Fanustaki Balık✔️

8.Kendi Varlığına Yetemeyen Kadın

Multimedya:Alvina Günev

#Rnla&Yaeow-Free With You

🕳️

Ofisinde dolaşırken gerçekten de minik tatlı bir yer olduğunu düşünüyordum.

"Harika bir yerin müdürüsün. Zamanla daha da gelişirsin bence." Ellerini montunun cebine koydu ve bana baktı. Çevrede dolaştırdığım bakışlarımı ona çevirdim. İnsanlar tuhaf tuhaf bakıyordu. Belli ki patronları ile buraya gelip dolaşıyor oluşum onları şaşırtmıştı.

"Güzel düşüncen için teşekkür ederim." Sonra eliyle bir yeri işaret etti.

"Ben biriyle konuşup geleceğim. Odamda beklemek ister misin? Kalabalığın ortasında dikilme. Rahatsız olursun sen." İnce düşüncesine tebessüm ettim.

"Çok iyi olur."

"Koridorun sonunda, kapının yanında ismim yazar zaten." O yanımdan ayrılıp hızlı adımlarla gideceği noktaya yürürken bende odasına doğru yürümeye başlamıştım. Etraftaki insanlar hiç durmadan çalışıyordu, hepsi bir işle meşguldü. Ben ise şişme montu ve sarı şapkasıyla korka korka yürüyen bir kadındım ve beni görenler tuhaf bakışlar atmadan geçip gitmiyordu yanımdan. Ne vardı bakacak? Neye bakıyorlardı? Buraya girebilenler sadece çalışanlar mıydı? Normal insan giremez miydi? Bakışları rahatsız ediciydi? Bana dönüp dönüp baksınlar istemiyordum.

Ayaklarım sonunda odanın kapısının önünde durdu. Dediği gibi kapının yanında 'İç Mimar Barış Yılmazay' yazıyordu. Gülümsedim. Çalışıp, harika yerlere gelmişti.

"Hanımefendi?" Başımı çevirip bana seslenen kadına baktım. Çalışma masasından kalkmadan bana yeniden laf attı.

"Ne için gelmiştiniz? Barış Bey büyük işlere bakar. Küçük oda veya ev düzenleme olaylarına diğer çalışan mimarlarımızdan yönlendirilir." Gülümsedim ve kapıyı açmak için havaya kaldırdığım elimi indirdim.

"Yok, ben onun bir tanıdığıyım. Odasında beklememi söyledi." Kaşları çatıldı.

"Barış Bey bugün gelmeyeceğini söylemişti ama..." Masasındaki cep telefonuna yöneldi.

"Bir hata olsun istemem, onu arayıp haber vereyim. Olur mu?" Elimi hemen sağa sola salladım engel olmak için.

"Yok yok, ben biraz ileride beklerim. Arayıp meşgul etmeyin boşuna." Benim bu cümlem telefonu bırakmasını sağlayınca derin bir nefes alıp verdim ve Barış ile ayrıldığımız noktaya gerisin geri yürümeye başladım. İnsanın daha az olduğu sakin bir nokta bulup duvara yaslandığımda düşüncelerim beni ele geçirmiş boş zihnimi boğmaya başlamıştı bile. Etrafta koşuşturan onca insanı izlemeye başladım başımı duvara yaslayıp.

İnsanlar dünyaya ne için gelirdi? Herkesin dünyaya gelmek için bir sebebi varsa, benim sebebim neydi? Bilmiyordum ki. Ne birine iyiliğim dokunuyordu, ne de yardımım. Kendi halimde yaşayıp gidiyorken, kendi varlığıma bile yetemiyordum. Ne bedenim ruhumdan, ne de ruhum bedenimden memnun değildi.

"Alvina, neden burada bekliyorsun?" İlerideki kadına baktım.

"Beni içeri almadı, bugün gelmeyeceğini söyledi." Başımı çevirip ona baktım. Bakışları sekreterindeydi. Çok geçmemişti ki o da bana çevirdi başını. Mahçup duruyordu.