Days past by and hindi ko na muling naramdaman ang mga iyon. Sana, wala lang. Pero alam ko, kahit anong pagsisinungaling ko sa sarili ko, darating ang kinakatakutan ko.
"Love come here",,Edward shouted format downstairs.
"I'm coming", I shouted back.
While walking downstairs, I heard him talking to someone, I just don't know who are they coz I can't see them.
"Bakit Edward? ", tanong ko nung makalapit na ako.
"Surprise ", he smiled at me then shifted his gaze to----his mom and dad.
"Hey May", his mom greeted me first while his dad still talking to him. She hugged me and placed a kiss on my cheeks.
"Mom----", I'm surprised really. They told me once na bibisita sila pero I didn't expect na ngayon sila darating.
"Are you surprised? ", she asked, noticing that I didn't say anything.
"O---opo. Bakit di po kayo tumawag. Sana po nasundo namin kayo at saka nakapag luto po sana ako ng makakain", nahihiya ng sabi ko.
"Well, if we told you, it won't be a surprise anymore", nakangiting sabi nito.
"How's evrything May", his dad interrupted.
"Everything's ok dad. Kayo po kamusta? How's trip? ", I asked him back while giving him a welcome hug.
"We're good. I think you two need to get ready. We're going out", sabi ni dad.
"Ok dad. Let's go love, let's changed", Edward said, grabbing me in my hand, guiding me upstairs.
Malapit na kami sa itaas ng may marinig ako.
"Late na ba ako?", tanong ng isang babae na kahit hindi ko pa nakikita, kilalang kilala ko ang boses niya.
Nagmadali ako sa pagbaba at mabilis ko siyang nilapitan para yakapin.
"Ma", naiiyak na sabi ko.
"Mukhang mis na mis ako ng anak ko ah", natutuwang sabi ni mama.
"May usapan kayo ano. Kayo nila mom and dad. Hindi kayo nagsabi. Nakakahiya", nakangiting sabi ko, habang pinapahid ang mga luha ko. Luha ng galak------at takot.
"Last time na nagkita kita tayo is nung wedding niyo pa. I miss you and na miss din kayo ni balae. Kaya heto, sabay sabay na kaming umuwi para bisitahin kayo", sabi ni mama.
"Edward, alam mo ba na darting sila?", tanong ko.
"Yup. Sorry love if I didn't tell you. Pag sinabi ko kasi, hindi na yon surprise", sabi nito sabay yakap sa akin.
Masaya ako, kahit natatakot akong malaman nila ang kalagayan ko. Kahit hindi pa ako sigurado, pero nararamdaman ko. Unti unting nawala ang ngiti sa mga labi ko, bagay na hindi ko maitago.
Nandito sila, pero may kulang.
"May problema ba anak?", tanong ni mama. Kahit hindi kami madalas magkasama, alam ko nagbabasa niya ang nasa isip ko. Alam niya pag may problema ako.
"Wala ma. Sayang wala sila", sabi ko. Nasa isip ko si lolo't lola. Pati si Pat. Matagal ko nang hindi nakikita si Pat. Mis ko na rin ang isang yon.
"Sinong sila", tanong ni mama.
"Si.....hindi na natapos ang sasabihin ko ng may maramdaman akong mga tao sa likuran ko.
"Hay kalayo man ng bahay niyo mga apo", reklamo ni lola. Kung kanina, naiiyak ako. Ngayon talagang umiiyak na ako.
Si Lolo, si lola, at si pat. Nandito din sila. Mahigpit nag yakap ang isinalubong ko sa kanila. At walang tigil ang pag luha ko.
"Nako apo tama na yan. At ang lola mo eh kanina pa nagugutom sa byahe", sabi ni Lolo.
"Oo kanina pa kumukulo ang tiyan ni lola. Pano ba naman, sa sobrang excited, hindi kumain at gusto nang makarating dito", sabi pa nang nakangiting si Pat
"O mag bihis na kayong dalawa at kakain tayo sa labas", sabi ni mom.
Habang nasa kwarto at nag papalapit kami ng damit. Bigla akong napatigil.
God----did you plan this. Pinag sama sama mo ba silang lahat dahil alam mong baka last chance na. Sign na ba to Lord. Kung ito talaga ang kapalaran ko, tanggap ko na po, at least you give this chance to me para makasama sila. Pero can I asked a favor, just this one. Kung pwede, biglain mo nalang. I mean, kuhanin mo nalang akong biglaan. Para hindi nila ako makitang nahihirapan. Parang isang sakit lang, isang luha lang. Dahil ayokong makita silang umiiyak o nasasaktan. Kung maari, kuhanin mo ako sa mabilis na paraan na alam mo. Alam ko po, selfish way po itong hiling ko, pero kung last chance na po ito, pwede po bang I grant ninyo", tahimik na dasal ko.
"Love, umiiyak ka ba?", hindi ko napansin na tapos na rin pala siyang mag bihis. Nakita niya tuloy ang mga luha ko.
"No love. Masaya lang ako. Kasi nandito silang lahat. Alam mo talaga lahat to?", tanong ko habang nakatingin sa mga mata niya.
"I've planned all of this love. I asked them to visit us, especially you. Sa mga sakit na idinulot ko, I don't know how to make you really happy. This is the only thing na naisip ko. Yung makita mo ang mga love ones mo, kasama na si mom and dad. I want to make it up for those times na nasaktan kita. You deserve to be happy, and gagawin ko ang lahat para lang maging masaya ka", mahabang paliwanag nito na nagpangiti sa akin.
"Thank you love", I smiled at him.
"Let's go, they're waiting for us", sabi nito.
Sa isang mamahalin resto kami kumain, dad niya ang nagbayad ng lahat kahit umaayaw ako at si mama.
Hindi natapos doon, namasyal kami sa isang park, nanood ng movie, nag shopping, lahat ng pwedeng gawin, ginawa namin.
I think, this is it. If mawala na ako, at least, naging masaya ako kahit saglit. Yung makita ko silang lahat, ang mga ngiti sa labi nila, ang mga tawa at halakhak habang nag- ku- kwentuhan, lalo na si Edward. Kahit may takot ako, alam kong nandiyan ang pamilya niya at pamilya ko na gagabay sa kanya. Yung mga ngiti niya na kahit sino ang makakita, mahuhulog ang loob sa kanya, idagdag pa na gwapo talaga siya at alam ko, hindi siya mahihirapan na makahanap ng babaeng magmamahal ulit sa kanya. Masakit man pero tanggap ko, mas ok na yon kaysa maging malungkot siya sa pagkawala ko.
"Love", mahinanang tawag ko. Once and for all, gusto kong malaman niya ang nasa puso ko.
"Yes love", sagot nito saka tumayo para ilayo ako sa pamilya namin. Alam niya, para ramdam niya na may gusto akong sabahin..
Ito na yon. Hanggat maaga pa, gusto kong sabihin sa kanya ang nasa isip at puso ko.
BINABASA MO ANG
A Seven Letter Word
Fanfiction#3 -saranghae (😂😂05/16/18) Kapag mahal ka babalikan ka! Kapag mahal mo, you'll do anything just to make that person happy Hanggang saan ang kaya mo?
