Espada Parody || Tom I

003|| Wakacje, czyli dlaczego nie warto jeździć pociągiem

Spróbowałam poruszyć członkami. Udało się. No, czyli rzeczywiście nie był to paraliż senny. Różowe włosy rzeczywiście omiatały moją twarz i należały do Szayela... DO SZAYELA, tego owianego złą sławą zboka!

- Ja pierdolę! – krzyknęłam i wymierzając liścia perwersowi, zwaliłam go na podłogę – O chuj ci chodzi? Zgwałciłeś mnie!

- Zawsze przecież przed tym ostrzegam. – Szayel wzruszył ramionami. Dopiero teraz zobaczyłam, że jest nagi. W Sumie nic nowego , często chodził nagi twierdząc, że tak czuje się bardziej wolny.

- Weź spieprzaj mi stąd, zanim zrobię ci ze szczęki wieszak na jelita!

Drzwi mojego pokoju gwałtownie się otworzyły i wbiegł Grimm z żelazkiem, jednocześnie ciągnąc za sobą Ulqa. Hm, a więc ktoś się jednak nad nim zlitował i go rozwiązał.

- Który to? – zapytał rozglądając się i trzymając żelazko w pogotowiu – Komu zajebać?

A potem zobaczył nagiego Szayela na podłodze i opuścił swoją śmiercionośną broń.

- Ale molesta. – rzekł i spojrzał na jak zwykle półmartwego Ulqa – Spylamy stąd.

Czwarty tylko westchnął i złapał Grimma na za nadgarstek, żeby ten puścił jego piżamę. Wrzawa zwabiła też Nnoita, którego pokój był nieopodal.

- Kurwa mać. – ziewnął – Co tu się odpierdala? Spać nie można.

- On. – wskazałam na Szayela – Chciał mnie zgwałcić.

- Dobra, byle było cicho.

- Nnoitra, ty synu brzydkiego wielbłąda. – odezwał się Grimm – Weź się tak nie spinaj, bo ci żyłka w dupie pęknie.

- Grimmjow, ty jebana ofiaro dziurawego kondoma...

- No, już, już, uspokójmy się wszyscy. – Szayel podniósł się z podłogi – Nie ma co się ekscytować. Nic się nie stało, tylko badania przeprowadzam.

- Kurwa się wyspać nie można, bo raz drą mordy, a raz się pieprzą... - mruknął nadal poirytowany Nnoit

- Jakie niby badania? – zapytałam ignorując Nnoita – Ginekologiczne?

- Jest prawie czwarta nad ranem. – wtrącił Ulqu – Róbcie sobie co chcecie. Jak dla mnie, to możecie się tu gwałcić i zabijać. Ja idę spać. Do jutra.

- Ulqu ma rację. – powiedziałam rzeczowo – Bierzcie stąd tego fajfusa, a ja idę spać. Dobranoc.

Naciągnęłam opaskę z powrotem na oczy i podciągnęłam kołdrę pod brodę.

- No nara. Chodź, Szayel, zanim cię tu przerobią na mielonkę. – mruknął Grimm i wyszedł z pokoju.

Reszta nocy upłynęła stosunkowo szybko i spokojnie. Kiedy zadzwonił mi budzik, westchnęłam ciężko i boleśnie. Jakieś dziesięć minut później ktoś walnął w moje drzwi. Oczywiście był to tylko Nnoit, który nie wiedzieć czemu robił to codziennie rano, jakby chciał być bohaterem, dzięki któremu nie zaśpię na śniadanie.

- Nie śpię, kurwa! – krzyknęłam w odpowiedzi

Przed kiblem tradycyjnie ciągnęła się kolejka, ale o dziwo dzisiaj nie było tak tragicznie. Zdążyłam się ogarnąć na czas i razem z pozostałymi udałam się do Sali Zebrań na śniadanie. Była dziewiąta. Zajęłam swoje stałe miejsce między Aizenem a Grimmem. Nigdy nie podobało mi się to miejsce. Nie chciałam siedzieć tak blisko Aizena. Czułam się obserwowana. Ale nikt nie chciał się zamienić ze mną miejscami, więc tak już zostało.