So I Married The Mafia Boss 2: Symbiosis

Kabanata 24

Zyle Evans POV

A LOUD beeping wakes me up at seven. I pull my sleepy head out from under the blankets.  Inabot ko ang alarm clock sa side table at pinatay iyon. I rub my eyes and sigh as I hoist myself off of my bed. Bumangon na ako, hinanap ang switch sa side ng dingding  upang magkaroon ng liwanag sa kwartong iyon.

Umikot ang aking paningin sa palibot na aking kwarto. Nagpakawala ako ng malalim na buntung-hininga ng makita ang mga nagkalat Kong damit sa sahig, pati narin ang dalawang kahon ng pizza na kinain ko kagabi. My things in my room were messily thrown away, that I'd been too lazy to pick up. Humihikab akong tinungo ang closet, binuksan iyon saka namili sa mga naka-hunger na sleeves. Nang makapili, ipinatong ko iyon sa kama.

I get out of the shower as I continues to give myself a pep talk. Nagbihis na ako at nagsuklay ng buhok. I walked down the staircase and went to the dining room to meet my Mom.

"Good morning, Zyle.", aniya ni Mommy sa inaantok na tinig.

Nginitian ko lang siya saka hinalikan sa pisngi.

"Ano'ng gusto mong breakfast?"

"No thanks.", kumuha ako ng mansanas sa maliit na basket roon na may laman ng sari-saring prutas. Kinagat ko iyon. "Apple na lang."

"Oh, mukhang bihis ka? Date with Julia?"

Nag-thumbs ako. "Yeah. Ayos ba?"

My mom giggles. Talagang boto Ito kay Julia. Ever since, lagi na akong pinagtutulakan nito sa kanya. At malaki  ang pasasalamat ko na si Julia ang babaeng minahal ko.

"BYE, Kuya!", my brother Zayn shouts at me as I gets out of the car. Nakisakay muna ako kay Mommy tutal naman inihatid nito ang nakababata kong kapatid. I turn around and gives him a tight smile and say goodbye.

I texted Julia and I got a response immediately.

Baby: Sorry, hindi ako makakapunta ngayon. Masama ang pakiramdam ko and I don't know why I suddenly feel this thing. Nahihilo rin ako. 😭

Ni-replyan ko siya.
'Okay, that's alright. Take care of yourself. Pupunta ako diyan  sa inyo mamaya. I love you.'

Before I had a chance to start making my way out of the park, someone had appeared behind me.

I almost jumped out of my skin, kumunot ang noo ko kasabay ng pagkagulat, all simultaneously in one second. Tiningnan ko ang kaliwa ko. Napa-atras ang along mga paa nang makita kung sino ang taong iyon. My heart stopped for a second. Before I had the chance to start hyperventilating right there, my subconscious kicked nang mabatid ang pamilyar niyang mukha sa harapan ko.

"Hey, Zyle."

Natahimik ako. Ngumisi siya habang tinititigan akong maiigi sa aking mga mata.

"Surprise? I guess you are."

Bumibigat ang aking paghinga kasabay ng pag-iwas ko sa kanyang tingin.

"Yeah.", I had spluttered out, breaking the deathly quiet within us as animatedly as I could manage. Kahit papaano nasubukan kong maipakawala ang ang tinig sa aking bibig.

Humalukipkip siya habang pagak na natawa sa nasilayan niyang pagkabalisa ko. At mukhang nag-e-enjoy itong panoorin ako. Batid ko, dahil alam na alam ko na ang ugali ng babaeng ito, pinaglalaruan niya ako. Nararamdaman ko ito sa paraan pa lamang ng kangyang pagtitig  sa akin.