So I Married The Mafia Boss 2: Symbiosis

Kabanata 36

"Even if you say that you erased it. It doesn't go away that easily. Love doesn't remain in memories... It remains in the heart."

***

Kabanata 36

Sydney's Point of View

Being away from my family it was heartbreaking from one part, but right I knew it was, wala pa rin akong ideya kung may nalalaman na ba ang ama ko sa pakikipagkita ko sa mga Sylverio o wala pa ring nagbabalita rito. Somehow, para akong naging malaya sa panandaliang pagkawala sa isang hawla.

A part of me felt like I was doing the right thing. Running away. Ni hindi na nga ako nagpaalam kay Reed. Tatawagan ko na lamang siya kapag nakahanap na ako ng lugar na pansamantala kong tutuluyan. Gusto kong protektahan ang mga taong mahalaga sa akin at bago ko iyon gawin ag kailangan ko munang protektahan ang aking sarili.

At the same time, napag-isip ko ding kausapin ito sakaling bumalik ng Pilipinas. Maybe I should've tried finding the reason why he was doing this. For vengeance? Hindi pa ba siya  napapagod? Kahit alam kong negative ang maaaring resulta. At ngayong wala pa siya, kinuha ko na iyong pagkakataon para umalis. But the time he would know about this, he would try stopping me from leaving.

I knew it could get me a lot of trouble. Danger. Or whatever.

I had a mini heart attack when I saw a black BMW na katulad noong kay Hendrix. Imposible namang kanya iyon.

Nagpark iyon sa gilid ko kaya napaatras ako. Bumukas ang pintuan. Kahit alam kong si Hendrix iyon, sinulyapan ko pa rin ang naturang sasakyan.

Isang tingin lang sa rearview mirror ay nakilala ko ang lalaking hindi ko ulit nakita matapos ang dalawang linggo. He hunked loudly, getting me to be alert.

Hindi na ako makapag-isip pa. "Hendrix." I look at him. I felt nothing, no disappointment, no sadness. No overwhelming feeling. Just acknowledgement.

Pero agad din akong natauhan nang makita ko siyang lumapit sa akin. Hindi ko mapakalma ang sariling puso. Tumigil siya sa harapan ko. Ramdam na ramdam ko ang init ng aking pisngi.

A very faint blushed washed over his face. "I've told you, I'll find you."

"Ah," It was hard to hide my surprise.

"Get in the front seat." He said.

Ilang sandali akong nakatayo lang ngunit ng makitang magseryoso ang mga mata niya tumango na lang ako at sinunod ang iniutos niya dahil kahit pa wala kaming ideya sa kung saan man kami hahantong.

Kanina pa nakakalayo ang sasakyan niya. At sa mga oras na iyon ay wala ng sumunod ng mga salitang narinig sa aming dalawa. Napalunok ako saka napag-isip na abutin ang audio sa Jose niya. I turned the volume louder. Kailangan ko ata iyon upang gamiting panangga sa mga bagay na gumugulo sa aking isipan. It was too much for me. Running away was supposed to be my only priority at that point.

Kung kailan ako nag-eenjoy sa hit song ni Ed Sheeran saka naman iyon hininaan ni Hendrix ang volume. So the old self of him coming back, huh?

"Hey!"

Binalingan niya ako. "Gusto mo bang patayin ko na lang?" Ewan ko ba, pero para akong makinis sa mga oras na iyon. Pero syempre ako lang naman itong 'nakikisakay' sa kanya kahit pa nauna siyang nag-imbita.

His car, his rules.

I leaned on the seat. "Dapat inaapreciate mo ang music ni Ed Sheeran. Especially yung latest one. The song, 'Perfect.'"