My dilemma

Hoofdstuk 12

'Zullen we een film kijken?' vraag ik aan Adrean om het onderwerp te veranderen. 'Goed, welke film?' vraagt hij, 'Divergent?' 'Heb je die dan?' vraagt hij met een opgetrokken wenkbrauw. 'Applebox.' ik knipoog en ik pak de afstandbediening van de applebox.

(Zoek op wat een applebox is, ik kan het niet echt uitleggen zodat jullie het kunnen snappen. Ik heb er zelf eentje thuis.) 'Ik zie je vaak niet met Natasha de laatste tijd.' zegt Adrean opeens. 'Klopt, ze is erg druk.' mompel ik. Nu pas merk ik op dat ik niet veel tijd heb doorgemaakt met Natasha de laastste tijd. ik was zo druk in mijn hoofd en zoveel stres dat ik mijn best vriendin ben vergeten hoe stom kan ik niet zijn?! 'Is er iets?' vraagt Adrean. 'Nee helemaal prima.' ik geef hem een scheve glimlach en ik zoek de film die we willen kijken.

'Emily!' hoor ik mijn broer roepen. Hij rent de trap af en hij blijft staan als hij Adrean ziet. 'Adrean?' zegt hij lachend. 'Hey Chris.' zegt hij enthousiast. Ze geven elkaar een vage jongens groet, je weet toch dat ze elkaar een hand geven daarna een box en dan een soort vage knuffel geven. 'Wat doe jij hier.' zegt Chris met zijn handen bij zijn zij. 'Jullie twee zijn toch niet...?' 'Nee!' onderbreek ik mijn broer. 'We zijn goede vrienden.' zeg ik kalm. 'Oke als jij het zegt.' zegt Chris met een sluwe glimlach. Ik rol met mijn ogen en ik start de film. Adreans telefoon gaat af en ik druk op pauze. Hij staat op en hij neemt de telefoon op. Chris komt naast me zitten en hij kijkt me lachend aan. 'Wat?' zeg ik chagerijnig zonder hem aan te kijken. 'Dus mijn zusje lief heeft een bodyguard.' zegt hij. Ik zucht en ik negeer hem. 'Ik vind het echt geweldig dat pap je heeft opgescheept met iemand die je haat.' zegt hij lachend. 'Hou maar op.' zeg ik boos. 'Ik bedoel, als de meiden op school erachter komen zullen ze zo erg jaloers worden dat ze niet eens normaal kunnen ademhalen.' 'Je weet toch dat pap je dood maakt als je het verteld?' onderbreek ik hem. 'Ga ik niet doen, maar gewoon beeld het je in. Ik weet dat Riley en Chloe je echt kapot scheuren.' 'Ken je Riley?' vraag ik verbaasd. 'Ja, ze is te goed voor hem.' zegt hij. Ik haal mijn schouders op, Adrean komt de woonkamer binnen met een bezorgde gezicht. Ik merk meteen dat er iets aan de hand is, want zijn blik ziet eruit alsof hij kapot is. 'Adrean wat is er?' ik sta op en ik loop naar hem toe. Als ik dichterbij kom dan zet hij een stap maar achter. 'Ik moet gaan.' zegt hij. 'Adrean het regent, wat is er?' vraag ik ongeduldig. 'Niks, doei Emily' Ik loop hem achter na en als hij zijn auto in stapt dan ga ik op de voorste passagier stoel zitten. 'Emily...' zegt hij zuchtend. 'Wat is er?' vraag ik nog een keer. 'Mijn oma heeft een hartaanval gekregen.' toen hij het vertelde brak mijn hart in duizende stukjes. 'Ze is dood.' verteld hij verteld. Oke nu is mijn hart weer gebroken, ik weet hoe het is om een oma te verliezen, mijn moeders oma is overleden toen ik 14 was. Ik geef hem een stevige knuffel en hij trekt zich na enkele seconden terug. 'Ik ga met je mee.' zeg ik. 'Emily dat hoef..' 'Nee ik ga met je mee.' onderbreek ik hem. Hij zucht en hij begint met bevende handen te rijden. Ik zie een traan biggelen over zijn wang en ik kijk hem bezorgd aan. 'Adrean?' zeg ik zacht, Hij veegt de traan snel weg en ik zie dat zijn benen ook helemaal trillen. 'Ik rij wel.' zeg ik. Adrean negeert me en ik kan zo merken dat hij niet gefocust is op de weg wat ik wel begrijp. 'Adrean!' schreeuw ik. Ik zie een auto komen van de rechterkant, als de auto piept dan schrikt Adrean op en hij remt af. De auto komt op ons af en ik voel de glasscherven op mijn gezicht komen als hij ons heeft geraakt. De auto rolt over de weg en ik voel alleen maar pijn door mijn hele lichaam. Ik word platgedrukt en als de Adreans auto stopt met rollen dan hoor ik een overbezorgde stem . 'Emily!' Ik word duizelig en ik voel me zwak worden. 'Emily!' hoor ik weer maar dan zachter. Alles word zwart en ik sluit mijn ogen.

