From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 7

P.O.V Emelie
"Emelie, we moeten gaan. Het is 23:15u" hoor ik Scott achter me zeggen. "Ja, ik kom eraan" zeg ik. Liam en in staan op. "Hier is mijn nummer. App je me morgen als je het aan je ouders hebt gevraagd?" Vraagt hij. "Zal ik doen" We geven elkaar een knuffel en dan lopen Scott en ik samen weer naar binnen om zo naar huis te gaan lopen.

"Wat moet je aan papa en mama vragen?" Vraagt Scott nieuwsgierig. "We denken dat we een tweeling zijn" zeg ik. Waarschijnlijk verslikt Scott zich, want hij begint hard te hoesten. Ik grinnik en klop hem op zijn rug. "Je  denk wat?!" Vraagt hij. "Dat we een tweeling zijn" "Hoezo zou dat zo zijn?" "Je zag zelf dat we op elkaar lijken, we zijn even oud en we zijn op dezelfde datum jarig" leg ik uit. "Nou, ik ben benieuwd" "Ja ik ook"

We komen thuis aan en ik zie mijn ouders allebei nog op de bank zitten. "Hey schatten. Was het leuk?" Scott en ik kijken elkaar aan en knikken dan.

"Mam. Pap. Ik wil jullie iets vragen" zeg ik, als ik tegenover mijn ouders ga zitten. Scott is naar de boven gelopen om ons drieën rustig te laten praten. "Wat is er schat?" Vraagt mijn moeder. "Kan het zijn dat ik een tweelingbroer heb?" Vraag ik met een pokerface.

Ik ben nooit zo van het emotionele gedoe geweest.

Mijn ouders kijken elkaar aan en dan begint mijn moeder te huilen. Ik sta op en loop naar mijn moeder om haar een knuffel te geven. "Is dat een 'ja'?" Fluister ik. Ik voel mijn moeder knikken. "Willen jullie het alsjeblieft uitleggen?" Vraag ik, terwijl ik weer op de stoel tegenover ze ga zitten. "Natuurlijk" zegt mijn vader nu glimlachend, terwijl hij mijn moeder vasthoudt.

"Je biologische moeder was 17 jaar oud toen ze was bevallen van een tweeling. Haar vriend had haar verlaten en ze had het geld er niet voor om voor twee kinderen te zorgen, dus heeft ze jou laten adopteren. Ze had zelf niet gekozen, maar ze had de keuze overgelaten aan het ziekenhuis. Wij wilden na Scott nog heel graag een kindje, maar het lukte ons niet en toen we jou zagen liggen in het ziekenhuisbedje, waren we gelijk verliefd en besloten we om jou te adopteren." Zegt mijn vader, terwijl hij de tranen probeert weg te knipperen. "Waarom hebben jullie dit nooit verteld?" "We wisten niet hoe we het je moesten vertellen en ik was heel bang om je te verliezen. Nog steeds. Je bent bijna volwassen en ik was bang dat als je het zou weten gelijk zou vertrekken" zegt mijn moeder, terwijl ze haar tranen wegveegt. Ik loop weer naar haar toe en sla mijn armen nu om allebei mijn ouders heen. "Ik zou jullie nooit zomaar verlaten. Ik hou van jullie en jullie zijn de beste ouders die ik ken. Jullie hebben zoveel voor mij gedaan en steunen me bij alles" vertel ik ze. "Ik ben blij dat je het zo goed opvangt" zegt mijn moeder met een glimlach. "Ik ben niet zo moeilijk" zeg ik grinnikend. "Nee, dat weten we ondertussen wel" zegt mijn vader.

"Ik ga slapen. Morgen gaat de wekker weer om 7:00u" zeg ik zuchtend. "Is goed schat. Lekker slapen" "Slaap lekker" Ik geef ze allebei een kus op de wang en loop dan naar boven.

Ik doe een joggingbroek en mijn slaapshirt aan en loop dan naar Scott om het te vertellen.

Ik klop op zijn deur en meteen hoor ik zijn stem die zegt dat ik binnen mag komen. Ik open de deur en zie hem al in zijn bed liggen, klaar om te gaan slapen. "En?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Ik ben geadopteerd en Liam is inderdaad mijn tweelingbroer" zeg ik. "Kom zitten" zegt hij meteen, terwijl hij op zijn bed klopt. "Wat hebben ze verteld?" Vraagt hij, terwijl ik naast hem ga liggen.

"Ze konden zelf geen kinderen meer krijgen na jou en toen ze mij zagen liggen in het ziekenhuis hebben ze mij geadopteerd. Mijn biologische moeder was 17 en had het geld er niet voor om ons allebei op te voeden, dus heeft ze, zonder dat ze wist wie, een van ons laten adopteren" "En wat vind je ervan?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik snap haar keuze wel en vind het ook niet zo erg. Ik hou van jullie en jullie zullen altijd mijn ouders en broer blijven" Scott slaat een arm om mij heen en zo blijven we in stilte liggen, totdat ik, zonder dat ik het merk, in slaap val.

————

Ik word wakker door een hand die mijn schouder heen en weer schudt. "Wakker worden zussie" hoor ik Scott in mijn oor fluisteren. "Ugh, ik wil niet" "Dat snap ik, maar je moet" zegt hij. Ik open mijn ogen en kijk gelijk in zijn gezicht. Ik merk nu pas dat ik in het bed van Scott lig. "Je was in slaap gevallen en ik had geen zin om je naar je eigen kamer te brengen" zegt hij, als hij mijn gezicht ziet. Ik moet lachen om hoe lui hij is. Ik sta op van zijn bed en samen lopen we naar beneden.

We maken allebei ons ontbijt en gaan tegenover elkaar aan de tafel zitten. "Dus, heb je het al tegen je tweelingbroer vertelt. Van het verhaal?" Ik schud mijn hoofd. "Ik ga hem zo even appen" Scott knikt begrijpend. "Wanneer heb je weer een football wedstrijd?" Vraag ik. "Zou je willen komen kijken dan?" Vraagt hij. Ik knik. "Ik wil jou ook een keer zien winnen" zeg ik. "Vrijdagavond weer volgens mij, maar dan moet je trainen" "Ik kan het wel een keer verplaatsen. Pim begrijpt dat vast wel." zeg ik. Hij knikt. "Ik hoop dat we dan een niet al te goede tegenstander hebben. Dan hebben we meer kans om te winnen" zegt hij. "Aan mijn aanmoedigingen gaat het in ieder geval niet liggen" zeg ik lachend. Scott schudt lachend zijn hoofd.