Son Süvari

H19 | Gelen Ses

Buraya alışmıştım. Doğanın içinde onunla bir bütün olmak işte bu kavramı seviyordum. Küçükken de ormana kaçardım ama uzun kalamazdım fakat şimdi önümde engel yok ve ben kendi kararımı çoktan verdim. Burası çok büyük, aradan geçen üç gün içinde sadece ormanın merkezine kadar gidebildim. Daha derinlere indikçe ağaçlar değişiyor. Merkezine gelirken ortada kalan ağaçların sadece kök ve dallardan oluştuğunu ve renklerinin kömür karası gibi olduklarını fark ettim. Dış tarafta yeşilin bütün tonları vardı oysaki. Bu durumu hala çözemedim. Belli ki bu orman büyük olduğu kadar da sır dolu. Ormanın ortasındaki büyük çınar ağacının yanına vardığımda bir ses duydum. Ağacın kökleri boşluklu ve bir mağara gibi olduğu için kendimi hemen birinin altına attım. Ses gittikçe artıyordu. Ses akademideki birine veya tanıdığım bir başkasına ait değildi ama bir o kadarda tanıdıktı. Bilemiyorum bu ses aklımı o kadar karıştırıyor ki düşünmekte zorlanıyorum. Bir de ikide bir otomatiğe bağlamış gibi aynı şeyleri tekrar etmesi beni daha çok çıkmaz yola götürüyor.

- Neden ben peki! Hayatıma karışmayı bırakın artık ben birkaç gün sonra kraliçe olacağım ve siz karşıma geçip yine kaderimi çiziyorsunuz! İzin verin de kendi yolumu ben bulayım. Hem şu bağ zırvalıklarındanda bıktım artık! İstemiyorum onu anlıyor musunuz?!

- Sen prenses ve de varissin bunu unutma! Bizimle böyle konuşamazsın. Diğer krallığın prensi çok cömert ve halkıyla arası iyi olan bir prens. Eminim o da seninle tanışmayı bekliyordur. Şimdi git ve hazırlan!

-Bana istemediğim bir şeyi yaptıramazsınız! Ben Luminans gezegeninin prensesi ve gelecekteki kraliçesiyim.

- Bir kral olmadan kraliçe olunmuyor ukala kız bu kuralı atlıyorsun!

- Olabilir ama sevmediğim biriyle evlenmektense kralsız bir kraliçe olurum daha iyi. Hem belki o zaman benim farklı olduğumu ve ne istediğimi anlarsınız!

Luminans benim kaybolduğum şu gezegen ama dedikleri doğruysa ben prenses değilim demektir. O zaman varisde değilim. Ve böyle bir zırvalık yüzünden sahte kral buraya beni öldürmek için de gelmiycek. Peki kral oradaysa bu sesler kime ait?

- Bunlar bizim ortak noktamız. İkimizde aynı gezegenin prensesi ama farklı zamandaki haliyiz. Sen geleceğin ben geçmişin. Merhaba miniğim...

- O zaman sen benim büyük annem oluyorsun. Peki beni nasıl buldun? Burada olmaman gerekiyor! Sen ailemin olduğu yeri biliyorsan onları kurtarabilirsin. Sahte kral da tahttan inmiş olur! Peki neden gitmiyorsun ve nerdesin sesin var sen yoksun! Beni de bu durumun içinden çıkarabilirsin. Lütfen bana yardım eder misin?

Ağacın kökleri altından çıkınca etrafıma baktım ama ne bir canlı türü ne de sese dair bir işaret vardı sanki bir anda herşey bir rüyaydı da uykudan uyanmışım ve bütün bunlar aklımın bir oyunuydu. Daha sonra arkamda hissettiğim bir hareketlilikle refleks olarak döndüm.Bu karşımda duran seffafımsı ve giderek belirginleşen ışık hüzmesi bir şekil almaya başladıkça içimdeki korku da kendini göstermeye başlamıştı ama bunu dışarı yansıtmak istemiyordum. Ondan etrafa yayılan ışık yerini altın tozlarından oluşan uzun askıları düşük sırt dekoltesi olan bir elbise giymiş kadına bıraktı. Artık daha net görebiliyorum. Yüzü tanıdık geliyor ama zorlasam da çıkaramıyorum. Sanki beynimin içindeki paslı çarklar hareket ediyorlar ama ben bir türlü çözemiyorum.

- İstersen fazla zorlama kendini beni hatırlayamazsın. Seni bunca zamandır takip ediyorum. O savaştan ben olmasaydım sağ çıkamazdın ve daha kötü bir kader seni bekliyor olurdu ama şimdi karşımda genç bir kız olarak geleceğini görebiliyorum. Seninle kaderlerimiz aynı ama seçtiğimiz yollar farklı sen benim gibi olmayacaksın! Sevdiklerini terketmek yerine onlar için kendini öne atacaksın bu da seni en yüce prenses yapacak. Önünde uzun bir yol var ve hemen başlamamız gerekir zamanımız kısıtlı!

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

Herkesten çok özür diliyorum.

Sınav haftası olunca zorla yazıyorum.
Ama emin olun aklıma fikir geldikçe yazıyorum.

İlerleyen bölümlerde görüşmek üzere...

Hayat ve Umut'un kaderini yazandan sevgilerle...