Antagonist of Men

Chapter 39 *Mischievous Plan*

A/N: Sorry for the typos, I didn't use proofread. Happy reading!

3 years later..

MIko's POV

Nagmamadali akong pumunta sa hospital para sabihin kay Tristan ang great news galing kay Alex. Yes, it's been almost 3 years and until now wala pa ding improvement sa kaibigan ko, pero kahit ganoon hindi naman kami nawawalan ng pag asa na isang araw gigising siya at babalik na ang lahat sa normal. I happily greeted the nurses I passed by, almost all of them ata kilala ko na. Dahil na din siguro sa madalas na pag bisita ko dito.

I knocked a couple of times before entering his room, natagpuan ko ang isang nurse na tumitingin sa vitals at dextrose niya, I nooded to the nurse telling to give us time for a moment, she gladly agreed with it and excused herself.

"Bro! Kamusta ka na?" I sat at the side and checked his heart rate monitor. "Nahinga ka pa naman, aba'y good sign yan!" I smiled at him. Mukha akong tanga dito pero ayos lang, kaibigan ko naman 'to eh.

I got my laptop and started opening the letter I got from Alex earlier this morning.

"Bro, naka-received na naman ako ng email galing kay Alex, at alam mo ba?" I waited for a moment. "Lol, syempre hindi mo pa alam. As if naman malalaman mo eh sakin nga sinend." I laughed suddenly. Minsan kailangan ko din talaga loko-lokohin si Tristan, kasi sabi ng Doctor, I have to talk to him like he's not in coma.

Naririnig niya naman daw kasi ako, hindi lang siya makapag salita. So I have to kid him like what I normally do.

"Oh eto na ah, babasahin ko na yung letter ni Alex sa ating dalawa." Then I started reading everything that's written in the letter. Just like what we've talked about, Alex promised that she'll keep in touch as soon as she delivered her child. Sumunod naman siya sa napagusapan namin. every week, nakakatanggap ako ng email galing sa kanya. There, she writes everything that's happening to her life. While, I on the other hand, binabasa naman lahat ng emails niya kay Tristan.

Walang palya yun, ni minsan hindi ako nag absent o na-delay sa pagbasa ng emails ni Alex kay Tristan for almost 3 years.

'Okay naman ako, Hay nako Tristan at Miko, alam mo ba maraming nanliligaw sa akin dito sa Canada? Ganda ko pa din ano? Haha! Anyways, I have great news for you! This month, uuwi kami ng pamangkin niyo sa Pinas! Finally makikita niyo na rin si Dane!' I read. I smiled instantly ng malaman kong uuwi na pala sila dito. I'm excited.

'Tristan ah, dapat pag balik ko may improvement ka na ah. I will kill you if you didn't! Syempre may joke. Oh siya sige na, hanggang dito nalang muna ang message ko, si Dane kasi ginugulo na ako, mag park daw kami. Pilyong bata talaga, ano? Haha. I miss you guys there. See you soon! Take care and God bless.'

Nakangiti kong binasa. I saw that he sent me photos, kaya binuksan ko agad yung photos na pinadala niya. Nag teary eyes tuloy ako, ang laki na ng pamangkin ko. Walang duda na anak nga siya ni Ford dahil sa mga mapupungay na mata niya. Dane has this angelic face na nakuha niya kay Xandra. She sent me 5 photos, at nakaktuwa silang tignan na mag ina. They looked happy together.

I set my eyes with Tristan, "Bro narinig mo ba yun? Uuwi na daw si Xandra sa Pinas! Narinig mo?! Uuwi na si Xandra sa Pinas! Dude, uuwi na siya sa Pinas! Yung bestfriend mo, uuwi na this month!" Halos isigaw ko na yan sa mukha niya sa sobrnag excited ko. Nakangiti ako hanggang tenga nun ng bigla akong natigilan ng gumalaw ang daliri ni Tristan.

"Tristan!?" And another snapped happened. Literal na nanlaki ang mga mata ko. "Doc! Doc! Yung kaibigan ko! Doc!" I chanted. I hurriedly went to call a Doctor dahil alam kong improvement iyon. After not responding for 3 years, I can't help not to smile..