არასდროს მეგონა ამდენის ატანა თუ შემეძლო.
განსაკუთრებით კი ტკივილის...
ტკივილის, რომელიც სულს მიხუთავს..
და ცეცხლს მიკიდებს...
მწვავს და სიკვდილთან სიახლოვეს მაგრძნობინებს...
მაგრამ ამ წუთებში ვერაფერს ვგრძნობდი...
მე არა..
ის...
ის იტანჯებოდა..
მას სტკიონა..
სეჰუნს, რომელიც გაუჩერებლად
მიღერებდა აწ უკვე სისხლით დასვრილ მუშტს...
მისი თვალები ჩაქრნენ..
ვიცოდი...
ახლა მხოლოდ საკუთართავს იდანაშაულებდა..
როგორც ადრე, ბავშვობაში,ყოველი ცუდი რამის გაკეთებისას მირტყამდა,რადგან ჩემში საკუთარ თავს ხედავდა...
და ახლაც, იმავეს აკეთებდა...
საუთარ თავს სჯიდა...
ამიტომაც არ ვუწევდი წინააღმდეგობას.
მინდოდა სინდისის ქენჯნისგან განთავისუფლებულიყო
და ამავდროულად..
პირიქით....
უფრო ცუდად ეგრძნო თავი..
რატომ?
ეს არც მე ვიცი...
უბრალოდ ჩემი გონება ამას გაიძახოდა ყოველ წამს...
"მისი ბრალია!"
მაგრამ, მაინც რა არის მისი ბრალი?!...
ის, რომ სხვების გრძნობებით თამაშობდა?
თუ ის, რომ ჩანიოლს უბრალოდ იყენებდა?
ანდაც ის, რომ მათი დაშორების მიზეზი გახდა?
ის, რომ ბექიონი ამ მდგომარეობაში ჩააგდო?
თუ...
ის, რომ ეს უბრალოდ..
მე მტკენდა....
მტკენდა...
ეს გრძნობა ათასჯერ უფრო მტკივნეული იყო, ვიდრე მისი ინერციით, შეუჭოჭმანებლად მოხვედრილი მუშტები, რომლებიც ჩემს კანში იზილებოდნენ,დაუნანებლად ჭრიდნენ მას და თბილი მომჩქეფარე სისხლის დაგემოვნებას ლამობდნენ...
მაგრამ მიუხედავად ამ ყველაფრისა...
მის სახეს თვალმოუშორებლად მივშტერებოდი და მხოლოდ ამას ვფიქრობდი...
"რატომ არ შეიძლება მე ვიყო..."
რატომ....
რატომ არ შეიძლება მისი სიბრაზის მიზეზი მე ვიყო...
რატომ არ შეიძლება მისი ფიქრების არსი მე ვიყო...
რატომ არ შეიძლება უბრალოდ მის გონებასა და ფულში ბექიონი კი არა, მე ვიყო...
KAMU SEDANG MEMBACA
Twins
Acakბურუსმა მომიცვა..უცნობმა გრძნობებმა იჩინა ჩემში თავი...პირველად ნამდვილად შემიყვრდა... მაგრამ ჩემი სიყვარულის ისტორია დაწყებამდე დამთავრდა...ის ჩემი ძმაა...ჩემი ტყუპისცალი... და ამისთვის ვწუხვარ...
