Twins

თავი 2

რა მოხდა...
ეს რა იყო..
რა ვიგრძენი...

მრავალ ფიქრში გართულ ჯეისს არც კი შეუმჩნევია, სკოლის შესასვლელთან მდგომი ორი პატარა ფიგურა, სანამ ერთ-ერთი ინერციით არ შეახტა.

-ჯეი~დილამშვიდობისაა~
-რ..ა.. ააჰ, ბექი~ დილამშვიდობისა.

ჯეის გაეღიმა პატრა ბიჭის მომღიმარი სახის დანახვისას,რომელიც კოალასავით ჩამოკიდებოდა ფეხზე.

-ჰეი, შიუ~
-ჯეის~მოიცადე მარტო რატო ხარ? ჰუნა სადაა?
-ამ... ეგ... არ ვიცი..მგონი უკვე აქაა.
-არც ჩანია აქ..
-ორი იდიოტი... ერთად იქნებიან.
-სასიამოვნოა ჩემი გიგანტის გამოლანძღვა, მაგრამ უნდა შეგახსენოთ,რომ ვაგვიანებთ!!!
-აიშ...

ბიჭები საკლასო ოთახში სუნთქვაგახშირებულები შევიდნენ, სადაც დაფის წინ ავად მომზირალე მისტერ ლი შესცქეროდათ.

-ბატონო ო ჯეის! დააგვიანეთ!

ჯეისი ადგილზე გაშეშდა.

რატომ მიმართავს მაინც და მაინც მას?

რატომ სძულს ამ კაცს ასე ძალიან იგი?

ყოველთვის ინტერესი კლავდა..

მაგრამ შეეგუა...

-ო ჯეის! შენი ძმა სადაა?
-....
-სად არის?!
-არ ვიცი...
-მოძებნე!
-მაგრამ მე...
-სასწრაფოდ!

ბატონმა ლიმ თვალები დააბრიალა და კარებისკენ ანიშნა.

ჯეისმა ბიჭებს 'მიშველეთ" გამომეტყველებით შეხედა და ოთახიდან გავიდა.

მშვენიერია...
ეხლა თავისი იდიოტი ძმა უნდა მოძებნოს, მაგრამ წარმოდგენა არ აქვს სად...

-ჩანიოლიც არაა.... სად შეიძლება იყვნენ...

ჯეისმა გეზი სპორტდარბაზისკენ აიღო, კარი შეაღო და რადგან იქ ვერავინ დაინახა, მოტრიალდა და წამოსვლა დააპირა, როცა ხმა გაიგო...

მისი ხმა...

-აქ არის...აიშ.. სეჰუნ!

დარბაზის კარი მიხურა და კიბეების საფეზურება აჰყვა...

მაგრამ გაქვავადა...

არა იმიტომ რომ ჩანი დაინახა მასთან ერთად, არამედ იმიტომ, რომ არ ელოდა იმის ნახვას რასაც ახლა უყურებდა და ისმენდა...

-სეჰუნ, არ ვიცი რა ვქნა..
-ჩანი,მშვენივრად იცი, რომ არაფრია გაკეთება არ შემიძლია ერთი რამის გარდა.
-და მე სხვას არაფერს გთხოვ~
-ჰმმ, მხოლოდ ეს?
-მხოლოდ ეს! გპირდები, სხვას არაფერს მოვითხოვ~
-ჰმმ, და ლეკვი?
-მოდი მაგაზე ნუ ვიფიქრებთ.
-როგორც იტყვი~

სეჰუნმა ჩაიცინა და ჩანიოლს მიუახლოვდა. ოდნავი ხელის კვრით კედელს მიაჯაჭვა და ცერა თითი ტუჩებზე ნელა გადაატარა.

-აიშ, სეჰუნ, ნუ მეთამაშები! მოთმენა აღარ შემიძლია!

ჩანიოლმა სწრაფად მოიქცია სეჰუნის სახე  მის უზარმაზარ ხელებში და მის ტუჩებს მწყუევალივით დაეწაფა.

სეჰუნს უფროსის მოუთმენლობაზე ჩაეცინა და მისი წვალება განაგრძო..

მან ხელები პერანგის ქვეშ შეუცურა და ნელა დაიწყო გიგანტის დაკუნთულ სხეულზე სრიალი.

რამაც უფროსის სასიამოვნო კვნესა გამოიწვია...

-სეჰუნ....
-რა იყო, პატარავ~
-აჰჰ...ამას ინანებ...აჰ...იდიო..ტო...
-როგორც შენ იტყვი, ჩანჩან~

კმაყოფილი მზერით შეხედა ყურებამდე გაწითლებულ ჩანიოლს და მის თეთრ კისერს დაეწაფა.

ჯეისი კი იდგა და უყურებდა..
უყურებდა თუ როგორ იღებდნენ სიამოვნებას მისი ტყუპისცალი და საუკეთესო მეგობარი...

ბექიონი...
გული გაუტყდება ეს რომ გაიგოს...

მაგრამ სინამდვილეში ამ მომენტში მას უფრო სტკიოდა...
მას უფრო ტანჯავდა...
რა?!
ეს თავადაც არ იცოდა...

გულში მრავალი ნემსის ჩხვლეტა იგრნო...
ვერფერს ვეღარ ხედავდა, რადგან მის თეთრ ნაზ კანზე ცრემლებმა გაიკვალეს გზა...

უნდა წავიდეს!
არ უნდა დაინახონ!
უნდა მოშორდეს ამ საშინელებას!

ჯეისი ადგილს მოსწყდა და გაიქცა..

გაექცა რეალიბას...
გაექცა მათ....
და გაექცა საკუთარ თავს...

ხმები კი ისევ ახმაურდნენ...

'ვიღაცას ეტკინება..'
'ვიღაცა დაიტანჯება...'
'ფრთხილად...'

ის კი მირბოდა...
მირბოდა...
რაც შეიძლება შორს...
რეალობისგან...

-----------------------------------------------------------

ვაიღიარებ!!
მდაჰ, ნინი!
ვოთ დი ჰელ ის ით😂