Son Süvari

H7 | Akademiye Dönüş | Y7

Ah geldik yine tımarhane'ye. Bunlar yüzünden bir gün kendimi belki gerçek bir tımarhane'nin içinde bulabilirim. Ama önce yapmam gerekenler var ve öncelik her zaman belli. O da intikam. Bu uğurda ya ölücem ya da savaşıp intikam alıcam. Yani demem o ki öl yada savaş. Benim için yaşamın amacı budur. Herkesin bu yaşam mücadelesinde bir amacı vardır. Bende artık kendiminkini bulduğuma göre yapmam gereken tek şey onu gerçekleştirmek ve ben bunun için kendimi feda etmeye hazırım. Belki sonum iyi olmayabilir ama onların ki benden de kötü olacak. Her geçen saniye de bile aile özlemimin​ ve intikam duygumun arttığını biliyorum ve bunu engellemeyeceğim. Aden haklıydı duygularım gücümü kontrol etmemi sağlıyor. Peki ya kontrol edemezsem ya intikam duygusu gözümü kör ederse ya masumlara zarar gelirse ve bunun sorumlusu ben olursam işte o an ölmek için kendimi gerekirse deşmeye hazırım. İşte son durak demir kapıların arkasında bana gülümseyerek bakıyordu ama ben ciddiyetimi bile bozmuyordum çünkü eğer bozarsam ona karşı zayıf biri olarak gözükebilirim. Ben zayıf değildim ancak onun gülümsemesi solmaya başlıyor gibiydi asıl şimdi zayıf olan ortaya çıktı. Kendinden emin durabilir ama gözleri bile benden korktuğunu gösteriyordu.

- Merhaba Alev hanım nasılsınız? Beni kaybettiğinizi düşünmediniz umarım ama merak etmeyin hedefime ulaşana kadar sizin yanınızda kalmak durumundayım. Üzgünüm ama sizin hiç bir kuralınız bana sökemiyor.

- Sen ne demek istiyorsun!? Neden öyle düşünmemi bekliyorsun? Hem buradaki kurallar herkes için geçerli yani buna sende dahilsin!

- Görüşürüz efendim! Ne yazık ki sizinle laf dalaşına giremem çok yorgunum malum araftakileri yerin dibine soktum!!

Bir anda kadının gözleri pörtledi. Benim yaptıklarımın tamamını birazdan öğrenince yüz ifadesini görmek isterim doğrusu. Bakalım o zaman bana karışabilecek mi? Neyse odaya gitsem iyi olacak gerçekten de çok yorgunum.
Odama tam gidiyordum ki Umut beni kolumdan tuttuğu gibi yukarı götürdü. Bir kapının önünde durduğumuzda kapıyı açtı. Neden buraya geldik ki şimdi? Hem benim uykum vardı. Hem de karnım zil çalıyor. Odaya girdiğimde odanın siyah ve beyazın en güzel tonlarının uyum içinde olduğunu gördüm. Biraz daha incelediğim de bu odanın Umut'a ait olduğunu anlamam zor olmadı. Ama benim anlamadığım neden buraya geldim? Yani amacı neydi?

- Tamam anladım odan çok güzel, yerini de öğrendim artık kendi odama geçebilir miyim? Gerçekten yorgunum ben! Uyumak istiyorum!!

- Ben ciddiydim Hayat artık bu odada kalacaksın. Ben koltukta yatarım eğer bir sorun olursa zaten Alev hanımla da bu konuyu halledebilirim. Sende artık sorun çıkartmazsan iyi edersin!

- Ben mi sorun çıkartıyorum! Asıl seninle gelmem büyük sorun oldu bana özellikle de o sülüğe beni bırakman sorun tamam mı!? Sana artık güvenemiyorum Umut ilk başta dost gibi yaklaştım sana ama sen bana soğuk davrandın sonra beni takip etmeye başladın ama ben birşey demedim şimdi ise beni büyük babamdan ayırıp buraya getirdin. Ben burada kalmak is-te-mi-yo-rum!!

- Dinlensen iyi olur ben biraz alev hanımın yanına kadar gideceğim. Geldiğimde burda olmanı istiyorum.

Benim birşey dememi beklemeden gitti. Neden benim kararlarım kimseyi ilgilendirmez? Ben hiç değilim, ben son süvariyim, onların son umudu. Bana böyle davranamazlar! Midem de gurulduyor. Biraz yemek yesem iyi olacak ama yemekhane nerde ve yemek var mı onu bile bilmiyorum. Odadan çıkıp aşağı katları gezmeye başladım. Gez gez nereye kadar Aden'i de peşimde sürüklüyorum zaten eminim o da acıkmıştır. Benim yüzümden o da aç kaldı büyük ihtimalle. Bunların sorumlusu zaten benim ve bu sorumluluklar artmaya devam ediyor. Bir yerlerde yemekhane yazan bir tabela gibi birşey olmalı yani okullarda öyle olur. Tam üç kat aşağı indik ama yok sadece odalar var ve biz odalara girmeden tabela aramaya devam ediyoruz. Acaba yanlış yöne gidiyor olabilir miyiz? Yani aşağı inmek yerine yukarı mı çıkmalıyız. Belki Aden yemek kokusu alabilir yani Burada yemek kokan bence sadece yemekhane olabilir.

- Aden senden rica etsem...

