Divergent: Becoming Dauntless

Een grote schok

Rose en ik kijken elkaar aan met een geschrokken blik. 'Ja, wat dachten jullie dan?' vraagt Eric terwijl hij zijn ogen naar iedereen laat glijden. 'Jullie hebben toch voor Onverschrokkenheid gekozen? Nu moeten jullie bewijzen hoe Onverschrokken jullie zijn. Als je te laf bent en niet wilt springen, best, geef dan maar op. Maar dan wordt je wel factieloos.' Hij kijkt vermaakt. 'Dus, wie gaat er eerst?'

Het blijft heel lang stil. Ík durf in ieder geval niet eerst, want ik weet niet wat ik kan verwachten. Wat als ik spring en neerkom op de grond? Het dak is hoog, heel erg hoog. Ik heb geen hoogtevrees, maar het zou helpen als ik zou kunnen zien waar ik terecht zou komen. 'Ik,' zegt een meisje dan. Als ik naar haar kijk, word ik verbaasd. Zíj?! Het meisje heeft de grijze kleding van Zelfverloochening aan. Ze is de enige uit Zelfverloochening die naar Onverschrokkenheid gegaan is.

Het meisje loopt naar voren en klimt op de rand. Ze kijkt twijfelend naar beneden en trekt dan haar grijze jas uit. 'Ja, Hark, trek maar uit!' roept een jongen met zwart haar en donkergroene ogen. Ik zie dat hij ook uit Oprechtheid komt, net als Rose. 'Peter,' fluistert ze zuchtend tegen me. Een paar mensen beginnen te lachen als Peter dat zegt, maar het meisje kijkt niet om. Het duurt heel even, maar dan springt ze.

Ik houd mijn adem in als ze springt. Wat als ze hard terecht komt op de grond en dood gaat? Ik probeer die gedachte van me af te schudden. Het is een tijdje stil, maar dan hoor ik iemand van beneden roepen: 'Eerste springer, Tris!' Goed, je blijft dus in ieder geval nog leven als je springt. Als je goed springt. Dat stelt me al iets meer gerust. Ik wacht nog even totdat er een paar geweest zijn, maar dan moet ik er van mezelf toch ook aan geloven. Ik loop bij Rose weg en klim op de rand.

Als ik naar beneden kijk, zie ik alleen maar zwart. Ik slik. Hoe lang zal het zijn?! Durf ik dit wel?! Ja, ik durf dit. Ik heb voor Onverschrokkenheid gekozen omdat ik net zo wilde zijn. Dus nu moet ik me eroverheen zetten en gewoon springen. Ik haal diep adem, tel in mijn hoofd af van drie tot nul, doe mijn ogen dicht en spring de diepte in.

Heel even zweef ik naar beneden. Er broeit een fijn gevoel in mijn buik. Het gevoel van adrenaline. Dit is echt geweldig! Ik gil even van plezier en kom dan in een net terecht. Ik blijf nog even liggen en glimlach in mezelf. Dan rol ik ineens naar beneden en kom ik soepel op mijn voeten terecht. Ik ben duizelig, maar ik wil nog een keer!

'Goed gedaan, hoe heet je?' vraagt een jongen van rond de achttien jaar. 'Ik heet Abby,' zeg ik dan. De jongen knikt. Dan roept hij: 'Zesde springer, Abby!' Zesde springer, dat is niet slecht, toch? Ik ga aan de kant staan en wacht totdat Rose naar beneden komt. Ze komt sneller dan verwacht, na mij om precies te zijn. Als ze naast me staat, geeft ze me een knuffel. 'Wauw! Dat was echt fantastisch!' Ik grijns en knik. Ik ben het met haar eens.

Ik besluit dat ik in het vervolg eerder zal proberen om dingen te durven, omdat ze achteraf gezien toch leuk blijken te zijn. Als iedereen op de grond gekomen is, roept Eric ons weer bijeen. 'Aspiranten! Heel goed dat jullie allemaal gesprongen zijn. Vanaf nu splitsen we ons op. Aspiranten die geboren zijn in Onverschrokkenheid worden apart getraind van de aspiranten die overgestapt zijn. Overstapper of niet, jongens en meisjes slapen bij elkaar in een slaapzaal.'

Wat?! Moet ik bij jongens slapen die ik niet eens ken? Gelukkig is het alleen maar met de overstappers en niet met de geboren Onverschrokkenen. 'En er is nog iets. Er zijn drie fases van de training. Fase één is fysiek en fase twee en drie zijn voornamelijk mentaal. Al zullen sommigen van jullie fase twee niet eens halen.'

Wat?! Heel even denk ik dat ik het niet goed gehoord heb. Er wordt verontwaardig gereageerd. 'Ja,' zegt Eric dan. 'Na fase één zullen degenen die onderaan de ranglijst staan uit Onverschrokkenheid verwijderd worden.'

Ik krijg het benauwd als ik me besef dat er een hele grote kans bestaat dat ik alsnog Onverschrokkenheid zal moeten verlaten. Mijn fysieke conditie is namelijk slecht gesteld vergeleken met de andere aspiranten. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Er bestaat een hele grote kans dat ik alsnog factieloos zal worden.