Ang buhay parang gulong.
Noon, ikaw hinahabol.
Ngayon, ikaw ang maghahabol
Noon, ikaw ang hinahanap
Ngayon, ikaw na ang iniiwasan.
Noon, siya lang nagmamahal.
Ngayon, ikaw na LANG ang nagmamahal.
Gabriella was head over heels inlove with Alexander...
Warning: Grammar errors and misspelled words may be encounter.
*****************************
GAB'S POV
Mabilis ako naka recover but still kailangan ko pa din magingat sa bawat kilos ko. My bone fractures are still in healing process.
This is the first day na lalabas ako ng hospital mula nang manyari ang araw ns iyon. I am traumatized. I hate dark. Madali ako magulat at palagi ako ninenerbyos kapag may mga hindi kilalang tao ang tumitingin sa akin. Yes, my body is getting fine. My wounds are getting heal but my mind and soul are still in trauma.
Nag undergo ako phycological therapy. It hepls a lot. Isa din sa nakapag pabangon sa akin mula sa depression ay ang kaalaman na hindi ako lubusan na rape. Pero kahit ganon, i easily get panic and my anxiety attacks and killing me.
Unang beses kong lumabas sa hospital pero para na ako nalula. Pakiramdam ko Tinitingnan ako ng mga tao. My heart beats fast and nag uumpisa na ako mahilo. Natataranta ako kapag may mga naririnig ako tumatawa. Here I am, getting paranoid.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Parang napakahirap at napakatagal ng bawat paghakbang ko palapit sa fortuner ni mama. Nanginginig na ang kalamanan ko.
"Diba, si Gabriella Cassandra yun?" mula kung saan ay narinig ko ang pangalan ko.
"Siya nga!" wika ng isa pa. Pero hindi ko maaninag ang mga mukha nila dahil sa hilo.
"di ba na raped daw siya?"
No, I am not!
"raped ba yun, baka nagpa sex gang talaga! Nagkabali bali ang mga buto kasi hindi kinaya."
Mahahalay na tawa ang kasunod na narinig ko na lalong nagpatindi ng sakit ng ulo ko. Para bang ang mga tawa nila ay nagiging tawa ng mga demonyong lalaki na iyon.
Hindi ko na namalayan paano ako nakarating sa loob ng fortuner. Mariin ako pumikit at tila sa pagsara ng pintuan ng sasakyan ay ang paghiwalay ng mga tao sa paligid ko mula sa sarili kong mundo.
Mabilis nakarating ang sasakyan sa bahay ni mama. Bumaba ako ng sasakyan. I see my mother na para bang naghihintay talaga sa pagdating ko. Araw-araw siya bumibisita sa hospital and for the very first time inalagaan ko ni mama. Pero bakit hindi ko maramdaman na masaya ako. Gusto ko siya kausapin at tumugon tuwing sinusubukan niya mag reach out pero sa tuwing gagawin ko, natatakot ako. Nauunahan ako kaba. Ng takot sa rejection. Paano kung pinapaniwala ko na naman ang sarili ko na ayos yun pala ay hindi. Kagaya ng ginawa ni Alexander? Sure to myself that Another rejection will cause me death.
