From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 15

P.O.V Emelie
Ik word wakker gemaakt door een hand die mijn schouder heen en weer schud. Ik kreun geïrriteerd en open langzaam mijn ogen. "Je bent je wekker vergeten te zetten. Het is al 8 uur geweest" hoor ik de stem van mijn vader zeggen. "Ik hoef pas 8:15 weg" mompel ik terug. "Dan weet ik niet hoe snel je je wil gaan klaarmaken, maar ik zou nu maar je bed uitkomen" Dan pas besef ik me dat hij heeft gezegd dat het al 8 uur is geweest. Ik zit meteen rechtop in mijn bed, waardoor mijn vader moet lachen.

Ik doe snel mijn hele ochtendroutine en ren dan naar beneden. Ik zie dat mijn vader al een bakje met yoghurt en fruit voor me heeft gemaakt, waardoor ik hem dankbaar aankijk en bedank. "Geen dank schat. Zal ik je dan ook maar brengen? Je moeder is denk ik wel op tijd thuis om je te halen" zegt hij. "Ja! Dat zou heel fijn zijn" zeg ik glimlachend, terwijl ik mijn ontbijt al iets rustiger opeet, omdat we dan later van huis kunnen.

————

Ik kom gelukkig op tijd aan op school en bedank mijn vader voor het brengen. Ik stap uit de auto en loop naar binnen toe, gelijk door naar mijn kluisje. Ik doe mijn jas erin en verwissel dan mijn boeken. Ik loop naar het goede lokaal toe, en zoals gewoonlijk ben ik weer de eerste.

Ik pak mijn telefoon en open WhatsApp. Ik zie dat ik een aantal appjes heb gekregen. Ik open eerst degene van Liam.

Liam
Liam: Hey zussie
Liam: Heb je zin om van het weekend iets te doen?
Liam: Als je kan natuurlijk😄
Ik: Ja. Lijkt me leuk!
Ik: Had je al iets in gedachten?

Ik open ook de appjes van Pim en Jacob.

Pim
Pim: Hey Em.
Pim: Aisha is net bevallen, dus ik kan deze week helaas niet met je trainen. Ik wil er voor haar zijn natuurlijk
Pim: Misschien kan je het aan je vader vragen
Ik: GEFELICITEERD
Ik: Ik kom wel een keertje gezellig langs😊

Jacob
Jacob: Hey Ems
Jacob: Blaze is hier voor een paar dagen, dus mijn moeder heeft me ziek gemeld voor vandaag en morgen...
Jacob: Red je het daar zonder mij?😜
Ik: Ja snap ik!
Ik: Nee, er is niks aan zonder jou☹️

Ik zie dat ik al en appje terug heb van Liam en open die.

Liam
Liam: Ik heb twee kaartjes gewonnen voor een kickbokswedstrijd in Amsterdam. Niemand wil met me mee☹️
Liam: Wil jij met me mee?😄

Oh shit, daar heb ik zaterdag mijn wedstrijd... Wat kan ik nu zeggen... F*ck...

Hij is wel mijn tweelingbroer, dus ik moet hem kunnen vertrouwen en ik denk dat hij er sowieso achter gaat komen ooit.

Liam: Als je het niet wil, mag je het ook gewoon zeggen
Ik: Ik zou heel graag met je meewillen, maar ik kan dan helaas niet...
Liam: Je zei net dat je wel kon🤔
Liam: Wat is er aan de hand?

Hij heeft me door. Ik moet het hem vertellen. Ik kan voor hem geen geheimen hebben...

Ik: Dat kan ik je niet uitleggen over de app
Liam: Moet ik bezorgd zijn?
Ik: Nee, dat hoeft niet😊

Ik moet spontaan glimlachen om zijn bezorgde gedrag.

"Wat ben jij nou weer aan het glimlachen? Wordt je geappt door je perfecte vriendje?" Hoor ik Thomas vragen die voor me gaat staan en me grijnzend aankijkt.

