ASLW : chapter 42

1.2K 70 12
                                    


---------

"Yes love", sagot nito saka tumayo para ilayo ako sa pamilya namin. Alam niya, o ramdam niya na may gusto akong sabahin..

Ito na yon. Hanggat maaga pa, gusto kong sabihin sa kanya ang nasa isip at puso ko.

"Hey love, may problema ba", habang nakatitig siya sa mga mata ko. Bakas ang pag aalala.

"Wala. May gusto lang akong sabihin", pagsisinungaling ko.

"Ano yon? ",

Naupo kami di kalayuan sa pamilya namin.

"Ahm love, Halimbawa. Halimbawa lang ha, kung mawala ako, I mean, yung totally na wala. Yung hindi mo na ako makikita, ka---kaya mo naman siguro di ba?", hindi ko alam kung paano ko sasabihin o paano ko siya kakausapin.

"Ano ba yang tanong mo? May tinatago ka ba?", tanong niya. Nanlalamig ang mga palad ko. Sa kaba, sa takot. Sa katotohanan na ayaw ko pang harapin.

"It's just a question. Walang ibig sabihin. I just want to know", sabi ko, napakagat ako sa pang babang labi ko. Ayaw kong tumulo ang luha ko sa mga oras na ito, dahil malalaman nilang lahat. At iyon ang iniiwasan ko.

"If that happened, I'd rather be gone too. Kung mawawala ka, my life will be useless. You are my life, at pag nawala ka, ano pa silbi na mabuhay ako. Hindi ko yon kakayanin love. Masakit na nawala sa atin si baby, pero mas masakit pag nawala ka din sa akin. And I'll do everything para hindi ka mawala sa akin. Kaya ngayon, please tell me the truth. Anong nangyayari May, I know may hindi ka sinasabi sa akin. Nararamdaman ko pero hindi lang ako nagtatanong because I want you to tell me first. May problema di ba?", he looked at me, searching for what's hidden in my eyes, written on my face, the truth I'd rather kept by myself.

I wanted to tell him but then my world start spinning and it turns out black.

---------

"Ma, what's happening?", alalang tanong ko kay Mom.

"Edward just calm down. Maybe she just fainted because she's tired or something", sagot ni mom.

"Edward, is this happened before?", tanong ni mama Lina.

I can't say yes, unless May told me so. When she's was still under her therapy, she fainted most of the time.

Is this the reason why she talked to me that way just an hour ago? Kaya ba sinabi niya na "kung kakayanin ko pag nawala siya?.

"GOD no, please. She's been through a lot, and I love her, we love her. I don't want to lose her. We've lost our baby, please don't take her from me, hindi ko kakayanin. Nawala na siya akin noon, and I've been through hell, I don't want to experience that kind of miserable life again", I say my little prayer.

I stayed, not beside her, nag stay ako sa chapel inside that hospital.
Hoping he'll hear me and grant my wishes.

"Edward ", my mom seated beside me, held my hand tightly.
"Bakit parang sobra ang worry mo? May problema ba?", habang matamang nakatitig sa akin.

"Nothing mom, I'm just worried", I lied. I'm not worried, I'm scared. Scared in everything.

"Everything will be ok. Baka napagod lang siya kasi mag hapon tayong namasyal", she's trying to console.

A Seven Letter Word Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon