After a month-----simula ng matuklasan namin ang lahat, tungkol kay Megan, kay Ralph at ang nangyari sa aming dalawa, slowly our relationship gets back the way it was before. But he's more open now and I was to him. We're both busy sa work, hindi na muna ako nag resign kahit gusto niya. Sinabi ko na saka nalang, I want to take that chance habang wala pa kaming anak.
If there's one thing that changed--- yung ay palagi niya na akong hinahatid at sinusundo sa work place ko. Ayaw na daw niyang may makita siyang nanliligaw ulit sa akin. Masarap pala sa feeling na, may taong takot na mawala ka.
Para sa akin, masakit man ang mga pinagdaanan ko, parang blessing in disguise naman siya sa buhay namin ni Edward. We put a lot of effort para mapunan lahat ng mga naging short comings namin as partners. We make sure to spent time together during weekdays. We visited my grandparents during Sundays after mass.
"Love I'm ready", he called out.
"Ha-----wait lang", sagot ko dito. Hindi pa kasi ako handa.
"Ready or not , I'm coming ", he answered back.
"Love-----wait lang, ano ba", natatarantang sagot ko.
"On three, I'm coming. Three", first count.
"Wait!!!!', i screamed. Wait-----I should not scream, as I cover my mouth with my hand.
"Two", his next count.
"Omg he's coming", I whisper to myself.
"One. I'm gonna get you", sabi nito.
Ano nasa isip niyo?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Got yah",
"Ahhhhh", sigaw ko.
Well------it's not that we're doing something grinned. We're just playing hide and seek 😂😂
And ang bilis niya akong mahanap kahit anong tago ang gawin ko.
"Bakit ba ang bilis mo akong makita?", reklamong tanong ko.
"Because-----I know your smell. Kahit nasaan ka pa, makikita at makikita kita", saka ako hinalikan kung saan saan.
Like we're just got married.
----------
It's past 7 pm, and parating na si love. I never went home late again, like what I used to do before, because I don't have any reasons at all. Wala na akong iniiwasan. I'm excited going home now, and I have many reasons to smile more.
Kukuhanin ko na sana ang bag ko sa drawer nang biglang magdilim ang panginin ko, kaya tumigil muna ako panandalian para hindi ako mag collapse. Nang bumalik ako sa tamang huwisyo, tinuloy ko na ang dapat na gagawin ko.
Habang naglalakad ako papuntang parking, my vision gets blur. Para akong matutumba kaya naupo muna ako sa bakanteng siya na naroon.
Nakaramdam muli ako ng takot.
Yun ang mga symptoms na naramdaman ko nung nagkasakit ako.
Oh no.Please No. Ayaw ko na. Pagod na ako. Masaya na ako. Pwede bang ibalato mo na sakin to. Huwag mo naman akong paglaruan (naisumbat ko). Hinayaan mo akong maging masaya, tapos dinala sa kalungkutan, muli akong naging masaya, pero hinayaan mo ulit akong masaktan, ngayon, masaya na ulit ako. Babawiin mo ba ulit. Hindi ba talaga ako pwedeng maging masaya ng pang matagalan.
"Ano bang nagawa ko? Bakit mo ako hinahayaang masaktan? Masama ba ako? Hindi ba ako deserving sa pagmamahal mo. For once, I'm begging you. Hayaan mo naman akong maging masaya", I say my deepest prayer. Asking for another chance.
I was crying silently. I was begging for something not sure of if he can hear me.
I was there for about ten minutes nang marinig ko ang familiar na tunog nang makina ng kotse niya Edward. I fixed myself quickly. Ayaw kong mag hinala siya. We're ok now, I don't want him to bother.
"Hey love", greet niya ng makita niya akong papalapit sa kotse.
I waved and smiled at him, pilit kong itinatago ang kaba at takot na nararamdaman ko.
"How's you day?", as he placed a kiss on my lips.
"Good. How about you? Marami bang client?", I asked him back while putting my seat belt.
"So far so good. By the way, we're not going home yet", he said.
"Why? Saan tayo pupunta? ", tanong ko.
"Well go on a date", he said.
"Like it", I said.
Sa isang steak house kami nag dinner, not much occupied dahil medyo papagabi na.
Tahimik at simple ang naging dinner date namin. Pero I admit, mas lalo kong minamahal ang asawa ko, pansin ko kasing may mangilan ngilan na palihim na sinusulyapan siya at alam ko pansin niya din iyon pero hindi niya pinansin kahit isa sa mga yon, naka focus lang siya sakin. At masarap pala sa feeling, yung felling secured ka. Na ikaw lang. Na ikaw nalang.
"Let's go love", he said while wiping the dirt on his lips after we eat.
"Ok", I shortly replied but all of a sudden. I want to vomit pero hindi ko masabi kay Edward. Baka mag hinala siya na may nararamdaman ako. At------at natatakot ako.
"Love, mag cr muna ako", paalam ko.
"Sure. I'll wait you in here", he say while asking for out bill.
"No. Just wait for me in your car. I'll just go there ", I smiled at him bago ko siya iniwan sa table.
Nang makapasok ako sa restroom, yun na. Lahat ng kinain ko, isinuka ko lang lahat. Nahihilo ako at parang nanlalata.
Sumikdo ang tibok ng puso ko, ganitong ganito ang naramdaman ko noon. Sobra ang naging takot ko noon, pero mas dumoble pa ngayon.
Before----I don't care if I died. Wala si Edward sa buhay ko. Ayaw kong lumaban. Pero si lolo't lola at mama ang naisip kong dahilan para labanan ang sakit ko.
Pero ngayon, paano ko ipapaliwanag kay Edward ang nangyayari sa akin. Baka tuluyan niya na akong iwanan. He'll probably think that I'm useless and sick and need to get rid of. We want a happy family, but how can it be happen if I'm sick?
Phone ringing
"May, what's going on?", I sense his worried about me taking too long.
"I'm coming love",as I replied.
"I'll be waiting. Bye love",
"Love you too love. Bye", then I hung up.
I fixed myself before I went out of the restroom. I compose myself to act natural but the truth is I'm shaking.
This is not happening again-----I told me myself before I get in into my husband's car.
BINABASA MO ANG
A Seven Letter Word
Fanfic#3 -saranghae (😂😂05/16/18) Kapag mahal ka babalikan ka! Kapag mahal mo, you'll do anything just to make that person happy Hanggang saan ang kaya mo?
