ARABAMDAKİ YABANCI

11.Bölüm

İşten eve dönerken hayalini kurduğum yegane şey, evde yatağıma uzanıp yarın için dinlenmekti fakat hayaller dünyam, hayatım karşısında yine büyük mağlubiyetlere uğruyordu.

Ozan iflah olmaz bir Vosvos hayranıydı. Kar beyazı bir Vosvos'u vardı ve arabasına Ak Sakallı diyordu.

Yorgun bir yolculuğun ardından annemlerin binasının önüne arabayı park ettiğimde saat altı olmuştu. Adım seslerim apartmanın duvarlarında yankılanırken annemin yaptığına emin olduğum enfes yemek kokuları burnuma doldu. Adımlarımı hızlandırdım ve aceleyle zile bastım.

"Hoşgeldin!" Zorlukla nefesimi toplayıp gülümsedim.

"Hoşbuldum anne."

Hızlıca ayakkabılarımı çıkarıp salona doğru yürürken annem aniden önümde belirdi.

"Bugün bir değişiksin sanki?" dedi sırıtarak.
"N- Nasıl değişik?" dedim sağa doğru adım atarken.

Bu sefer sağ tarafta belirdi.
"Elbise giymişsin. Sen gecelik bile giymezsin ağı yok diye. Biraz da makyaj yapmışsın."

"Yani abartılacak şeyler değil. Yarın eski halime dönerim ben."

Aniden suratı asıldı.
"Yahu çık artık şu kalıbından! Sen ne zaman evleneceksin? Ben ne zaman-"

Allah'tan o sırada zil çaldı da misafirler geldi. Yoksa annemden kurtulmama imkan yoktu.

"Bu konuşma burada bitmedi, git çabuk kapıya bak. Sen belki hatırlıyorsundur, çocukken çok oynardınız. Fotoğrafını gördüm; çok yakışıklı!"

"İyi anne, Allah sahibine bağışlasın ama kapıda ağaç oldular, açalım artık değil mi, yazık!"

Ölümcül bakışlarını göz ardı ederek kapıya doğru ilerledim.

Kapıyı açıp önümdeki bey amcaya gülümsedim.

"Hoşgeld-"

E ama yeter artık!

"-diniz."

***

Karşı koltukta Ozan, soldaki ikili koltukta tavla oynayan babam ve Selçuk amca, yemek masasını kurmakta olan Yıldız teyze ve annem, son olarak da tekli koltukta bana imalı bakışlar atan Simge, salonda oturuyorduk. Ozan gözlerini duvara dikmiş, hayatı sorguluyordu.

Meğer annemin beni başgöz etmeyi düşündüğü çocuk Ozan'mış! Annem,  Ozan'ın annesi ve Esin'in annesi lisede çok yakınlarmış. Evlenince de bağı kopartmamışlar ama Ozanlar, babasının işleri yüzünden taşınmak zorunda kalmışlar. Yıllar sonra da Facebook'tan birbirlerini bulmuşlar, sonrası da...

Ne oluyorsa bu Facebook yüzünden! Hayır, nedir bu kırk yaş üstündeki tüm sosyal medyalara üye olma isteği?

Esinler de gelince muhteşem (!) ekip tamamlanmış oldu. Zil çalar çalmaz kapıya doğru depar attım. Hızla kapıyı açıp,

"Hoşgeldin Melda teyze! Hoşgeldin Ender amca! Hadi siz içeri geçin!"

Onlar şaşkınlıkla salona ilerlerken ben Esin'i mutfağa doğru çekiştirdim.

"Esin! Olaylar olaylar! Bu sefer cidden durum vahim!"

"Bu sefer kimi ezdin?"

Resmen saçmalıklarıma bağışıklık kazandı.

"Bu sefer birini ezmedim. Hani Ozan vardı ya?"

"E...Eee?" dedi söyleyeceklerimden korkarak.

"Meğer annemlerin lise arkadaşının oğlu oymuş, yani bizim çocukluk arkadaşımız olan çocuk, benim ezdiğim Ozan'mış! İçeride oturuyor şu an!"