Ben Sokak Kızıyım -TAMAMLANDI-

23.bölüm

Begüm'den...

Kollarımın arasında yatan adamı öfkeyle sarstım. Açsın gözlerini bırakmasın beni diye! Ama açmadı...Ölmüş olamazdı değil mi??

Gözümden yaşlar akarken bağırdım. "Arslan!! Aç gözünü!! Hadi arsız boğa...Sen güçlü adamsın uyan!!"

En son ne zaman bu kadar ağladığımı bilmiyordum. Kalbimi söküyorlarmış gibi hissediyordum. Bunu ona yapanlara öyle işkenceler yapacaktım ki!! Şuan kollarımda yatan bu adamın çektiği acıların on katını çektirmeden bırakmayacaktım kurşun sıkan hiçbir piçi!!

Orhan'a döndüm. "Arabayı getir hemen!! Ayrıca Vedat'ı ara hazırlık yapsın. Acele et!!!

Kafasını sallayıp dikkatli şekilde garaja girdi. Bir kaç dakika sonra siyah zırhlı camları olan araba önümüzde durdu.

Orhan'ın yardımıyla arka tarafa Arslan'ı yerleştirip direksiyona geçtim. "Burası sana emanet Orhan."

"Begüm hanım ben kullansaydım. İyi değilsiniz..."

"Burda daha çok ihtiyaç var sana. Şu piçleri yakala haber ver bana."

İtiraz hakkı tanımadan gaza bastım. Arabaya isabet eden bir kaç kurşundan kurtulmayı başarıp son hızla ilerledim yolda. Elimden geldiğince hızlı olmalıydım...Bir de şu gözümden akan zımbırtılar dursa ya!!

O an gözlerimin önüne geldi yine. Ben yaralıyım diye kurşunlara aldırmadan atlamıştı resmen. Vurulduğunu bile anlamamıştı bana koşarken. Artık daha bir emindim aşkından...Bu adam mı beni bırakacaktı? Bu adam mı ölüp onsuzluğa mahkum edecekti beni?

Vedat'ın evine on dakikada varmıştım. Hemen kornaya bastım ve etraftaki adamlarla Vedat koşarak geldi yanımıza. Aceleyle ameliyathane kısmına taşıdılar Arslan'ı.

"Kaç kurşun isabet etti?"

Kafamı toplamaya çalıştım ve o anı düşünüp gördüğümü söyledim. "Karın bir bacak bir..."

Hemen hazırladığı malzemelerle önce narkoz verdi. Eline neşteri alıp bana döndü. "Sana çık desem çıkmayacaksın değil mi?"

Kaşlarımı çattım. "Sence??"

Sıkıntılı bir nefes verip neşteri deriye değdirip kurşun yerine kesik attı. "Kanaması çok. Yardım etmen lazım..."

"Ne yapıcam??"

Vedat hemen yan tarafta dizilmiş malzemeleri gösterdi. "Hızlı olmam için istediğimi sen vereceksin."

Kafamla onaylayıp ameliyat boyunca ne istediyse verdim. İsmini bilmediklerimde bir kaç küfürle ne kadar sinirlendiğimi belli edince tarif etmeye başladı.

İki kurşunu da çıkartıp dikiş işlemini bitirdiğinde tedirgin şekilde baktım. "Ne olacak şimdi? Uyanacak değil mi? Bana bak eğer uyanmazsa gebertirim seni!"

Bana dönüp dikkatle inceledi. "Şimdi daha iyi anlıyorum bu manyak sana neden aşık olmuş...Resmen ruh ikizisiniz...Pardon sizden olsa olsa ruh öküzü olur! Seni ameliyat ederken Arslan da aynı böyleydi. Telaşlı öfkeli ve korkak..."

Öfkeyle tısladım. "Lan oğlum seceremizi çıkartacağına adam gibi anlat! Nasıl durumu!"

Ellerini teslim oluyorum havasında kaldırdı. "Sakin ol...Durumu iyi. Bir sıkıntı yok. Bir kaç saate kendine gelir. Oldu mu??

"Oldu!!"

O anda yeni farketmiş gibi koluma baktı gözleri kocaman olarak. "Siktir! Kızım sen de yaralısın niye söylemiyorsun!"