren denk ik.." zegt hij droogjes als hij gewoonweg recht voor zich uit blijft staren in mijn ogen.
"Heeft hij je wat verteld over Sophia?" Glimlach ik al als ik er nog maar aan denk.
"Jup, ik kan echt niet wachten om haar binnen een paar jaar eindelijk te kunnen ontmoeten" zie ik nu toch wat blijdschap in zijn ogen opdwarrelen. "Maar waarschijnlijk gaat dat toch nooit gebeuren als Heather dat niet toelaat.." verdwijnt de fonkeling in zijn ogen alweer snel.
Jackson en Heather kregen niet lang nadat we afgestuurd waren een prachtige dochter die ze Sophia hebben genoemd. Jackson kon Brandon nog vergeven om zijn daden in tegenstelling tot Heather die weigert om ooit nog contact met Brandon op te zoeken.
"Als jij hier weg mag, beginnen wij meteen aan ons eigen kindje, oké?" Glimlach ik liefjes als ik mijn hand plat op het raam tussen ons in plaats.
"Klinkt goed! Ik mis je.." glimlacht hij ook kort als hij zijn hand op de mijne plaatst.
"Ik mis jou ook.. Binnen 18 maanden is dit allemaal gedaan en bouwen we alles meteen weer terug op vanaf nul als dat moet, maar wij zullen het mooiste leven leiden dat een koppel ooit geleden heeft.. Dat beloof ik je.." praat ik hem nog wat laatste moed in.
"Dan beloof ik jou dat ik je voor 100 procent in die belofte zal volgen, want wat jij ook beslist of doet ik zal altijd achter jou staan omdat jij dat ook bij mij deed" glimlacht hij opnieuw. "Maar ik moet nu maar weer eens gaan voor ze opnieuw beginnen te zeuren.." zucht hij voor de zoveelste keer.
"Ik moet ook maar weg, ik heb nog een afspraak" vertel ik hem.
"Onthoud dat ik echt van je houd en hier elke dag, de hele dag aan jou zit te denken!" Maakt hij me nog duidelijk.
"Ik houd ook van jou schatje, houd vol en dan zijn we zo weer samen en herenigd.." blaas ik hem nog een kus toe.
"Ik zie je de volgende keer.." is het laatste wat hij zegt voor hij de telefoon weer inhaakt, me voor een laatste keer aankijkt en dan rechtstaat en weg stapt.
Ik staar hem na als hij meteen weer door een agent in de boeien wordt geslagen. Samen met de agent verdwijnt hij door de groene klapdeuren die naar de cellen lijden.
'Nog 543 dagen en dan is hij vrij..' denk ik bij mezelf.
Ik zal elke dag blijven aftellen. Want elke dag die voorbijgaat, is weer een dag dichter bij de dag waar het begin van onze onafscheidelijke relatie opnieuw zal beginnen..
**************************************************************************
SORRY DAT DIT EEN WEEK HEEFT GEDUURD MAAR HIER IS DAN EINDELIJK DE EPILOOG!!! ❤️WAT DAN OOK SPIJTIG GENOEG METEEN BETEKENT DAT DIT BOEK BIJNA GEDAAN IS 😭😫
MAAR WACHT NOG ZEKER EVEN TOT HET DANKWOORD DAT IK WAARSCHIJNLIJK MORGEN ZAL POSTEN 🙌🏼🙌🏼
NOG EEN ALLERLAATSTE KEER AL JULLIE VOTES, COMMENTS AND FOLLOWS PLEASE 👅✌🏼
LIEDJE BOVENAAN DIT HOOFDSTUK IS DE PRACHTIGE BRIDGES VAN FIFTH HARMONY 💕💪🏻
IK HOU VAN JULLIE VOOR EEUWIG EN ALTIJD 😘
JE LEEST
I DIDN'T KNOW
Teen FictionVOLG DIT BOEK'S PLAYLIST OP SPOTIFY: 'I DIDN'T KNOW' VAN 'Brent De Boeck' Liefde kan soms wel eens een akelig monster zijn. Het dringt zomaar je huid binnen en voor je het weet neemt het je hele lichaam over. Vele zeggen dan: "Niets aan te doen!". M...