Boşluk (TAMAMLANDI)

9 - Mavi

Yeniii Bölümmmm !

Vote yapmayı unutmayın 

9 - Mavi

Bedenim nefes alıp veren bir varlıktı, ruhum çoktan karanlıkta kaybolmuştu, kalp atışlarımı duyuyordum, vücudumdaki akan kanı hissediyordum, yanaklarımı ıslatan gözyaşlarımı, sessizliği dolduran iç çekişlerimi, dizlerimi karnıma kadar çekip tavana baktım, ruhum kadar karanlık olan tavana, tavanda ruhsuz bedenim gibi asılı olan avizeye baktım, her yer çok karanlıktı, bu dört duvarı bile kendi karanlığıma benzetmiştim, kendi karanlığımı her yere yansıtmıştım, dizlerimi mümkünmüş gibi kendime daha çok çektim, sırtımı duvara yaslamıştım, sessizliği dinliyordum, içimdeki sesi susturamıyordum, onu da aldım yanıma, ruhsuz bir şekilde tavanda asılı olan avizeye baktık, tuhaf bir şekilde o da konuşmayı bırakıp avizeye odaklandı..

Bu sessizlik, normal bir sessizlik değildi, bu karanlık normal bir gece karanlığı değildi, bu yaşadıklarım normal şeyler değildi, ölümün sessizliğiydi, Emir şeytandı, ölüm meleğiydi, şeytanın avukatıydı, cehennemin ta kendisiydi..

Kapının açıldığını duydum, kıpırdayamadım, sesleri duyuyordum ama kırmaşamıyordum, ayak sesleri duyuyordum, gittikçe bana yaklaşan ayak sesleri, aklıma küçükken babamın şiddetlerine maruz kalmam geldi o an, o kadar çaresizdim ki onun karşısında, babam benim bu ifadesizliğime daha çok sinir olup kemerle döverdi, belki de sözlerinin daha kırıcı olduğunu bilseydi bu kadar yormazdı kendini, belki de o an hiç birşey hissetmediğimi bilseydi vurmazdı bana..

"Uyandın mi ?" Diye sordu bana gözlerini dikerek, gözlerimi avizeden alıp ona diktim

'Hala uyuyorum canım' diye cevap verdi ona iç sesim, elimin tersiyle sildim göz yaşlarımı, gözlerimi kırpmadan ona bakıyordum, vücudumdaki yaralara, morluklara aldırış etmeden, ayağa kalkıp onun karşısında durdum, ondan korkmuyordum

Benim bu kadar dik durmam onun sinirini bozmuştu, o, karşısında acınası bir halde görmek istiyordu beni, ağlamaktan gözleri şişmiş bir kızı görmek istiyordu, beni Emir'e öyle götürmek istiyordu, ama ben öyle bir kız değildim, korkak bir kız değildim, insanların içinde ağlayan bir kız değildim, beni öldürebilirdi, ölümden korkan bir kız değildim..

Kolumdan tuttu beni ve odanın kapısına kadar götürdü, uzun ve karanlık koridorda yürürken ağzında birşeyler geveliyordu, anlamaya çalışmadım, bir kapının önüne geldiğimiz an durdu, sıkıca saçlarımı tuttu ve beni odaya doğru çekiştirdi

Bu oda Emir'e çıkıyordu, onu görecektim işte, 'Yaşıyor mudur ?' Diye sordu iç sesim, cevap veremedim, bunu düşünmek istemedim

Kapıyı açıp beni yere fırlattı, dengemi kaybedip yere düştüm, zaten yaralı olan ruhuma birde yaralı bedenim eklenince hepten kaybettim ama ben alışıktım düşmelere, ben hep düşerdim, küçüklükten beri, hobi olarak bile düşerdim.. Siz birde benim kalkmalarımı görün, düşmeleri o yüzden severim, çünkü her seferinde hep daha güçlü ayağa kalktım, pes ettiğim, vazgeçtiğim hiç olmadı, benim zaten kaybedecek birşeyim yoktu, kalkmaları daha çok sevdim..

"Eda" dedi, bu onun sesiydi, mavi gözlerini görmek için önüme gelen saçlarımı arkaya atıp odaya baktım, büyük bir odaydı, her yer griydi, Emir bir sandalyeye bağlı bir şekilde oturuyordu, tepesinde 2 adam vardı, gözlerindeki endişeyi gördüm, buruk bir sevinç yaşadım içimde, benim için endişelenmişti..