-15-

27.

AĞZINDAN BİR KERE SANA LANETLENDİM CÜMLESİ ÇIKMADAN ÖLMEMELİYDİ.

***

İki saat boyunca elimde gözlükle ağlamıştım. Sonrasında doktor yoğun bakımdan çıktı,

-Berk Doğunun yakını mısınız?

-Ee--evet kız arkadaşıyım durumu...nasıl?

-Bi süre daha yoğun bakımda kalacak.

-Onu görebilir miyim?

-Maalesef yoğun bakımdayken göremezsiniz.

-İyi--- iyi olacak değil mi?

-Elimizden geleni yapıyoruz.

Hıçkırıklarımı durdurarak kendime gelmeye çalıştım. Saat 9 olmuştu ve ben Aşkına haber vermemiştim. Telefonunu elime aldım. Ağlarken ekranı göremesemde aradığım numaranın onun olduğuna emindim. İlk çalışımda açtı.

-Bayan tavuk naber?

-Aşkın... Berk!

-Nolmuş Berk'e?

-Kriz geçirdi ,bayıldı. Şuan yoğun bakımda.

-Ne zaman oldu?

-İki saat oluyor sanırım.

-Nerdesin?

-Bilmiyorum. Ambulans en yakın hastaneye getirdi. Ben iyi değilim Aşkın. Berk hiç değil.

-Geliyorum.

Telefonu kapatmamdan sadece 20 dakika sonra,Aşkın yanıma geldi. Bende sandalyeye sırtımı dayamış, ayaklarımı kendime çekip hıçkırarak ağlıyordum. Aşkının sesiyle kendime geldim.

-Göksu!?

-Aşkın!

Onu görür görmez sarıldım ve daha çok ağlamaya başladım.

-Aşkın,Berk'e bir şey olursa ben naparım? Lütfen şimdi kapıdan çıkıp,kandırdım sizi ezikler desin bize.

Aşkın beni susturmaya çalıştı. Yanıma oturdu.

-İyi olacak. Bizi bırakamaz o. Hem orada sataşacak birini de bulamaz.

Bunları söylerken Aşkında ağlamaya başlamıştı. İkimizde birbirimizi teselli edemiyorduk. Saatlerce yan yana gözümüzden düşen yaşları izledik. Doktorun söylediklerini bin bir zorlukla anlattım. Saat 7 olmuştu. Ben uyuyamamıştım. Aşkın da bir saat önce yanımda uyuyakalmıştı.