Βγαινω βιαστικα απο το ζαχαροπλαστειο και δάκρυα εχουν αρχισει να κυλανε στα μάτια μου...
Δεν ξερω τι να πω, τι να κανω...
Απλα νιώθω τόσο αδυναμη, τόσο χάλια...
Καθομαι σε ένα παγκακι και αγκαλιαζω τα ποδια μου με τα χέρια μου.
Καταλαβαινω πως τον μπερδευω με την συμπεριφορα μου...αλλα δεν ξερει ποσο παλευω εγω μέσα μου για να αποφασισω.
Θέλω να νιώσω εμπιστοσυνη. Λυπάμαι που το λεω, αλλά δεν νιώθω ακομη να τον εμπιστευομαι.
Και τον αγαπαω, απλα δεν ειμαι ακομη ετοιμη για να τον αγαπαω με τον τρόπο που θελει αυτος.
Ζηταω χρονο.
Ξερω πως ο χρονος ειναι πολυτιμος. Ειμαι ετοιμη να σεβαστω την αποφαση του.
Είτε αυτη ειναι να με αφησει, είτε οχι...
Μα ρε γαμωτο, γιατί ποναω τόσο πολύ;
Ειμαι ετοιμη να γινω γιατρος. Ετοιμη να γιατρευω τον πόνο.
Εναν τετοιο πόνο...ψυχικο...ποιος θα τον γιατρεψει;
Εχει βραδιασει και το κεφαλι μου με πεθαινει.
Δεν εχω κουραγιο να σηκωθώ για να φύγω.
Βγαζω το κινητό μου και καλω τον αδερφο μου.
Χτυπαει τρεις φορες και τελικα το σηκώνει.
"Παυ-παυλο; Μπο-ρεις να ερθεις να με-με παρεις;" λέω οσο καλυτερα μπορούσα
"Νεφελη; Τι εγινε; Με τρομαζεις..." λέει
"Δεν-δεν μπορω να σου πω απο-απο το τηλέφωνο"
"Ενταξει. Πού εισαι;" ρωτάει
"Είμαι στην οδο (ταδε). Στο παρκο"
"Μεινε εκει. Έρχομαι"
Κλείνω το τηλέφωνο.
Σκουπιζω τα δάκρυα μου και κοιταω τα αστερια.
Πώς τα εχω κάνει ετσι; Νόμιζα πως ολα ήταν ευκολα, αλλά τελικα η ζωη κρυβει πολλα εμποδια.
Και ποια ειμαι εγω που δεν θα τα υποστει;
Στη ζωή θα φας πολλα χαστουκια...είτε απο φιλους, απο ατομα που αγαπησες, απο αγορια-κοριτσια, απο καθημερινες αλλα και πιο μεγάλες αδικιες, απο λαθος αποφασεις...από πολλα.
Ολοι μας εχουμε περασει κατι απο αυτα και πολυ πιθανον να περασουμε ξανά.
Έτσι μονο μαθαινεις και καταλαβαινεις τι αξιζει. Η ζωη ειναι το πιο δύσκολο μαθημα. Αν δεν πονεσεις δεν θα μαθεις.
Τα εμποδια ειναι για να τα προσπερναμε οσο μικρα ή μεγαλα κι αν ειναι. Πάντα πρεπει να τα προσπερναμε.
Σκεφτόμουν διαφορα τετοια οταν άκουσα τη φωνη του αδερφου μου...
"Έιι Νεφ τι εγινε;" με ρώτησε οταν έκατσε δίπλα μου στο παγκακι.
Γυρισα και τον κοίταξα σιωπηλα. Όταν ένιωσα πως πλεον δίπλα μου εχω τον αδερφο μου, ενα νεο κυμα δακρυων βγηκε στην επιφανεια.
Μολις είδε τα βουρκωμενα μου μάτια ετοιμα να κλαψουν με εβαλε στην αγκαλια του.
Ποσο μου είχε λειψει η αγκαλια και η στηριξη του αδερφου μου.
"Μην κλαις Νεφελη μου ολα θα πανε καλα"
Βγαινω απο τη ζεστη αγκαλια του για να τον κοιταξω.
" Τα εχω κάνει θαλασσα Παυλο. Δεν ξερω πως τα καταφερα, αλλά τα εχω χασει"
"Σσσςς ηρεμησε και εξηγησε μου τι εγινε"
Και ετσι του είπα ολα οσα εγιναν. Για τον Αλεξη, για τον Γρηγόρη, για μενα....όλα!
"Νεφελη σαν αγορι θα σου πω ενα πραγμα. Αν σε αγαπαει θα περιμένει. Στην πορεια ομως θα κανει πολλα λαθη. Θα σε πληγωσει πολυ. Αλλα θα περιμένει καταβαθος. Θα το παιξει σκληρος και πως σε ξεπερασε, αλλά θα κρεμεται απο το στομα σου να του πεις πως νοιαζεσαι. Μην τα παρεις ολα στα σοβαρα, γιατί θα πληγωθεις."
Τα σοφα λόγια του αδερφου μου με έκαναν να ηρεμήσω λιγο.
Ειμαι τόσο αναποφασιστη και εγωίστρια.
Τον θελω να με θελει, αλλά δεν ειμαι σιγουρη για μενα.
Αυτο ειναι απαραδεκτο απο μέρος μου...
▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪
Αλόχαα ❤
Σαββατο γέιι 😏🔥
Εχει αρχισει να κανει λιγο κρύο...
Χθες που πήγα βολτα έβαλα ζακετα 😢
Σήμερα ειμαι happy αλλα το κεφ αυτο δεν ειναι και τόσο...
Μπερδευονται τα πραγματα όλο και πιο πολυ...
Θα κρατησει αυτο που έχουν η Νεφελη και ο Αλεξης ή μηπως θα περασουν ακομη κι αλλα εμποδια;😐
Αυτα αγαπες τα λεμεε 💞💞
BẠN ĐANG ĐỌC
Sugar Saves Lives
Lãng mạnΠαραξενεύτηκα και σταμάτησα να τρέχω. Όταν τα βλέμματά μας κλείδωσαν έπιασε με τα χέρια του τα μάγουλα μου και με εγκλώβισε. Χωρίς να μπορεί να αντισταθεί άλλο με φίλησε. Ξαφνιάστηκα αλλά ανταπέδωσα γρήγορα. Τύλιξα τα χέρια μου στον λαιμό του ενώ έπ...
