My dilemma

Hoofdstuk 29

Emily pov

'Mag ik je telefoon?' vraag ik aan Jayson terwijl ik mijn mascara goed doe. Ik heb spulletjes geleent van onze 'motel' buren omdat ik mijn spullen niet mee kon nemen. Nouja ik had verwacht dat ik gewoon thuis zou zijn maar alles is anders verlopen. 'Heb ik niet.' krijg ik als antwoord.

'Ik heb mijn telefoon weggegooit.' zegt Jayson. Ik draai naar hem om en ik frons mijn wenkbrauwen. 'Je hebt WAT?' schreeuw ik. 'Ze kunnen me traceren.' zegt Jayson nonchalant alsof het niks voor stelt.

Ik had het eerder moeten vragen voordat hij de telefoon had weggegooid zodat ik mijn moeder, Natasha, Adrean en mijn vader kon bellen dat ik nog leef. Dat alles goed met me is, alleen ben ik bang of mijn vader is geschoten of die klootzakken mijn moeder misschien hebben ontvoert of nog erger! Emily stop met zo denken!

'Ik moet ook af van mijn auto.' zegt Jayson. 'Je gaat nu veelste ver!' zeg ik boos. 'Maak je niet druk, ik regel een nieuwe auto.' stelt hij me gerust. Ik zucht en ik berg de spulletjes op.

Ik loop de motelkamer uit en ik klop aan bij de motelkamer tegenover ons. Daar overnacht een meisje nee wacht vrij jonge vrouw die me de spullen heeft geleent. Waaronder een nieuwe onderbroek die ze in een nieuwe pak had, shampoo ook want de shampoo die ze in dit motel hebben ziet er niet betrouwbaar uit.

Ze doet de deur open en ze geeft me een lieve glimlach. 'Heeeey.' groet ze me. 'Hey bedankt voor je spullen.' zeg ik. 'Hou het maar!' zegt ze. 'Nee nee ben je gek, ik ga zo shoppen en langs mijn huis.' zeg ik snel. Haha kon ik maar naar huis. Ze knikt en ik geef haar de spullen.

Na een kwartier gepraat voor haar deur ga ik terug naar de kamer. 'Ga je naar huis?' hoor ik Jayson achter me zeggen. 'Ben je gek?' Hij verheft zijn stem en ik word een beetje bang voor hem.

'Wat?Nee! Dat floepte er gewoon uit.' zeg ik. Ik merk aan hem dat hij zich kalmeert en ik zucht. 'En doe rustig man, jeetje.' mompel ik. 'Ik wil je gewoon niet kwijt.' hoor ik Jayson bijna fluisterend zeggen.

'Je gaat me ook niet kwijt raken.' fluister ik zijn oor. Ik geef hem een zoen op zijn lippen en ik wurm me in zijn stevige gespierde armen. Hij knuffelt me terug en zo blijven we in een lange stilte. Het was een vredige stilte, kon ik zo de hele dag met hem zitten maar dan niet in een motel.

'kom we gaan.' zeg ik. Ik loop naar de deur en ik wacht op Jayson. Als hij de deur op slot doet dan draai ik me om. Ik voel een rilling over mijn rug lopen en ik kan zo wat in tranen uit barsten.

'Wat...Wat doe.. doe je hier?Hoe heb je ons gevonden?' zeg ik paniekerig tegen Vieze Harry. 'Denken jullie echt dat jullie zomaar weg konden gaan?' zegt hij met een enge glimlach op zijn gezicht.

'Wat wil je nu doen?Mij weer onvoeren?' snauw ik. Ik ben bang, bang dat ze me weer meenemen en god weet wat ze met me gaan doen. 'Nee, we hebben het geld.' zegt Vieze Harry. Mijn ogen glijden naar de mannen die achter hem staan, en daar zag ik hem staan. Justin, de enigste die me wat gemakkelijker heeft gemaakt ik ben hem eeuwig dankbaar. Hij geeft me een glimlach en ik glimlach terug.

'Nou leuk voor jullie, ik ga naar huis.' zeg ik opgelucht. 'Zo te zien is mijn vader 1 miljoen kwijt maar goed we zijn daardoor niet arm.' zeg ik bijtend. Nou eigenlijk is 1 miljoen vreselijk veel geld, het kan ons arm maken. Dit zeg ik alleen om me groot maken tegenover hun.

Ik draai me om naar Jayson. 'Ik ga mijn vader bellen om te zeggen dat het goed met me gaat. Kan jij dat ook gelijk doen.' zeg ik tegen hem. Ik pak zijn hand en ik wil langs hun heen lopen maar vieze Harry houd me tegen. 'Jouw vader Emily.' begint vieze Harry. 'Wat is er met mijn vader?' vraag ik nieuwsgierig.

'Hij is...Hij is dood.' zegt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan en nu, nu is het moment dat mijn wereld in elkaar stort. Ik slik de brok in mijn keel in, ik probeer niet in tranen los te barsten maar al snel loopt een traan over me wang.

'Je liegt.' piep ik. Ik kijk vieze Harry aan en ik zie een traan over zijn wang lopen. Nee dit kan niet waar zijn, nee dit kan niet.

'Dit is jou schuld! Allemaal jou schuld! Als jij verdomme me met rust had gelaten en dit allemaal niet had gedaan leefde hij nog!' schreeuw ik tegen hem.

'Dit is niet mijn schuld!' schreeuwt hij terug. 'Als hij het geld gewoon had gegeven dan..'

'Wat dan?Jij stomme eikel dit is wel jou schuld! Wat voor debiel ben je dan als je 1 miljoen geeft aan je vijand dat doet niemand!En jij zeker ook niet! Ik weet niet wat je hebt geflikt bij mijn vader maar als je hem niet had veraden of weet ik veel wat je deed was dit niet gebeurd!' schreeuw ik. Ik sla hem op zijn borst en ik word getrokken. 'Laat me met rust!' gil ik. Ik begin last te krijgen van mijn ogen door de tranen.

'Jij eikel.' piep ik. Ik ren langs hun heen, ik heb geen idee waar ik heen ga maar ik moet weg.

__________

Heey heey,

Sorry voor het korte stukje en voor het wachten maar ik ben erg druk.

Ik heb dit hoofdstuk niet goed nagekeken dus er kunnen fouten in zitten.

Oja ik heb eindelijk 7k reads ik ben zooooo happy thank you guys!

Comment&vote please?

Groetjes x