Divergent: Becoming Dauntless

De kiesceremonie

Ik word wakker met een brok in mijn keel. Vandaag is de dag van de kiesceremonie. Vandaag zal ik mijn ouders in de steek laten voor een andere factie. En niet zomaar een andere factie.. een factie die ze maar niks vinden. Het had altijd nog erger kunnen zijn; ik had voor Zelfverloochening kunnen kiezen, de factie die mijn ouders verafschuwen, maar dat zit er voor mij niet in. Nee, ik ga kiezen voor een factie die ze maar niks voor mij vinden: Onverschrokkenheid.

Mijn ouders vinden het niet goed wat de Onverschrokkenen allemaal doen en ze vinden het al helemaal niks voor meisjes, hebben ze me eens verteld. Maar ik voel iets voor Onverschrokkenheid dat ik niet voor mijn huidige factie voel. Ik vind het prachtig hoe ze uit rijdende treinen springen en zich niks aan lijken te trekken van de starende gezichten van iedereen. Ik wil bij hen horen.

Ook al waren mijn testresultaten onbevredigend, want ik kreeg Eruditie als uitslag, het weerhoud me er niet van om vandaag over te stappen naar Onverschrokkenheid. Misschien denk en reageer ik nu nog niet als een Onverschrokkene, maar dat kan altijd nog komen. Dat zal ik daar leren. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten om hier weg te gaan: al die honger naar kennis verstikt me. En ik ben ook vastbesloten om vandaag weg te gaan, maar iets zit me toch niet lekker.

Ik weet niet hoe ik mijn ouders duidelijk moet maken dat ik naar Onverschrokkenheid wil overstappen. Ik durf het ze niet te vertellen, omdat ze teleurgesteld in me zullen zijn, dat weet ik zeker. Maar is het beter om niks te zeggen en ze compleet te overvallen met mijn keuze straks? Misschien niet beter, maar wel iets dat ik zal doen. Ik weet dat het niet acceptabel is, maar toch zal ik het doen.

Alles is nu ineens zo anders, nu ik weet dat alles wat ik hier doe voor het laatst zal zijn. Dat ik voor de laatste keer in mijn eigen huis onder de douche sta, me voor de laatste keer afdroog met mijn eigen handdoek en voor de laatste keer mijn blauwe kleding aantrek. Mijn ouders vinden de kleur blauw prachtig staan bij mijn krullende bruine haar, maar ik zal ze vandaag voorgoed inruilen voor de kleur zwart.

Tijdens het ontbijt krijg ik geen hap door mijn keel. Ook durf ik niet naar mijn ouders te kijken, omdat ze ervan overtuigd zijn dat ik vanmiddag nog in Eruditie zal zijn. Gelukkig zeggen ze geen van beide iets. Als ik zeker weet dat ze niet naar mij kijken, werp ik even snel mijn blik op de lege plek naast me. Daar zat mijn broertje Greg altijd, voordat hij op twaalfjarige leeftijd overleed aan een virus. De pijn in mijn buik word heftiger en ik onderdruk een zucht. Ik was dertien jaar oud toen hij overleed en ik heb het er nog steeds elke dag moeilijk mee.

Greg was een geboren Erudiet. Hij deed ook alles wat mijn ouders zeiden. Ze hebben het nooit gezegd, maar volgens mij hielden ze meer van hem dan van mij. Ik heb lang getwijfeld over mijn vertrek, omdat ik mijn ouders niet in de steek wil laten. Maar ik weet zeker dat Greg tegen me gezegd zou hebben dat ik mijn hart moest volgen, als hij nog geleefd had.

Zwijgend lopen we naar het gebouw waar de kiesceremonie plaatsvindt. Wij nemen de lift, terwijl de Zelfverloochenaars allemaal met de trap gaan. Als we allemaal in de zaal zijn, komt Jeanine Matthews naar voren om een toespraak te geven. Ze is een van de leiders uit Eruditie en volgens mij denkt ze dat ze heel wat is.

Na haar toespraak begint de ceremonie. Mijn hart versneld als ik besef dat we op volgorde van achternaam moeten gaan kiezen. Abby Cartwright: Ik ben snel aan de beurt.