Unwanted Wife

Chapter 7.B

Chapter 7.B

Denzel Thiearra

Nang magising akong muli ay agad kong nilibot ang paningin ko sa buong paligid. Sumakit pa nga ang ulo ko dahil sa biglaan kong pagdilat.

My mom and dad are talking silently. Siguro ay iniiwasan nilang magising ako o baka ayaw lang talaga nilang iparinig sa'kin ang usapan.

"Mom, Dad." I called them out. Sabay silang napalingon sa'kin. My mom smiled at me while Dad just stand at my mother's side. Ganyan naman si Dad, parang walang emosyon pero sanay na ako. I know that deep inside, he's worrying about my being.

"Thiearra, anak. Are you feeling fine now? Okay naman ba ang pag-uusap n'yo ni Kent?" Mom asked. Halos mamula ako ng muling bumalik ang nangyari sa'min ni Kent. Gosh, ngayon pa talaga ako nahiya.

"Namumutla ka. Are you okay?" My mom's voice is so sweet. Para akong hinihele nito.

"Yes, mom. Medyo masakit lang ang katawan ko pero okay na ako. And yes, nakapag-usap na po kami ng maayos ni Kent." Kung usap ngang maituturing iyong paggawa namin ng milagro.

"I'm glad to hear that. I hope that you'll be okay days from now. Six days na lang kasi at kasal na ninyo. Everything is settled already. Iyong gown na gusto mo rin ay patapos na. Pero kung hindi pa okay ang pakiramdam mo this week ay ipo-postponed ang kasal." Bahagyang lumaki ang mata ko sa last sentence ni mommy.

"No. No, mom. The wedding won't and shouldn't be postponed. Whatever happens, I and Kent's wedding will happen." Hirap na hirap kung sabi. Hirap pa rin akong huminga but I'm already fine. I'm feeling well now.

"Calm down, dear. Okay, the wedding won't be postponed. Tuloy ang kasal. Kaya kailangan mo na ring magpagaling, anak. Hindi ako sanay na nakikita kang mahina. You need to recover fast." My mom smiled at me. She held my face. "Thiearra, ayaw naming masaktan ka pero kung ang gusto mo talaga ay pakasalan si Kent ay wala kaming magagawa roon. You know that we love you, right? We will give you everything that you need." She kissed my forehead. Napapikit na lang ako. Dad kissed my forehead too.

"I love you, mom, dad." They hugged me both. Kahit nanghihina pa ay niyakap ko sila pabalik. "Thank you, mom, dad, for everything." I smiled then hugged them more tight.

.......

Makalipas ang dalawang araw ay naging okay na ako, discharge na rin ako kaya pwede ng maka-uwi. I'm just waiting for my parents to arrive. Saglit kasing umalis sila mom dahil nagpabili ako ng favorite kong Chicken Fillet. Walang naiwan dahil ayoko rin ng iba pang kasama.

I'm actually waiting for Kent too. Magmula nung huling dalaw nya ay hindi na sya ulit dumalaw pa. Iniisip ko na lang na baka busy sya sa preperasyon ng kasal namin.

Agad kong tinungo ang pintuan nang marinig ko ang buzzer nito na tumunog.

"May tao sa labas. Baka si Kent na 'yan." I told to myself. Agad kong binuksan ito, hoping to see Kent. I smiled big because I thought it's Kent but my smile faded when I saw someone else's face. Hindi si Kent.

"What are you doing here?" Nakataas kilay kong tanong kay Ian. Ano na naman ba?

Nahihiyang tumingin sya sa'kin. Napakamot pa sya sa ulo nya bago sya nagsalita. "Dadalawin sana kita kaya lang mukhang makakalabas ka na rin pala ng hospital. Sorry kung hindi ako---"

"You don't need to explain yourself. I don't need it." I cut him off. Kasi seriously, wala akong pakialam sa paliwanag nya.

"I'm so sorry, Thiearra. It's all my fault." Tumitig sya sa'kin. He even get my hands. Hinawakan nya ito. I let him dahil wala namang masama sa ginagawa nya.