So I Married The Mafia Boss 2: Symbiosis

Kabanata 14

Julia Toress Point of View

We we're now in the balcony sitting in our porch swing. I glanced at Zyle. His cold face plastered into his face; he usually does so it's not surprising. I felt the urge to say something to him, anything. His brown eyes met mine and he smiled.

Napayakap ako sa aking sarili dahil sa lamig ng hanging dumadampi sa balat ko.

Until Zyle went to my back. He take his jacket off and wrap it into me. Hindi tuloy ako makapagsalita.

"Malamig ngayon, suotin mo muna yan."

Sinubukan kong ibalik sa kanya ang jacket niya pero hinawi niya lang iyon.

"Thank you for listening to me, Julia.", he said.

Ngumiti ako. "It was nothing. You're my friend."

Zyle nodded his head and looked at me.

"D-Do you want a water or something?", tanong ko.

"Yeah. Warm water would be nice."

Ilang saglit lang bumalik ako sa balcony dala ang maligamgam na tubig. Iniabot ko ito kay Zyle.

I felt bad for him. One year itong kinulong ang sarili sa kadiliman ng nakaraan. Isang taong pinagdusahan ang hindi naman niya kasalanan. Sinisi niya ang sarili sa pagkamatay ni Fiona. I think, he's really lonely and needed a friend by his side. Pero ano ang ginawa ko? Umiwas ako sa kanya knowing that I'm the only friend he got.

Nagtaka pa siya ng muli akong bumalik sa kwarto ko. He called my name but I didn't looked back. Pagbalik ko may dala akong kumot at unan.

"Ano 'yan?", nguso ni Zyle sa dala ko.

"Obvious naman, di ba? Kumot at unan."

Napakamot si Zyle sa batok niya. "Ano'ng balak mo diyan? Wait. Papatulugin mo ba ako rito sa balcony? Ang sama mo naman, Julia."

Inilatag ko ang kumot sa tiles ng balcony. Umupo ako roon at tumingala sa kalangitan.

"Minsan ito ang ginagawa ko kapag nalulungkot ako. Star-gazing!", itinuro ko pa ang mga bitwin.

"Ginagawa mo 'yan? Pambata!"

Hinila ko ang kamay niya kaya bigla itong napaupo sa tabi ko. "You never done that?", I retorded.

Umiling si Zyle. Sagot niya iyon sa tanong ko.

Ngumiti na lamang ako. "Sabi nila, yung pinakamalaking star daw na makikita mo yung taong mahal mo sa buhay na pumanaw na."

"We're not going to look at stars, Julia. That's ridiculous!"

"Come on, my little monster.", biro ko. Tumawa ako saka hinawakan ang isa niyang kamay. Itinaas ko iyon sa ere. "Hanapin mo yung pinakamalaking star, dali!"

Binawi niya ang kamay saka inayos ang unan at humiga. Pinanood niya ang mga bitwin na walang humpay sa pagkutitap.

"Do you think the biggest star is Fiona. If she was that star, I want to tell her I'm sorry and I love her as a friend and I really missed her."

"Yes, maybe. If she's that star and heard you. I think she's going to be happy.", I said that as I laid next to him and smiled. Pareho kaming tumingin sa nagkikislapang mga bitwin.

It was absolutely breathtaking!

"Naalala mo yung poem na pinagawa ni Mrs. Martinez sa English no'n?"

"Of course. Sinunog mo pa nga yun. You made our class into chaos that day."

"That poem was dedicated to her. Ayaw ko iyong basahin dahil nandoon si Hunter. Nahihiya akong marinig niya yon."

"Kaya pala you've been grumpy that day."