BTS FANFICTION : พี่ชายน่ารำคาญ KOOKJIN

บทส่งท้าย : วิวาห์

เสียงลั่นไกปืนดังเข้าโสตประสาทของจองกุกจนรู้สึกมึนเบลอ สายลมยามเย็นที่พัดผ่านผิวกายทำให้จองกุกตระหนักได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ จองกุกพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่มีส่วนไหนในร่างกายได้รับอันตรายจากกระสุน หันไปด้านหลังก็เห็นว่ามีกระถางต้นไม้ใบหนึ่งแตกละเอียด

"เห็นกระถางนั่นไหมจองกุก"

จองกุกหันควับไปตามเสียงเรียก คุณลุงพเยิดหน้าไปทางกระถางต้นไม้ที่แตกละเอียด ปืนพกสีดำยังคงอยู่ในมือ

"เห็นครับ" จองกุกตอบ ควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น ใจยังคงเต้นรัวเพราะความกลัว เขารู้สึกได้ชัดเลยว่ากระสุนแล่นเฉียดร่างไปอย่างหวุดหวิด

ซอกจงปรายตาคมดุมองหลายชายที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ตาคมจ้องลึกไปยังดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มราวกับจะเชือดเชือนอีกคน ยื่นมือข้างที่ไม่ได้ถือปืนยีผมจองกุก ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบขัดกับสัมผัสอ่อนโยน

"ถ้าคิดจะทำให้ซอกจินเสียใจ อย่าลืมนึกถึงกระถางใบนั้นด้วย"

จองกุกได้แต่เม้มปากแน่น แม้คำขู่ของคุณลุงจะน่ากลัวมากแค่ไหน แต่ในคำขู่นั้นแฝงความนัยที่ทำให้เขาถึงกลับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

"จริง ๆ เลยเว้ยไอ้เสือ" ซอกจงเขกหัวจองกุกที่ยิ้มหน้าบานอยู่เบา ๆ เอ่ยต่อเสียงเข้มว่า "ถ้าอยากได้ซอกจินก็ไปบอกให้พ่อแม่มาขอ"

...

เช้าวันนี้บ้านตระกูลจอนแตกตื่นไปทั้งบ้านตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะพ้นขอบฟ้าดี เพราะลูกชายคนเดียวของบ้านอย่างจอนจองกุกโพล่งลั่นออกมาว่า

"พ่อ! แม่! ไปขอเมียให้หน่อย!"

จองโฮสำลักชาที่กำลังดื่มอยู่ ส่วนยูบินนั้นรีบถลาออกจากห้องครัวพร้อมทัพพีที่ยังถืออยู่ในมือ สองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนจะหันไปจ้องลูกชายแล้วถามออกไปพร้อมกันว่า