From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 25

P.O.V. Emelie
Het is vandaag weer woensdag en dat betekent dat ik vandaag een date heb met Thomas. Nou weet ik niet zeker of het een date is, maar ergens hoop ik het wel...

We hebben veel gepraat en gelachen deze week en ik begin echt iets voor hem te voelen.

We zitten trouwens in de laatste les van vandaag en ik ben aan het kletsen met Jacob. Katie heeft helaas een andere les. "Als er iets gebeurt vanmiddag moet je me bellen" zegt Jacob.

Ja, Jacob vertrouwt Thomas nog steeds niet en ik begrijp het. Hij heeft natuurlijk een zwaar verleden gehad met zijn zusje.

"Jacob, het komt echt wel goed. En ALS er iets gebeurd ben je de eerste die het hoort" stel ik hem gerust. Hij zucht en knikt. "Sorry dat ik zo aan je kop zeur" "Het geeft niet. Ik weet waarom en ik vind het echt niet erg. Ik vind het heel lief van je" Hij glimlacht naar me en slaat een arm om me heen.

"Hoe gaat het eigenlijk met Blaze?" Vraag ik nieuwsgierig. "Volgens mij wel goed. Ik ga in de vakantie een week naar haar toe. Dan kan ik mijn vrienden ook weer allemaal terugzien" zegt hij met een grote glimlach. "Leuk!"

De bel gaat en dat betekent dat we klaar zijn met vandaag. Ineens ben ik heel zenuwachtig, want ik wil niet dat ik het verpest of zo.

Ik loop met Jacob langs onze kluisjes en dan zeg ik Jacob gedag. Ik had met Thomas afgesproken bij zijn kluisje, dus daar loop ik dan ook naartoe.

Na een paar minuutjes komt hij eraan lopen. "Hey, heb je er zin in?" Vraagt hij. "Ik ben benieuwd wat we gaan doen" zeg ik. "Ik hoop dat je het leuk vind" zegt hij. "Nu word ik nog nieuwsgieriger" zeg ik lachend. "Kom. We moeten nog een stukje fietsen" Ik knik en loop achter hem aan naar de fietsenstalling.

Na een tijdje komen we aan bij een mooi meertje. "Wow" mompel ik. Het is zo mooi! Ik wist niet eens dat dit hier was...

"Mooi hè" zegt Thomas. Ik knik uitbundig. "Ik kom hier altijd als ik mijn hoofd leeg moet maken" "Dat begrijp ik wel" zeg ik zacht, terwijl ik nog steeds de omgeving aan het bewonderen ben.

Ik draai me om en kijk Thomas dan met grote ogen aan. Hij heeft een kleedje op de grond gelegd en er ligt allemaal eten op. Ik loop er snel naartoe en ga naast Thomas op het kleedje zitten. "Dit is geweldig" zeg ik. "Gelukkig maar" zegt hij opgelucht.

We beginnen met eten en we kletsen over van alles en nog wat. "Je zei vorige week dat je geadopteerd bent. Wil je vertellen wat er is gebeurd?" Vraagt Thomas nieuwsgierig. "Mijn biologische moeder was 17 toen ze Liam en mij kreeg en ze had geen genoeg geld om ons beide op te voeden, dus heeft het ziekenhuispersoneel willekeurig mij afgestaan en al snel werd ik geadopteerd door mijn ouders" Hij knikt begrijpend. "Het lijkt me vreselijk om je eigen kind af te staan" "Ja, mij ook" zucht ik. "Maar gelukkig hebben we nu goed contact met elkaar. We appen elke dag" zeg ik glimlachend.

"Heb jij eigenlijk nog iets gehoord van je vader in deze twee jaar? Of echt helemaal niks?" "Helemaal niks. Hij heeft niet eens gezegd waar hij heen ging. Ik kwam thuis van de begraafplaats en hij was weg. Klara was aan het huilen en zei dat hij met zijn koffers het huis uit liep zonder iets te zeggen" legt hij uit. "Ik snap het gewoon niet. Hoe kan je je kinderen verlaten nadat hun moeder is overleden. Is het onze schuld?" mompelt hij.

Ik ga dichter bij hem zitten en leg mijn hand op zijn schouder. "Het is niet jullie schuld. Het is zijn eigen schuld. Het is niet goed dat hij jullie verlaten heeft." Zeg ik. "Ik wil gewoon weten waarom"

En daar rolt een traan over zijn wang heen. Ik ga onzeker op zijn schoot zitten en sla mijn armen om hem heen. Hij pakt mij stevig vast en dan breekt hij. De muur die hij om zijn hart heen had gebouwd, is recht voor mij gebroken.

Het enige wat ik doe, is mijn hoofd op zijn schouder leggen en hem ook stevig vasthouden, zodat hij weet dat ik er voor hem ben.

"Dit had leuke middag moeten zijn, sorry" fluistert Thomas in mijn oor na een lange tijd. "We maken het een andere keer wel af. Het is niet erg. Ik ben blij dat ik er voor je kan zijn" mompel ik terug. "Je bent echt veel te lief" zegt Thomas, terwijl hij zich terugtrekt uit de knuffel en mij glimlachend aankijkt.

Ik voel dat ik moet blozen en kijk naar beneden. Ik voel een vinger onder mijn kin en til mijn hoofd weer op. Ik kijk recht in de rode en opgezwollen, maar zulke mooie groene ogen van Thomas en kan mijn blik niet meer afwijken. Thomas heeft blijkbaar hetzelfde probleem en langzaam komen onze gezichten dicht bij elkaar.

Ik voel zijn lippen op de mijne en even blijven we zo zitten, totdat ik mijn lippen begin te bewegen. Hij volgt me en ik leg mijn armen in zijn nek neer.

We trekken ons terug en glimlachen naar elkaar. "Ik vind je echt leuk" mompelt Thomas. "Ik jou ook" fluister ik terug. Zijn glimlach wordt groter en hij drukt nog een snelle kus op mijn lippen.

Na nog een tijdje besluiten we om naar huis te gaan. "Ik vond het alsnog heel gezellig" zeg ik tegen Thomas als we bij onze fietsen staan. "Ik ook. Zie ik je morgen?" Ik knik en stap op mijn fiets. "Tot morgen" We zwaaien nog even naar elkaar en dan ga ik richting huis.