" Anladım ve koku alıyorum. Hem de alt kattan geliyor beni takip et yoksa şimdi bayılacaksın"

Tanrıya şükür yemek yiyeceğim. Yemekhaneyi bir bulalım da merak ettiğim yemek var mı? Yoksa da birşeyler ayarlarız hele bulalım şu yeri de ondan sonra düşünürüm gerisini. Ah kocaman bir kapının önüne geldiğimizde buranın yemekhane olduğunu anladım ve tam kapıyı açtığımda duvara çarptım. Bir dakika burda duvar ne arasın ki? Hem de kapının hemen arkasında? Yanlış giden birşey var burda ama ne? Burnumda acıdı önümde bu kadar sert ne olabilir acaba diye düşünürken kafamı kaldırmamla bir de kimi göreyim! Umut tek elinde tepsi diğer elinde iki bardak tutuyordu ama içindekinin ne olduğunu bilmiyorum. Zihnimde Aden'in güldüğünü duyduğum da ona ters ters bakmaya başladım. Ben ona bakarken Umut beni sorguya çeker gibi hesap sordu.

- Sana odadan çıkmamanı söylediğimi hatırlıyorum ama sen yine kendi bildiğini okumuşsun! Burada ne arıyorsun?

- Asıl sen ne arıyorsun!? Bende senin alev hanımın yanında olduğunu sanıyordum ama bakıyorum da ikimizde olmamız gereken yerlerde değiliz! Ki sen bana hesap soramazsın!

- Evet sorabilirim çünkü benim gözetimim altındasın hatırlıyorsan ki bu da bana hesap vermen gerektiğini gösterir!

- Tamam acıktım ve yemekhaneyi arıyordum oldu mu ve galiba buldum. Şimdi sen bana burada ne yaptığını söyler misin? Ve elindekilerin ne olduğunu da?

- Az önce Alev hanımla senin benim odamda kalman konusunda konuştum. Pek ikna olmadı ama buna mecbur olduğunun farkına vardı. Seninde hala birşey yemediğini ve yemeden uyumayacağını bildiğim için sana yemek getiriyordum. Neyse hadi odaya gidelim yerin kulağı vardır.

Yazar

Umut haklıydı yerin olmasa da duvarların kulağı vardı. Umut takip edildiğini anladığı icin fazla konuşmadı. Hayatta midesinden başka bir şey düşünmediği için takip edildiğini bile bilmiyordu. Umut kim olduğunu bildiği halde sesini çıkartmadan odaya ilerledi. Bir yandan da tepsiyi Hayata vererek elindeki yükü boşaltmış oldu. Böylece daha rahat ve hızlı gidebilecekti. Peki Hayat'a kimin takip ettiğini açıklayacak mıydı? Bunu o da bilmiyordu. Açıklarsa Hayat daha çok tedirgin olacak ve o kişiye saldıracaktı. Umut onu kötü duygulardan uzak tutmak isterken Hayat daha çok onların eline düşüyordu ya da öyle istiyordu. Umut Hayat'ın intikam ve nefretle savaşmasını değil aşk ve mutlulukla galibiyet getirmesini istiyordu. Biliyordu ki intikam ve nefretin olduğu yerde hiçbir zaman güzel şeyler olmazdı. Bu duyguların ateşini söndürmek için elinden gelen herşeyi yapmaya hazır halde Hayat'a yardım için tetikte bekleyecekti ve zamanı geldiğinde bu duyguları daha güzel duygularla değiştirecekti. Odaya girdiklerinde Hayat tepsiyle masaya kuruldu hemen arkasında Umut yatağın üzerine oturmuş onu gözetliyordu. Hayat yemeğini bitirdiğinde Umut anlatmak istese de anlatamadı. Biraz koltukta başka konuları konuştular. Umut burada güvenebileceği kişileri anlattı. Onların huylarını, yapabildiklerini ve yeteneklerini. Hayat bütün bunları hayranlıkla dinliyordu. Yorgunluğunu atlatmıştı ama uykuyu atlatamamış ve dayanamayıp olduğu yerde uyumaya başladı. Umut bu durumu gülerek karşıladı. Onu kucağına aldığı gibi yatağa yatırarak örtüyü üstüne çekti. Tam uyumak için koltuğa gidiyordu ki Hayat onu tutarak yalnız bırakmamasını istedi. Umut yalnız bırakmayacağını​ onunda odada olacağını söylese de Hayat onunla beraber uyumak istediğini söylediğinde şaşırmıştı. O da böyle bir şey beklemiyordu. Hayat bırakmamakta ısrar edince mecburen o da yanına yatarak Hayat'ın uyumasını bekledi. Ama Hayat yine onu şaşırtarak bu sefer iyice Umut'a sokuldu. Umut Hayat'ın saçlarını okşarken Hayat ise Umut'un gardenya kokusuyla kendisini karanlığın boşluğuna bıraktı.

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

Herkese merhaba farkettim de artık bütün hikâyeleri yazdığım gibi yayımlıyor ve genellikle gece oluyor bu.

Her neyse konumuz bu değil konumuz Bayram geldi 😍😍

Hepinizin Bayramı Kutlu Olsun 🤗🤗

Bayramda bölüm atar mıyım bilmiyorum çünkü köyde olabilirim ama atmaya çalışacağımdan emin olabilirsiniz...

Hayat ve Umut'un kaderini yazandan sevgilerle...