Heart That Never Forgets

Book II:39 The reality

Unedited!!!

Unedited!!!

Unedited!!!

Grammar errors and/or misspelled words may be encountered. 

***************************

Gabriella's POV

I am still sweating and shaking. I have this unwanted feeling of fear and discomfort that causes me to barely breathe. I am convincing myself to stay calm. I don't have my pills with me since I don't use them for years now. Those pills are prescribed by the doctors to help me calm. 

Lately, I know I need those pills again but I refuse. Nakaya ko huwag gamitin iyon ng ilang taon na at hindi pa din dapat ngayon. He is just him! That is only at the past! I am stronger. I am tougher!

Sunod-sunod na katok ang narinig ko mula sa pinto. Who could that be? It was past office hours and alam ko wala na tao dito sa floor. Mas pinili ko manahimik. Baka hindi na tutuloy ang kung sino man sa likod ng pintuan kung wala ito maririnig na kahit ano. So, I remained quiet. But I heard another knock. 

And my silence didn't help me at all. Nakadagdag lang siya ng kaba sa dibdib ko. 

The door opens slowly. Parang sa pelikula na suspense thriller ang tema na dahan dahan nagbubukas ang pinto. 

Breathe, Gab! Breathe! It's all in your mind!

Parang nagrewind ang mga kinatatakutan ko. Bumalik ang alaala na nakatakip ang ulo ko at wala ako makita na kahit ano. naghihintay ako nang sunod na mangyayari. Ganitong-ganito ang pakiramdam. Hinihintay ko kung sino ang tao sa likod ng pintuan. 

Sa normal na pagkakataon ay hindi ako matatakot pero ngayon ay hindi. ang antisipasyon at isipin na magkakasama kami ng mas mahabang oras ng lalaking iyon ang nagpapasama ng pakiramdam ko. Its like something bad is gonna happen. 

Mas lalo ko nahigit ang paghinga ko nang makita kung sino ang nandoon. It was Alexander!

"Gabriella! What is happening----" Gulat ang rumehistro sa gwapo nito mukha. Bakit ang hindi? Kahit sino makakakita sa akin iisipin na may kakaiba sa akin. Sino ba ang pagpapawisan at mamumutla ng sabay sa ganitong fully airconditioned na opisina?

"Stop! Don't you dare come near me!" Sigaw ko. 

"But look at you, are.. are you sick? I was worried kaya kita sinundan."

Akma na naman ito hahakbang palapit pero sumigaw ako. "Huwag ka lalapit!" Pigil ko. "P-please...." nahihirapan na ako huminga.

"No, you need help. Let me help you..."

"You can't help me!"

"But amore---"

"You can't help because this is all your fault!" anger spits out on me.

Confused written on Alexander's face. "I don't understand. you can't breathe... And I didn't do anything... I-I just wanted to help you, mi amore."

"Don't you understand? I am like this because of you! You made me like this. Now tell me, paano mo ako tutulungan kung ikaw ang may gawa nito!" Huminga ako ng malamin. I need to burst out my anger and fear or else baka magcollpse na  ako. "I-it was all your fault! Paano mo ---pano mo ako tutulungan, pinabayaan mo nga ako.!" Tears fell from my eyes. "I was so scared. I tried to fight but my strength was not enough. I tried to stop them but they won't listen! Ibinintang nila sa akin na niloko kita. Pinaglaruan... That I cheated on you. I can never be cheated on you, Alexander. But they didn't listen. You don't listen to me!" There, ayoko magsalita pero parang may sariling salita ang emosyon ko.

"Baby, I'm----"

"Huwag ka lalapit! Mamatay ako kapag lumapit ka!" I warned him. " I was traumatized! It was beyond traumatized! Kasalanan mo lahat, Alexander Rostovs! It's all your fault! I begged you. I begged them pero sakit at pambababoy ang tinutugon nila. Alam mo ba yung hindi ko sila makita. Madilim tapos.... t-tapos nakatali ako. Yung hapdi ng mainit na bagay na pinapaso nila sa balat ko. Yung masangsang na amoy. Yung natatakot ako tuwing hahawakan nila ako. Yung pakiramdam ko it was the end... bawat suntok, sipa, kagat.. Alexander, kasalanan mo!... 

....nagmamakaawa ako pero tawa nila ang naririnig ko. mga maduduming salita. Nakakadiri. Nakakatakot." 

"I know it is my fault..."

"tinawagan kita! bago nila ako makuha isinigaw ko pangalan mo. alam ko narinig mo ako. pero hindi ka tumugon. Ganun ba ako kasama, Alexander. Siguro nga ng mga panahon na yun kakaunti lang panahon na nagkakilala tayo pero ibinigay ko sayo ng buong-buo ang pagmamahal at pagtitiwala ko. Bakit hindi mo ako pinakinggan man lang? Ganun ba ako kawalang kwenta sayo?"

"no!" naihilamos nito palad. Nagbabadya na din ang luha nito pero para saan? guilt? dapat lang!

"Then why? what happened, Alexander? Sapat ba? sabat ang wala basehan niyong mga pagdududa para ipadanas niyo sa akin iyon?! binuhay niyo nga ako pero hindi pa kayo nakuntento pinagkaisahan niyo pa ako! nakakapraning, Alexander. Ilang taon ang tinitiis ko bago ako nakarecover. tapos, tapos.... tapos makikipaglandian ka sa akin na parang walang nangyari? na hindi ako binaboy? 

Alam mo ba, na madikit ka lang sa akin nagpapalpitate na ako. malaman ko lang kasama kita sa isang confined place nahihirapan na ako huminga! marinig ko lang pangalan mo dumadagundong na dibdib ko!" i punch my chest cause it might help me to breathe properly. And punch an punch again... 

It's too late, Alexander managed to get near and embrace me. "Stop, please. Don't hurt yourself. I'm sorry. I'm sorry... I didn't know. Oh God, what have I done.." He sobs between those words. 

I tried to let go myself from him but it was no used. Naubos na ang lakas ko idagdag pa na hirap na hirap na ako huminga dahil sa nagaganap ngayon. "I never cheated on you, Alexander. I never did." Ani ko sa pagitan ng mga pagiyak.

"Shhhhh.. I know,mi amore. i know..."

"I am so scared. I never betrayed you.. I never---" madaming madami pa ako gusto isumbat at sabihin pero hindi ko namagawa. darkness envelops my sanity. and before I knew it I lose my consciousness.