Badgirl's Legacy || kth x kty [Completed]

Chapter 28 *I quit*

*Riiiinnngggg*

"Oh thank god it's lunch!!!!" Fany shouted making all of our classmates turn their head on us. Nice. Attention -_- (Please note the sarcasm)

Binitbit ko na ang bag ko at nagsimulang maglakad palabas ng room.

"Taeng tara sa cafeteria?" Fany said while wiggling her brows.

"Nah, di ako nagugutom. Kita na lang tayo mamaya." Sabi ko at humiwalay na ng daan.

It's nice na magpahangin muna ako sa rooftop. Actually kasi kailangan ko lang talaga makapag-isip isip.

Nangmakarating ako sa rooftop, umupo ako sa railings. Pinikit ko ang mga mata ko para damhin ang malamig na simoy ng hangin.

"Why are you here?" Napamulat bigla ang mata ko nang marinig ko ang malamig na boses na yun.

Nilingon ko naman ang nagsalita. He's sitting on the shaded part of the rooftop. He's eyes are shut close.

"Taehyung---"

"Go." Napasinghap ako sa lamig ng boses niya at unti unting bumubukas ang mata niya.

"What is happening to you?!" I shouted at lumapit sa kaniya.

"Go!" He shouted back at tinapon papunta sakin ang isang bagay na nakasanhi ng sugat sa kaliwang braso ko. Kutsilyo.

Ba't mo ba to ginagawa sakin? Noon halos ayaw mokong makita lang na nakabusangot but now? You can instantly kill me. Youre not the Taehyung I know.

"Just go.." Biglang naging malumanay ang boses niya at ngayo'y nakayuko na lang siya.

"Hindi na kita kilala." Yun lang ang huling sinabi ko tsaka umalis na sa rooftop.

Habang pababa ako, hindi ko na napigilan ang mga luhang kanina pa nagbabadya. Ang sakit eh, sobra. I can feel my heart broke into a thousand peices. Halos mawalan ako ng hininga kanina.

Pinagtitinginan ako ng mga estudyante, hindi lang dahil sa hawak hawak ko ang sugat ko sa braso kundi dahil umiiyak ako. Im Taeyeon Villton Kim. I used to be strong and tough but now? Im broken. Emotionally broken.

"Oh my Taeng! What happened to you?!" Salubong ni Fany sakin ng makapasok ako sa room.

Tumigil narin ang pagtulo ng mga luha ko. As if on cue wala na akong maramdaman. Namanhid na ang buong katawan ko. Nilamon ako ng galit at sakit.

Gaganti ako. Hintayin niyo ang pagbabalik ko Zinvill. Magkakakamatayan tayo.

~~

"For pete's sake Taeyeon tell me who did this to you!!"

Umiwas lang ako ng tingin sa kaniya. I can't tell them. Baka saktan siya nila. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag nangyari yun.

"It's not abig deal kuya."

"Not a big deal?! Oh c'mon Taeng. Sa maraming taon na inalagaan ka namin tapos isang araw may tatarak na lang ng kutsilyo sa braso mo?!"

Galit siya. That's all I can tell. Pero hindi ko parin sasabihin. Tawagin niyo na akong tanga, martyr wala akong pakialam. Mahal ko siya eh. Masisisi niyo ba ako?

"Aish!" Yun lang at lumabas siya ng clinic.

Nag-iisa na lang ako ngayon. School hours eh at si kuya lang ang nagbabantay sakin. I let Tiffany attend her classes, ang pangit naman siguro nun pag unang araw mo palang nag ditch kana agad.

I just closed my eyes at inisip ang mga nangyari kanina. Alam kong hindi niya yun sinasadya. I can see it through his eyes but what he just did, ang rason kung bakit unti unting nawawala ang tiwala ko sa sarili ko at sa kaniya.

I know there's a reason behind this Taehyung and I hope one day sasabihin mo yun sakin.

Mag-gagabi na at nakalabas na ako ng clinic. Nasa mini park ako ng school ngayon. Nakaupo sa swing habang dinadamdam ang malamig na simoy ng hangin. Pinapanood ko lang ang mga studyante na paroon at parito.

"I wish I can bring back what it used to be." Biglang bulong ko.

I really mean it. Gusto kong bumalik sa dati ang lahat. Gusto kong bumalik siya sa piling ko. Sadly we don't have commitement. Walang rason ang paglalaban ko sa kaniya- No! Meron pala, ang pagmamahal ko.

"I really wish.." Nabigla ako sa nasalita sa likod ko.

Kaya nilingon ko naman kung sino ito. He's wearing a black sweater, ripped jeans and a sneakers. Taehyung.

Bigla akong kinabahan. Baka saksakin nanaman niya ulit ako. Hindi pa naghihilom ang sugat ko at susundan nanaman niya.

"Im sorry for what I did to you Taeng. I did'nt mean it." I knew it.

He sat on the swing beside me still his eyes are on the students.

"I just can't let you go near me." Napalingon ako sa kaniya at nagulat akong nakatingin na pala siya sakin.

"Why?" Impit na tanong ko. Nawawalan ako ng boses. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Im moving on. Taeyeon, I can't love you anymore." Halos mabingi ako sa mga salitang binitawan niya. He can't love me anymore? That's hilarious!

"Are you kidding right?" I ask while faking a laugh.

"No." He coldly respond.

No! No! He's kidding right? For all these times nagmumukha lang pala akong tanga! Ako patuloy paring nagmamahal samantalang siya nagmomove on na! Punyeta naman!

"Taehyung naman! It's not a good joke!"

"Im not joking Taeng. Im serious." Tumayo siya ng swing at lumuhod sa harap ko.

I stared at his hazel nut eyes. He held my hands like no tomorrow.

"Promise me you'll be strong. Im sorry, I can't protect you."

Unti unti nang tumulo ang mga luhang kanina pa nagbabadya sa mga mata ko.

"Don't cry baby. Mas lalo kang pumapanget." He said and let out a soft giggle while wiping my tears.

Kung ordinaryong panahon lang to nasapok ko na siya but no, this is different.

"W-why? Why do you have to do this Taehyung?" I can hear my voice cracked.

"It's for the best." Sabi niya nang nakayuko.

"For the best?! The best ba yun na nasasaktan tayong dalawa ha?! THE BEST BA YUN?!" Hindi ko sinasadya na magtaas ng boses pero napupuno na ako eh and believe me, im the worst when im mad.

"Im sorry Taeng. I really am. Maybe hindi talaga tayo para sa isa't isa." Pagkasabi niya nun inangat niya ang mukha niya at tinignan ako sa mata. He's also crying.

"Just please stay away from me and you'll be safe. I love you." He leaned forward and kissed me for the last time. It was full of love and sincere. also sadness.

"And I'll protect you no matter what." Tumayo na siya at umalis na. Ako? Tulala parin at hanggang ngayo'y umiiyak. Ang sakit. Sobra. Tagos hanggag buto eh. Alam niyo yung feeling na sinaksak ka? Mas malala pa dun yung dinadamdam ko.

"Why?.." Yun lang ang nasabi ko habang tinatanaw ang papalayo niyang pigura.

Ito ba yung gusto mo? Sige ibibigay ko. Lalayo na ako. Lalayuan na kita. I quit.

✖✖✖