Başlangıç: 18.06.2007
Bitiş: 01.06.2024
*TAMAMLANDI.*
-
Serinin ilk kitabı.
Bir aydır merdiven altında uyanan Karsel, kuzeni İlge'nin gelmesiyle birlikte gizemli bir kutunun içine açılan bir kapı bulur. Ancak kutuyu açtıklarında karşılarına çıkan so...
Nasılsınız? Umarım keyfiniz yerindedir. Beni soracak olursanız yoğun çalışma temposuna girdim ve bir an önce kitabımı bitirip yayınevlerine göndermek istiyorum.
Devam kitaplarına geçtikten sonrasında ise aklımda yazmam için debelenen 40'a yakın kurgumdan herhangi birine odaklanmayı düşünüyorum. Sanırım okunma ve gelen yorumların ne kadar motive edici olduğundan bahsetmeme gerek yok. 😊
Çok uzatmadan hemen bölüme geçmek istiyorum, sizler de oy ve yorumlarınızla bana destek olursanız çok mutlu olurum. 🥰
Keyifli okumalar!
🌸☀️🍁❄️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gecenin korkutucu karanlığına bir de dondurucu soğuk eklenmişti. İkisi de iliklerine kadar üşüyordu ama asıl titremelerinin sebebi akıllarının bir köşesinde takılı kalan golemlerden uzak durun cümlesiydi. Saatlerce geçidi açmak için uğraşmışlardı ama geçit bir türlü ortaya çıkmadı. İyice yorgun düştüğünü hisseden Karsel kendini ısıtmak için ellerini kollarına sürtmeye başladı. "En iyisi geri dönmek, baksana kapının açılacağı yok."
İlge üzerindeki yorgunluğu bir nebze uzaklaştırabilmek için kollarını silkti. Etrafına son bir kez baktıktan sonra pes ederek omuzlarını düşürdü. "Galiba burayı gerçekten kurtarmalıyız."
Karsel ısınmak için hafif hafif sallanırken, "Bilmiyorum ama biraz daha burada kalırsak neyle karşılaşacağımız belli değil." dedi etrafına tedirgince bakarak.
İlge'nin gözü Inthos'a doğru kaydı. "Aynen, baksana yoldan çıkmış kötü bir elf var!"
"Ve adamları."
İlge'nin beyninde tekrar golemlerden uzak durun cümlesi çınlayınca korkudan midesinin kasıldığını hissetti. "Yürü gidelim!" dedi duvar onu yakacakmış gibi aniden birkaç adım uzaklaşarak. "Elma ev en azından güvenliydi."
"Ve sıcak!"
Kol kola girerek hızlı adımlarla yürümeye başladılar. Bu şekilde hem az da olsa ısınıyorlar hem de kendilerini güvende hissediyorlardı. Yan yana olurlarsa her sorunun üstesinden geleceklerini biliyorlardı. Birbirlerine olan sonsuz güvenleri sayesinde hep böyle olmuştu.
Soğuktan titreye titreye yürümeye çalışırlarken, sol taraflarından gelen hırıltı şeklindeki sesi duyup oldukları yerde durdular. Kafalarını çevirip baktıklarında gördükleri şey karşısında dehşete düşmelerine rağmen hızlı davranarak yakınlarındaki ilk taşın arkasına saklandılar.
Sesin sahibi üç metreye yakın ve oldukça iriydi. Bacakları ve kolları geniş, kendisi de oldukça güçlü görünüyordu. Derisi çamurdanmış gibi açık kahverengiydi, çamurla sıvanmış taşı anımsatıyordu. Üstünde koyu kahverengi, deri kıyafetler vardı. Kıyafetleriyle aynı renk olan koyu kahverengi gözleriyle etrafına delici bakışlar atıyordu. Kendisi yeterince korkunç değilmiş gibi bir de zincirli, ucu yuvarlak ve metal dikenli silah taşıyordu. Kızlar ses çıkmasın diye neredeyse nefes bile almıyorlardı.