"Nee" mompel ik. In een snelle beweging heeft Thomas mijn telefoon in zijn handen. "Thomas, geef terug" zeg ik boos. Ik kan er nu echt niet meer tegen... Hij werkt echt op mijn zenuwen. Hij doet allemaal dingen en ik heb geen idee wat hij allemaal aan het doen is, waardoor ik bang word.

Wat als hij mijn insta-account ziet? Wat als hij de appjes met Pim ziet? Wat als hij erachter komt?

"Jij hebt echt een saai leven." Zegt Thomas lachend, als hij mijn telefoon teruggeeft. "Jij hebt geen leven, want je bemoeit je al 5 jaar met mijn leven" sis ik. Ik kijk snel wat hij geopend heeft en gelukkig staat er niks open wat iets laat zien over mijn kickboks carrière.

Hij kijkt me boos aan en loopt zonder nog iets te zeggen naar zijn vrienden toe, waar hij mee in gesprek gaat.

Er is iets mis met die jongen en ik wil weten wat...

————

Omdat ik niet met Pim kan trainen, heb ik maar besloten om een rondje te gaan hardlopen. Ik moet mijn gedachten even kwijt.

Ik heb de hele dag gepiekerd over hoe ik het aan Liam moet vertellen. Ik heb het nog nooit aan iemand vertelt, want mijn ouders en Scott zijn er natuurlijk gewoon mee opgegroeid.

Zou hij het goed opvangen? Zou hij me nog willen zien? Voelt hij zich bedrogen?

Ik zucht en begin automatisch harder te rennen.

En dan heb je nog Thomas. Ik weet niet wat ik van hem moet vinden. Het lijkt alsof hij een masker voor zijn gezicht heeft. Ik wil weten wat voor soort jongen er achter dat masker schuilt, maar hij wil niet dat iemand te dichtbij komt, wat ik ook wel snap. Hij is denk ik bang dat iemand hem kwetst.

Ik kom aan in het park en begin te genieten van het mooie weer. Ik zie een oud koppeltje lopen. Ik zie allemaal kleine kinderen in de speeltuin spelen en een onbewuste glimlach ontstaat op mijn gezicht. Ik hou van kinderen... Ze zijn altijd zo fantasierijk en zo zorgeloos.

Mijn aandacht wordt getrokken door een meisje die huilend om zich heen kijkt. Ik loop naar haar toe en ga op mijn hurken voor haar zitten. "Wat is er?" Vraag ik. "I-ik weet n-niet waar m-mijn b-broer is" zegt ze snikkend. "Zullen we hem samen gaan zoeken?" Vraag ik. Ze knikt en pakt mijn hand vast, waardoor ik glimlach. "Hoe ziet hij eruit?" "Hij is heel groot, hij heeft bruin haar en hij is heel lief" zegt ze, al iets vrolijker.

Ik weet niet of ik daar iets mee kan, maar we lopen gewoon samen een paar rondjes door het park.

Ineens laat het meisje mijn hand los en loopt ze op een jongen af die mij heel bekend voorkomt. "Tommie" roept ze snikkend. De jongen neemt haar in zijn armen en houdt haar stevig vast. "Ik was zo bezorgd Klara. Laat me nooit meer zo schrikken" zegt de bekende stem. "Deze lieve mevrouw helpte mij" zegt ze, terwijl ze naar mij wijst. (Grammaticafout is expres😉)

Het gezicht van Thomas komt tevoorschijn en we kijken elkaar even stil aan. "Uhm, dankjewel" zegt hij, terwijl hij mij van top tot teen aankijkt. Oh ja, shit. Ik heb een sportlegging aan met een sportbeha, dus je ziet mijn afgetrainde buik en armen en ik heb geen bril op. Ik word langzaam rood en kijk weg.

"Ik uhm, moet verder gaan" zeg ik. Thomas lijkt uit zijn gedachten te komen en kijkt mij dan aan. "Ja, wij gaan ook naar huis" zegt hij, terwijl hij Klara op de grond zet. "Doei" zeg ik ongemakkelijk, terwijl ik me omdraai en weer terug naar huis jog.

What the hell happened?!