My dilemma

Hoofdstuk 31

Emily pov

Dagen zijn voorbij gegaan, ik ben niet naar school gegaan. Ik heb veel schooldagen gemist, teveel. Ik heb alleen in mijn bed gelegen, Adrean en Natasha zijn langsgekomen maar niks kon me opvrolijken. Alleen de vlinders in mijn buik door Jayson.

Ik en mijn moeder praten nauwlijks, met Chris heb ik wat bijgepraat en vertelt over alles maar over onze 'vader' hebben we niet gepraat. Het is veelste pijnlijk.

Ik zit voor mijn make-up tafel, vandaag is de begravenis van mijn vader. 'Je ziet er prachtig uit.' zegt Natasha. Ik geef haar een zwakke glimlach en ze spuit een beetje haarlak op mijn kapsel. Iemand klopt op mijn deur, ze geeft me een blik door de spiegel en ik knik. Ze maakt de deur open en ik hoor een mannelijke stem. Diegene loopt door en ik zie Jayson in een pak. Ik moet opassen dat ik niet kwijl, normaal zou mijn buik helemaal los gaan maar het idee dat hij de pak aan heeft omdat we naar mijn vaders begravenis gaan voel ik weer een break down.

Hij loopt naar me toe en hij gaat met zijn hand langs zijn wang. 'Hoe gaat het? vraagt hij. 'Wat denk je zelf.' mompel ik. 'Sorry stomme vraag.'

Ik kijk nog een keer in de spiegel en ik sta op. Jayson trekt me in een knuffel en ik hou hem stevig vast. Tranen rollen over mijn wangen maar ik probeer niet in tranen uit te barsten.

Ik maak me los van de knuffel en ik veeg mijn tranen weg. We lopen naar de woonkamer en ik zie Adrean zitten op de bank met zijn telefoon. Als hij ons ziet stopt hij zijn telefoon in zijn zak en hij staat op. Hij heeft ook een pak aan. Hij loopt naar me toe en neemt me ook in een knuffel.

Ik ben blij dat ze me goed kennen, ze hebben geen medeleiden met me maar ze hebben dit ook mee gemaakt. Jasmine met haar oma en opa, en haar nog veelste jonge oom die een ongeluk had met een auto. En Adrean, zijn moeder is overleden. Ze weten allebei dat ik de woorden: 'Sorry voor je verlies.' totaal niet wil horen. Knuffel is genoeg.

Na een stille autorit komen we aan bij de begraafplaats. Ik zie allemaal stoelen die bezet zijn door familie, vrienden, en collegas van mijn vader. Ik zie de doodskist waar mijn vader in zit, het is open. Zonder iets te zeggen of naar iemand om te kijken loop ik naar de doodskist. Wanneer ik steeds dichterbij loop, loop ik steeds langzamer.

Ik zie de neus van mijn vader, als ik er bijna ben zie ik het gezicht van mijn vader. Zijn ogen zijn dicht, de flashback schieten door mijn hoofd toen ik geschoten hoorde. Ik zag me vader die met zijn pistool naar ons zwaaide dat we weg moesten, de laatste blik dat ik kreeg voordat ik weg vluchtte.

Ik voel weer tranen opkomen en ik ga met mijn hand langs zijn wang. Het is zo koud, ik trek mijn hand terug en ik neem plaats. Ik voel veel handen die op mijn schouders worden geplaatst, ik heb de neiging om ze eraf te slaan maar ik laat het zo. Als ik ga zitten, zie ik Chris staan. Zijn blik is onbeschrijfelijk, geen enkel emotie alsof hij in huilen wilt uitbarsten. Ik geef hem een zwakke glimlach en ik ga zitten.

Tijdens de speech van de pastoor heb ik nauwelijks geluisterd. Ik zit voor me uit te staren, geen enkel idee wat er om me heen gebeurd voordat er iemand met zijn hand langs mijn ogen gaat. Ik schiet wakker en ik zie dat ik mijn bloem mag leggen op de doodskist dat dicht is.

Ik loop er naar toe en ik leg de witte roos op de kist. Mijn vader hield van witte rozen, er waren altijd witte rozen in onze huis aanwezig.

Ik ga weer zitten op mijn stoel en ik kijk hoe de kist naar beneden wordt gedaalt. Mensen lopen langs het graf en ik hoor gehuil en gesnotter. Iedereen loopt weg en ik merk niet eens dat ik het laatste ben overgebleven. Mensen ruimen alles op en ik voel een hand op mijn schouder. Diegene knijpt in mijn schouder en ik kijk op. Ik zie Jayson die me met een zwakke glimlach geeft, ik zucht en ik kijk naar het dichte graf.

Ik sta op en Jayson pakt mijn hand. Hij knijpt er even in en we lopen langs mijn 'vader' die begraven is. 'Tot in de hemel pap.' zeg ik.

Ik loop verder en ik zie opeens vieze Harry met een pak een een piloten bril op. Hij geeft me een meedelevende glimlach en zonder na te denken loop ik boos naar hem toe. Jayson houdt me tegen maar ik ruk me los.

'Hoe durf je hier heen te komen?Waarom zit jij nog niet achter de tralies!' schreeuw ik.

'Omdat het mijn beste vriend was.' Zegt hij nonchalant.

'BULLSHIT!Als hij echt je beste vriend was had je hem niet dood geschoten!' schreeuw ik. 'Ik heb de trekker niet overgehaald Emily.' zucht hij. 'Dat jij de trekker niet hebt overgehaald wilt niet zeggen dat jij niet de oorzaak van alles hier bent.' zeg ik op een dreigtoon.

'Ik zweer het je, ik ga je laten boeten voor wat je hebt gedaan. Ook al ik niet begrijp waarom je niet achter de tralies zit, ik zorg ervoor dat je daar komt en daar zal wegrotten.' dreig ik. 'Hoe wil je dat doen.' zegt hij lachend. 'Dat zie je wel.' Zonder nog iets te zeggen loop ik terug naar Jayson.

'Dit is voor jou papa.' zeg ik in mezelf. Ik pak Jaysons hand en we lopen weer terug de auto in.

________

Hey,

Oke sorry voor het korte stukje, maar ik wilde even meededelen dat dit gewoon de 31ste hoofdstuk is. Ongelovelijk hoe alles snel is gegaan, en ik wilde ook zeggen dat de einde niet nabij is. Er moeten nog veel dingen gebeuren, ik denk dat ik ga stoppen bij hoofdstuk 40 of misschien langer ik zie wel

Bedankt voor alle comment en vote, ik ben bijna bij de 9k omkad.

Love you guys xxxx

Groetjes x