Ik schrik wakker en als ik overeind wil zitten dan voel ik een pijnlijke rilling over mijn hele lichaam lopen. Ik kreun van de pijn en ik ga weer liggen. Ik kijk om me heen, en ik zit in een witte kamer en naast me liggen er cadeautjes, chocola, beertjes en balonnen met de tekst: 'Beterschap'. Ik zie de zonnenstralen naar binnn schijnen door het raam. Als ik naar mezelf kijk, dan besef ik me pas dat ik in de ziekenhuis lig. Als ik mijn ogen weer dicht doe dan zie ik een vage verbeelding dat een auto op me afkomt. Ik doe mijn ogen weer open en ik krijg een knallende hoofdpijn. 'Emily?' hoor ik iemand zeggen bij de deuropening. Mijn moeder komt meteen naar me toe en ze geeft me een stevige knuffel 'Mam, ik heb pijn.' zeg ik buiten adem. Ze laat meteen los, ze gaat met haar hand over mijn wang en ik zie tranen in haar ogen. 'Mam, wat is er gebeurd?' vraag ik. 'Je had een ongeluk, de dokter zei dat je een hersenschudding hebt en dat je nu misschien stukken van je herinneringen wel terug zal krijgen.' zegt ze. 'Ik ben blij dat god mijn gebeden heeft gehoord, en je bent opgestaan.' ze begint te huilen en ik kijk haar verbaasd aan. 'Mam?Waarom huil je en wat bedoel je met opgestaan?' 'Je lag 2 weken in coma.' zegt ze huilend. 'WAT?' schreeuw ik. Van mijn geschreeuw heb ik hoofdpijn gekregen. Ik deins terug en ik kijk mijn moeder aan. 'Mam, waarom, heb ik zoveel pijn?' vraag ik. 'Je hebt een rib gebroken, het duurt 5 weken tot dat het genezen is. 4 weken als je goed rust, en omdat er 2 weken verstreken zijn moet je nog 2 weken heel goed rusten!' zegt ze. 'Ik wil je dood knuffelen.' zegt ze lachend door haar tranen heen. 'Ik hou van je mam.' zeg ik zacht. Mijn ogen vallen dicht en vanzelf val ik in een diepe slaap.

Jayson pov.

Het is al 2 weken dat Emily in coma ligt, ik ben elke dag naar het ziekenhuis gegaan om te kijken hoe het met haar gaat. Ik heb ook deze 2 weken alleen maar met schuldgevoel rondgelopen en geslapen, omdat ik ruzie met haar had gemaakt in de auto op de avond waar ze het ongeluk had.Ik wou haar die avond nog bellen om te zeggen dat het me spijt, maar helaas was ik zo dom dat ik het niet deed. Stel je voor ze gaat dood? Hoe moet ik verder dan? Ik mis haar vreselijk, zelfs de blik dat ze me geeft. De beledigingen, de manier hoe ze me irriteert maar waarmee ik steeds meer wil. Het klinkt fout, heel fout want ik ben al meer dan 1 maandje samen met Riley. Ik hou van haar, ik heb nooit vaste of lange relaties gehad. Dat zinnetje: 'Ik hou van je.' komt nooit uit mijn mond. Ik geef veel om Riley, maar het ergste van alles is, is dat ik weet dat ik meer van Emily hou. Ja ja, ik hou van Emily. De eerste keer dat ik het dacht, heb ik mezelf hard uitgelachen. Maar hoe vaak ik aan haar denk, hoe meer ik dan om haar geef, en hoe meer ik van haar hou. Damn ik klink als een meisje nu.

