Just Like You || lutteo

007| You broke my heart!

Widziałem ją płaczącą w parku. Wylewała wszystkie swoje smutki. Wyrządzone przeze mnie. Gdybym tylko mógł cofnąć czas, zrobiłbym to.

Powoli podszedłem do ławki, na której siedziała i dotknąłem jej ramienia, przez co się odwróciła w moją stronę. Patrzyła na mnie swoimi opuchniętymi oczami przez łzy.

— Luna...

— Zostaw mnie. — Odrzuciła rękę ze swojego ramienia, a następnie podniosła się z miejsca.

— Proszę cię... — Spojrzałem na nią błagalnym głosem.

— Zniszczyłeś mnie! — Podniosła głos.

— Luna...

— Złamałeś moje serce!

***

Od incydentu minęło parę dni. Luna nadal się do mnie nie odzywa. A ja mam takie same sny
A roli głównej jest ona. Płacząca w parku i krzycząca prosto w moją twarz, że złamałem jej serce. To ostatnie zdanie ciągle odbija mi się echem. Już wiem, że nigdy nie odzyskam jej zaufania. Już nigdy.

***

— Wymyśliłeś już coś? — Zapytał mnie mój najlepszy przyjaciel.

— Nie. — Westchnąłem.

— To rób to szybko, bo zaraz przyjdzie do szkoły. Minął tydzień odkąd jej nie było. Musisz to naprawić.

— Tak wiem.

Jednak mój przyjaciel miał wbity wzrok na jakąś rzecz, a raczej osobę, stojącą za mną. Gdy się obróciłem, zauważyłem szatynke w towarzystwie jej najlepszych przyjaciółek.

— Już wiem co zrobie. — Spojrzałem na przyjaciela, a następnie ruszyłem tylko dla mnie znanym kierunku.

Już po chwili byłem na miejscu. Zamknąłem za sobą drzwi, a następnie ruszyłem do biurka, na którym stał mikrofon - używany do różnych informacji.

— Witam wszystkich zgromadzonych w jakże urokliwym miejscu, o nazwie szkoła. Zebraliśmy się tutaj, ponieważ chce wam coś powiedzieć, a najbardziej tylko jednej osobie. — Wziąłem głęboki wdech i kontynuowałem. — Tydzień temu, do waszych rąk dotarło zdjęcie ukazujące Lune w kompromitującej scenie. Jednak to wszystko to kłamstwo. Żałuję, że to zrobiłem, bardzo. Luna wybacz mi, błagam cię. Kiedyś pewna osoba powiedziała mi aby walczyć o swoje marzenia, ponieważ dzięki temu stajemy się dobrymi ludźmi. A ja zrobię wszystko, żebyśmy byli razem. — Dokończyłem, a następnie wyłączyłem mikrofon.

Chwilę patrzyłem się na przedmiot rozmyślając nad wszystkim co powiedziałem. Dopiero po sekundzie ruszyłem w stronę wyjścia. Gdy otworzyłem drzwi, na przeciwko mnie stała Luna.

— Luna...

Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko wtuliła się we mnie. Bez dłuższego namysłu, opatuliłem ją swoimi ramionami. Nogą zamknąłem drzwi, żebym na spokojnie mógł być z zielonooką.

— Powiesz mi dlaczego to zrobiłeś? — Odsunęła się ode mnie.

Mam jej wyznać? Mam jej wyznać prawdę? A co jak mnie odrzuci?

Żyje się tylko raz, nieprawdaż?

— Byłem zazdrosny.

— Co takiego?

— Byłem zazdrosny o ciebie i Simona. Gdy was zobaczyłem w parku... Razem... Całujących się. Coś we mnie trafiło. Byłem wściekły.

— Co takiego? Matteo, ja... — Przerwałem jej

— Wybacz mi. — Spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem. Dziewczyna po chwili namysłu kiwnęła delikatnie głową. — Chodź. — Wyciągnąłem w jej stronę rękę.

— Gdzie?

— Na wagary. Chcę cię zabrać w pewnie miejsce.

***

— Matteo, daleko jeszcze? — Jęknęła szatynka. — Chodzimy już przez trzydzieści minut.

— Spokojnie, Luna. Jeszcze chwila. — Posłałem jej uśmiech, aby następnie ukazać jej miejsce, do którego tu szliśmy.

Dziewczyna była w wielkim zachwycie.

— Jak tu pięknie. — Zaczęła rozglądać się dookoła.

— Wiedziałem, że ci się spodoba. — Oznajmiłem i pociągnąłem ją w stronę czerwonego mostku, nad którym płynie mała rzeczka.

— Skąd znasz to miejsce? — Spojrzała na mnie.

— Przychodziłem tutaj gdy miałem doła. — Odpowiedziałem.

Jej oczy były hipnotyzujące. Mógłbym się w nie wpatrywać godzinami, a i tak byłoby mi mało. Chciałbym móc w nie patrzeć codziennie, mając ją blisko siebie.

— Kiedy patrzę w twoje oczy... widzę odbicie swojej miłości do ciebie. — Na moje słowa spuściła głowę.

Chwyciłem za jej podróbek, a następnie delikatnie wbiłem się w jej usta. Po paru chwilach dziewczyna odwzajemniła pocałunek, przez co przybliżyłem ją do siebie bardziej.

W tej chwili wiedziałem, że zakład dawno poszedł w zapomnienie, ponieważ nie chcę jej więcej krzywdzić. Kocham ją i nic ani nikt tego nie zmieni.

Gdybym tylko wiedział, że jutro będzie ostatnim dniem, kiedy będziemy szczęśliwi.

***

Mamy nasze lutteo. Jeszcze jakieś trzy/cztery rozdziały i koniec. Chcielibyście drugą część, czy pierwsza definitywnie wystarczy?

Mogę wam tylko zdradzić, że jutro będzie ostatnim dniem, kiedy lutteo będzie razem.

Czekam na wasze opinie. One bardzo mnie motywują.