My life is good. Not the best, not the worst. Kumbaga sa tubig, hindi umaagos. Constant. Stable. Araw-araw, pare-parehong senaryo. Gigising, papasok sa school, mag-aaral nang mabuti, makikisaya kasama ang mga kaibigan, uuwi.
Predictable.
I am always told na naiinggit daw sila sa buhay na meron ako. I have bestfriends, my classmates are fond of me, hindi ako namomroblema sa klase, may stable na trabaho ang parents ko and the likes. I am given much attention.
Pero ayon nga sa lyrics ng isang kanta...
If there's nothing missing in my life then why do these tears come at night?
