Chapter 23 *Misery*

175 3 2
                                    

Alex's POV

"Do you want this?" Tanong sa akin ni Ford habang bitbit ang mga chocolates.

It's been two weeks, 2 weeks since the day that he found out that I have feelings for him. And for the past two weeks, puro ako lang ang inaatupag niya. Naging extra sipag, bait at sweet niya din sa akin.

Talagang napapansin ko ang pagka-desidido niyang matutunanan akong mahalin.

"Okay lang, Ford. Uwi na tayo, pagod na paa ko eh." Right, nasa mall kami ngayon kaya naka-disguise na naman siya.

Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa pisngi, "Okay." He said. Binayaran na namin yung mga binili naming pagkain at umuwi na sa bahay.

Everything seems really turning okay now, si Tristan nalang talaga.

Hindi pa kasi siya tumatawag sa akin simula nung nagusapa kami. I'm assuming that we are still not in good terms.

"Alex, come here." Narinig ko ang tawag ni Ford mula sa mini bar kaya lumapit ako.

"Hmmm?" Paglapit ko ay bigla niya na lang akong hinatak at hinalikan.

Lagi naman kaming ganito, walang araw na hindi niya ako hinalikan. Kissing monster talaga!

Our kiss turned into an intense make out session, pero bigla kaming natigil nung nag-ring ang cellphone ni Ford.

He immediately adjusted himself and got the call.

Pinanuod kong unti-unting magbago ang facial expression niya as the call got more intimate. His soft faced a while ago, suddenly enraged with burning anger, but at the same time, pained and hurt.

"F-Ford, anong nangyari?" I managed to ask him as soon as he finished the call.

He gazed at me and all I can see is a broken, Ford.

"It's Emily..." He trailed of, I felt something stabbed me the moment he said Emily's name.

-

We arrived at the hospital after hearing that Emily's condition worsen, I let him talk to Emily's doctor dahil for sure wala din naman akong alam dun.

Emily had a seizure earlier, kaya natakot ako nung narinig ko yun, Emily is so young to experience these kind of agony.

It's so unfair.. Life is so unfair.

"Emily baby, are you feeling good now?" Pinagmasdan ko si Ford habang kinakausap niya si Emily na nakahiga sa kama.

Emily's sleeping, and he's talking to her, kahit alam niyang hindi naman siya nito naririnig.

"Emily, lumaban ka ah? Baby, diba love mo si Daddy? Please don't leave me hanging.." Ford's voice cracked up, "Please get well soon.." Mahina niyang sabi.

Ford's biting his lip trying not to break down in front of me, I know how embarrassing is this for him, especially kung ako ang makakakita.

I walked to him and caressed his back, "Ford, I know she can do it, right baby?" Paga-assure ko pa kay Emily, mas lalo akong naaawa sa kalagayan niya ngayon.

Seeing her with those apparatuses that's placed in her body parts make me wanna cry. May naka-inject na dextrose sa kamay niya. Habang may nakalagay na oxygen sa ilong niya, yung kabila niya namang kamay ay may naka-kabit na kung ano para sa dugo niya.

Shit.

Bakit kailangan maranasan ni Emily ang mga 'to? Ang sakit tignan na nandito siya imbes na nasa labas siya, naglalaro, nageenjoy.

Antagonist of MenTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon