My dilemma

Hoofdstuk 36

ER KUNNEN FOUTEN IN DIT HOOFDSTUK ZITTEN!!!

Dit word een zielig hoofdstuk, ik heb een beetje met tranen in mijn ogen dit hoofdstuk geschreven. Komt misschien omdat ik een emotionele wrak ben, i dunno xd Door de liedjes Chris Brown - Open Road (I love her) en Chris Brown - Last time together heb ik inspiratie gekregen en met deze liedjes heb ik het hoofdstuk ook mee geschreven. Dit wou ik even delen hihi.

Veel leesplezier.

Justin pov

Wanneer Emily weg rent naar haar auto, ren ik terug naar binnen. Ik tref mijn oom op de grond met verbrande halve foto's en kleine stukjes papier in zijn handen. Ik heb mijn oom nog nooit zien huilen, nou huilen kan je niet echt noemen maar de tranen in zijn ogen zegt al genoeg. 'Ik maak haar dood, ik had haar dood moeten maken toen ik de kans kreeg!' schreeuwt hij. 'Het is je eigen schuld.' zeg ik. De crewleden kijken me met grote ogen aan. Sommige schudden hun hoofd dat ik moet stoppen maar ik negeer het. 'Wat bedoel je?' snauwt mijn oom. Hij staat op en gaat voor me staan. 'Als je haar niet had ontvoert was dit allemaal niet gebeurd.' zeg ik. 'Oh het is mijn schuld?' lacht hij hysterisch. 'Je bent net zoals je moeder, waardeloos, nutteloos. Ik heb het goed gedaan dat ik haar heb vermoord.' Ik bal mijn vuisten en kijk hem vuil aan. 'Wat praat je nou Frederico?' snauw ik. 'Ik heb je moeder dood gemaakt, de kogel die haar heeft geraakt was ik!' schreeuwt hij. Ik geef hem een stomp tegen zijn neus waardoor hij naar achteren valt.

'Ik snap dat je boos bent nu, maar dit naar voren te halen en liegen gaat tever.' 'Denk je dat ik lieg?' lacht mijn oom weer. 'Ik ben serieus!' schreeuwt hij. Ik kijk naar de verwoeste kluis en kijk mijn oom amusserend aan. 'Val dood.'

Mijn oom kijkt me verasst aan en lacht weer.

Emily pov

Wanneer de bom is onploft ben ik meteen naar huis gereden, Frederico zal vast wraak nemen maar er valt niks kapot te maken. Alles is kapot, enige wat ik nog heb is mijn broer, mijn moeder en..Jayson! Ik spring op van de bank en typ de telefoonnummer in van Jayson. Helaas verliep onze laatste gesprek niet goed maar ik moet hem bellen. Ik mis hem...

Wanneer hij eindelijk op neemt begin ik meteen te praten. 'Hey Jay, met mij ik.' 'Ik wou je net bellen.' onderbreekt Jayson mij. 'Ik wilde vragen of ik langs mocht komen.' 'Is goed, niemand is thuis dus we hebben het huis voor ons alleen.' zeg ik. 'Is goed ik kom eraan.' hij hangt op en zuchtend ga ik weer op de bank zitten.

Even later gaat de bel en maak de deur open. Ik geef hem een knuffel en zo blijven we staan, na een paar minuten laat ik los. 'Sorry van vanmorgen.' mompel ik. 'Het geeft niet, ik moet ergens met je over hebben.' zegt hij. 'Ga je het uit maken?' ik trek mijn wenkbrauwen op en ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. 'Nee, ben je gek.' zegt hij lachend. Ik zucht en trek hem mee de woonkamer in. 'Waar is je moeder?' vraagt hij. 'Naar de spa, ze heeft wel rust verdiend.' 'En je broer?' 'Die is weg, ben vergeten waar hij naartoe is gegaan.' hij knikt. We gaan zitten op de bank en ik kijk hem afwachtend aan.

Net wanneer hij zijn mond open wilt doen gaat zijn telefoon, hij zucht en pakt zijn telefoon uit zijn zak. 'Sorry, het is Harold.' zegt hij. Zuchtend knik ik en kijk ongemakkelijk om me heen.

'Wat?Nee nee, natuurlijk niet.' zegt Jayson. 'Dit is niet goed.' Ik kijk hem aan en begin een raar gevoel in mijn onderbuik te krijgen. Wanneer hij ophangt kijkt hij me aan. 'Heb jij iets mee te maken met de ontploffing dat gebeurd is bij Frederico?' vraagt hij met een boze toon. Ik knik. 'Ben je gek geworden?' schreeuwt hij. 'Nee, dat ben ik niet. Dit is zijn verdiende loon.' zeg ik vastberaden. 'En geef toe, dit is een goede wraakactie, zou je niet verwachten van iemand die geen geheimagent is of iets dergelijks.'