ASLW : chapter 16

1.1K 72 4
                                    


Patricia's pov

"May umamin ka nga. Di ba nagbibiro lang yung doctor sa sinabi niya sa akin. It's not true right?", I confront her kahit nasa hospital pa kami.

She didn't even bother to looked at me, nor say anything. She's quite till I saw her tears drops falling and it hurts me more.

Bakit hindi niya sinabi agad sa akin ang totoo. Kaya ba nagawa niya ang mga bagay na yon kahit masakit sa kanya.

She's my friend and I care for her, she's more than a sister and a cousin to me. Why did she kept it from me?

I want to get mad at her but I've felt pity. Pity in so many ways.

"Bakit hindi mo pinag tapat sa amin ang totoo. Bakit ka naglihim?";, tanong ko.

"Dahil ayaw kong mag alala pa kayo lalo na sina lolo't lola", sagot niya.

"May...pamilya mo kami. Kung ano man ang pinag dadaanan mo, kasama mo kami. Wag mong solohin", sabi ko.

"Pat ayaw ko nang silang mag alala pa. Kaya ko to. Ang hindi ko kaya, yung makikita ko silang nag alala at nahihirapan para sa akin. Kung malagpasan ko to, babalik din sa normal ang lahat",

"Kaibigan mo ako, at mas gugustuhin kong masaktan pero kasama mong lumalaban. At alam ko ganon din sila lolo't lola",

"Pat, sapat na sakin na nandiyan ka. Hindi na kailangan pang malaman ni lolo't lola to ,mangako ka please! ",

"Hay ewan ko sayo. Matigas din ulo mo. Basta ito lang sasabihin ko sayo, kung ano ang makakabuti sayo, yon ang gagawin ko, kahit ayaw mo. Kung ano ang sabihin ng doctor mo,yon ang masusunod...maliwanag ba?", sabi ko. Kahit gusto kong magalit,  mas inunawa ko nalang ang nararamdaman niya.

"Opo nurse",nakangiting sagot niya.

_______

May's pov

Makalipas ang halos dalawang buwan. Mas lalo kong naramdaman ang hirap. Ang hirap na malayo ka sa pamilya, hirap dahil may hinahanap ang puso ko at hirap ng katawan ko. Pinipilit ko parin ang mag trabaho,  ayaw kong tumigil ang mundo ko dahil sa karamdaman ko.

"May", tawag ni Adam.

"Adam? Ano ginagawa mo dito?", tanong ko. Madalas naman siya dumalaw pero hindi sa tinitirahan namin ni Pat.

"Why did you hide about it? Why are keeping it to yourself?", sunod na tanong niya na ipinagtaka ko.

"Ang alin?", kahit alam kong tungkol ito sa kalagayan ko. Pero paano niya nalaman, si Pat lang naman ang may alam.

"Don't get mad at Pat. I forced her to tell me. Why are you  fighting alone. I'm here, I'm your friend, and you know that I care for you. Was that not enough for you to trust me?", he say sincerely and hurting.

"Adam, I can do it. I can fight for it.  You don't have to worry ", I say.

"I know your a tough girl but I'll stay here beside you, I'll take care of you.  I don't care if you scold at me, if you push me away. Nothing can stop me, I will help you in any way I can", he said while looking at me.

"Thank you Adam", the only words slip to my mouth. I didn't realize that I'll come to this point,  that I don't need anyone but still, there is someone like him and Pat who'll stay beside me at my hardest time.

He pull me into a hugged when he saw me crying. I'm just happy,  happy that I've met him. He's a good man and he deserves a love trully.

You'll never know brave you are until you have to be...

This is purely imagination, don't take it seriously. ...no bashers ok...love love love

A Seven Letter Word Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon