Son Süvari

H12 | Kaybolan Umutlar | U12

Bu sefer gözlerimi açmak istemedim. Çünkü açarsam bir başkası bana yine saçma şeyler anlatacak ve yine aklımı karıştırıp geçmişe gitmemi söyleyecek. Ben artık bunu yapamayacağım. Hayatımı başkasının ellerine veremeyeceğim. Böyle kalmakta istemiyorum, biriyle tartışmak da istemiyorum. Daha ne kadar böyle devam edebilirim onu da bilmiyorum. Artık tek istediğim gerçek dünyaya dönmek ve bunlardan sıyrılıp rahatlamak. Bunların hepsi beni fazlasıyla yoruyor. Herkesten herşeyden kaçıp kendime yeni bir hayat kurmak istiyorum. Çok şey istememiştim oysa ki. Benim amacım kontrolü elime almaktı. Başkası veya başkaları tarafından bir kukla gibi hareket etmek değil. Belki de Aden bana yardım edebilecek tek varlık olabilir. Hem onun sesini duyarsam belki daha iyi olabilirim. Umarım beni duyarsın...

- Aden seni bekliyorum. Çıkar beni bu çıkmazdan lütfen! Sesini duymak sana sarılmak istiyorum.. Senin iyi olduğunu görmeye ihtiyacım var. Yalvarırım beni duy ve ses ver!

"HAYAT... beni bekleme sen gel bana aç gözlerini artık! Güvendesin korkmana gerek yok. Seni asıl ben bekliyorum. Orada daha ne kadar kalacaksın! Aç gözlerini ve gökyüzüne bak! Yukardayım..."

- Ama gerçek değilsin değil mi? Yine bir yanılsama burda sıkışıp kaldım öyle değil mi!? Sende mi bana aynı şeyleri söyleyeceksin! Aynı muhafız gibi aynı annem ve babam gibi. Ama olmuyor yapamıyorum geri adım bile atamıyorum! Sadece söylediklerinizi dinliyor ardından etraf kararıyor ve kendimi başka bir yerde buluyorum! Kafamı karıştırıyorsunuz ne gerçek ne hayal anlamıyorum artık! Ben geri dönmek istiyorum, beni sevenlerin yanında olmak, gerçek Aden'i istiyorum!

"Ben zaten gerçeğim aç şu gözlerini de bana bak uyanık olduğunu biliyorum ve başında bekliyorum hem de bir aydır! Senin sayende yaşıyor olabilirim ama eğer kalkmazsan şimdi burada kendimi öldürürüm!!"

Bunu yapamaz! Beni tekrar ölümüyle göz göze getiremez! Yalan söylüyor, o da bir yanılsama. Ama o bana hiç yalan söylemedi. İşte şimdi sinirim ve kaybetme korkum arttı. Tek dostumu yine kaybetmekle sınanıyorum! Korku, endişe ve öfke bir arada olunca kalbim daha hızlı atmaya başladı. Yine izin vermiycem. Onu yine yalnız bırakmayacağım! Gözlerimi hızla açtım. Kafamı kaldırmamla birşeye çarpmam bir oldu. Ne yani tam üstümde duvar mı vardı. Kafam fena halde acıdı!

- Aden yine beni korkutmana izin vermiyorum! Bu sefer de seni kurtarmak için kendimi feda ederim anladın mı beni!? Hem neden tam önümde duvar var açıkla hemen hani sen vardın!

"O duvar değil cam bunu gözlerini açtığında anlaman gerekirdi. Ve belli ki bu yöntem seni uyandırmamıza yardımcı oldu. Keşke bunu daha önce yapsaydım. Neyse aramıza hoş geldin süvari seni çok özledim. Hatta zihnine girmeyi bile denedim ama dışarı kapalıydı.. ilk defa!"

- Tamam detayları sonra öğrenirim alın artık şunu üstümden hem neden ben burda yatıyorum!

Umut

Tam bir ayımı Hayat'ın uyanmasını bekleyerek geçirdim. Deniz artık uyanmayacağını söylüyor ama ben buna inanmıyorum. O bizi bırakmaz. Girişin yanındaki sandalye de bir ona bir de yanı başında harap olmuş Aden'e bakıyordum. O da özlüyordu sahibini. Ve uyandırmak için bir ara gizlice camı kaldırıp üstünde tepinmişti. Eğer onu farketmeseydik belki de daha kötüsü olabilirdi. Hayat'ın ölmediğini herkes biliyor çünkü o ölürse Aden de ölür. İkisi birbirine gerçekten farklı olarak bağlı ve ben Aden'e her baktığımda onun hareketlerini, davranışlarını Hayat'a benzetiyorum. O da sanki onun gibi isyan ediyor ve eminim ki uyanmazsa kendini onun yaptığı gibi feda eder. Beni düşüncelerimden ayıran camın oradan gelen ses oldu. Bu... Hayat'ın sesi o.. uyandı.. geri.. döndü.. artık benimle birlikte. Ama neden Aden'e bağırıyor? Yoksa bir şey mi oldu? Koşarak onların yanına gittim. Aden'in yüzünden anladığım kadarıyla onun zihnine girmeyi başarmış. Hemen camı kaldırdım ve ona sıkı sıkıya sarıldım. Bir daha onu bırakmayacağım, onu tehlikeye atmayacağım..