So I Married The Mafia Boss 2: Symbiosis

Kabanata 31

"Everybody loves a rose, will you be happy for the thorns?" — All Together Separate

*******

Kabanata 31

Sydney's Point of View

Yumuko ako dahil pakiwari ko ay nahuhulog na ang luha sa aking mga mata. Ni hindi ko na maramdaman pa ang katawan ko. I didn't know if I was more in shock, or grief. Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko nang maramdaman ang kamay ni Vito Oliveros sa aking balikat. Tulala lang ako, frozen to my spot. Malamlam ang ipinukol na tingin ni Reed nang tingnan ang direksyon ko. He was shocked for some reason. Nais akong lapitan kaya lamang ay may kung ano ang nagpipigil during gawin iyon. My father steps forward, at ang mga mata nito ay madiing nakatutok sa akin.

"Kalimutan mo na ang lalaking iyon, he's dead." His sound muted, dahil ang tumatakbo sa aking utak ay ang sarili kong mga iniisip. He can't be gone. Patuloy kong sinasabi.

"Hendrix," tawag ko sa pangalang iyon at sa pagkabigkas pa lang ng kanyang pangalan ay nabibiyak na kaagad ang aking puso.

Vito looked at Reed, and then spoke. "Clean up the mess, son. Bayaran ang kailangang bayaran para matuldukan agad ang imbestigasyon."

Nanginig ang tuhod ko sa narinig. Parang pati mga joints ko ay gumigive-up na din. I have no idea that my Dad was this powerful enough to control even the high officials in the government.

"Anong ginawa niyo?" The words tumbled out and my eyes shot to his.

"Kung ano ang nararapat." Aniya. Subalit ang tingin ko ay bumaling kay Reed. Nanatili lang ito sa kinatatayuan at hindi man lamang gumalaw. My head felt dizzy looking at him. He looked at me, and I saw that 'sorry' in his eyes.

Anger boiled up in my veins. My brain cells were completely randomized as I had no idea what to do with myself. Kung ano ang dapat isipin. Kung ano ang dapat gawin. Hindi patay si Hendrix, alam ko iyon. Nararamdaman kong buhay pa siya at mali ang impormasyong pilit nilang ipinaiintindi sa akin. Tumulo ang luha kong muli, but I refused myself to grief for him, dahil hindi ako naniniwalang wala na siya. All I wanted was to feel something... Something more than pain in my heart. Dumikit ng tuluyan ang ulo ko sa pader, tumingala at nakipagtitigan sa kisame. Ang hirap palang huminga kapag napagtanto mo ang katapusan. Now, masasabi kong ramdam ko na ang emosyon ni Juliet ng ilayo siya kay Romeo. How pathetic love story! Hiniling ko na sana panaginip lang ito. At kung iyon nga, hinihiling ko na magising na ako sa bangungot na ito, but somehow I couldn't. Ipinikit ang mga mata saka muling iminulat hoping to snap out of this night terror but nothing.

Ang naririnig ko ay ang pagtawag ni Hendrix sa pangalan ko... His paint voice that trying to reach me, echoing in my head.

"I will see you again, H..." Pabulong kong sinabi sa aking sarili. Dinedeny na patay na siya. I know his alive. He's strong. My instinct telling me that he's alive.

This will not going to be our goodbye... Not so tragic like this.

There was a hole up in my heart that somehow could not be replaced. Kahit anong imahinasyon ang i-picture ko sa aking utak para mapagaan ang nararamdaman ko ay wala pa rin. I felt my soul emptied. He was my air, my lungs, my oxygen and without him, I could no longer breathe.

Yung sakit... Masyadong malalim. Lumapit si Vito sa akin.

"Go away!" Madiin kong sinabi at hindi pinagkaabalahang titigan siya.

"Tigilan mo na ito, Daniella." Pahayag nito. "Nauunawaan kita. Maaaring iniisip mong mahal mo ang lalaking iyon pero sa bandang huli ay malalaman mong hindi mo pala dapat siya pag-aksayahan ng panahon, ng luha..." Tiningnan ko si Daddy, pinipigilang rumehistro ang kanyang mga sinabi sa aking utak, dahil kapag nagkataon, all I wanted to see him die. I don't want to be sinister. I don't want to become like him.