'Jayson?' hoor ik mijn vader roepen. Ik spring uit mijn bureau stoel en ik loop naar mijn vader toe. 'Ja?' vraag ik. 'Emily is wakker.' zegt mijn vader blij. Mijn hart maakt een sprongetje en zonder na te denken ren ik naar boven en pak ik mijn auto sleutels. 'Ik ga naar Emily.' zeg ik snel. Ik stap mijn auto in en ik rij naar het ziekenhuis. Ik parkeer in het garage, ik heb trouwens een eigen parkeerplek gekregen want ik ben een vaste bezoeker. Ik ren naar Emily's verblijfkamer en ik klop zachtjes op de deur. Ik zie dat de dokter iets opschrijft en als hij me ziet dan glimlacht hij. 'Goedemorgen Jayson.' zegt hij. 'Ze slaapt, dus ik denk niet dat het een goede moment is' zegt hij. 'Geeft niet, ik ga haar ook niet wakker maken. Ik wil gewoon even bij haar zijn.' zeg ik. Hij knikt en hij legt zijn hand op mijn schouder. 'Je bent een goede vriend Jayson, ze mag blij met je zijn.' zegt hij. ik knik en ik ga op de stoel zitten die naast het bed staat waar Emily in ligt. Ik wrijf over mijn gezicht en ik leun met mijn hoofd op mijn gevuiste handen. Ik kijk naar Emily en ze opent langzaam haar ogen. 'Jay?' vraagt ze. 'Ja, ik ben het.' ik geef een scheve glimlach. 'Wauw, ben ik aan het dromen of uh?' zegt ze lachend. Ze gaat rechtop zitten en ze kreunt even van de pijn. 'Zeg alsjeblieft niet dat je mij ook wilt knuffelen.' zegt ze lachend. 'Nee dat gaat nooit gebeuren.' zeg ik spottend. Nou eigenlijk wil ik haar heel graag knuffelen. 'Nou, elke dag kijken hoe het met me gaat kan wel toch?' zegt ze. Ik voel mezelf rood worden en ik kijk weg. 'Wen er maar niet teveel aan.' zeg ik droog. 'Jayson, je hebt zelfs een eigen parkeerplaats.' zegt ze lachend. 'Ja ja oke.' mompel ik. Ze is wel vrolijk, ze is altijd vrolijk geweest. Als ze een dag niet heeft gelachen, dan moet je weten dat het niet goed met haar gaat. Haar kuiltjes in haar wangen zijn altijd zichtbaar. 'Wat is er?' vraagt ze. 'Niks.' lieg ik. Ik sta op en ik leg de stoel aan de kant. 'Ik ga ervandoor, het is fijn dat je wakker bent.' zeg ik. 'Wauw, weetje ik dacht serieus dat je blij zou zijn. 2 vrije-Emily weken, geen gezeur, beledigingen of whatever wat ik doe om je bloed druk omhoog laten stijgen.' zegt ze. Ik kijk haar aan met een opgetrokken wenkbrauw en ik zucht. 'Ik wens je de dood niet Emily.' zeg ik zuchtend. 'Dit misschien wel?' Ik wrijf over mijn gezicht en ik kijk haar boos aan. 'Emily dit is niet wat ik je wens oke? ik heb dit nog nooit gewilt, ik weet niet wat er door je hoofd gaat maar ik ben geen monster of een harteloze mens!' ik merk niet eens dat ik heb geschreeuwd. Als ik Emily met een geschokte gezicht zie kijken dan sla ik mijn hand op mijn mond. 'Sjezus Jayson, het was een grapje?' hoor ik haar mompelen. 'Sorry.' ik adem rustig in en uit 'Beterschap.' zeg ik. Ik loop de kamer uit en ik doe de deur met een klap dicht.

_________

Hey sorry dat ik jullie lang liet wachten.

Ik wilde het een lange hoofdstuk maken, maar ik kon niks bedenken om het nog meer aan te vullen. Het volgende hoofdstuk komt er snel aan, en ik word erg blij van de comments&votes! En zeker de hoeveelheid reads, want ik heb nu meer dan 300 reads waar ik heel erg blij mee ben! Ik hoop dat ik op een dag 1000 reads op mijn scherm zie, dat is mijn doel (tot nu toe) en natuurlijk om jullie te vermaken en blij te maken met mijn verhaal.

I love y'all!

Groetjes xx